Καταρχήν να ξεκαθαρίσω κάτι:Δεν είμαι μοναχοπαίδι!Μπορεί να έχω όλα τα κουσούρια του,αλλά δεν είμαι.Μεγάλωσα με μία αδερφή κατά 2 χρόνια μεγαλύτερη μου.Μοιραζόμασταν παιχνίδια,γλυκά,ρούχα,μυστικά και τις φάπες της μάνας μου.Πού χρόνος για αόρατους φανταστικούς φίλους….
Μετά τα 30φευγα-40έρχομαι ,πήρα τη μεγάλη απόφαση -λόγω συνθηκών (απογοήτευση ,λυκοφιλίες,ανεργία,νεύρωση,επαναφορά)-να “ενηλικιωθώ”(λέμε τώρα).Παραδόξως όμως απέκτησα και την ανάγκη (ή τη διαστροφή) να “μιλάω μόνη μου”.Κι επειδή οι εποχές είναι πονηρές,αντί να το κάνω μεγαλόφωνα στο Μετρό ή στο δρόμο και βρεθώ ξαφνικά “δεμένη” στο Δρομοκαίτειο,δημιούργησα έναν “αόρατο” φίλο.Δεν του έδωσα όνομα ή χαρακτηριστικά,δεν είχε σημασία.Ήξερα όμως ότι κάθε φορά που θα ήθελα να “αδειάσω” το μυαλό μου πάνω του,δεν θα παραπονιόταν.Όχι ότι οι 3-4 καλοί,πραγματικοί μου φίλοι,εκείνοι που με ξέρουν από την καλή και κυρίως από την ανάποδη,θα είχαν πρόβλημα.Αλλά να,λίγο ένιωθα ενοχές να τους αναλύω την παραμικρή σαχλαμάρα που σκεφτόμουν όταν κι εκείνοι αντιμετώπιζαν παρόμοια θέματα με τα δικά μου και ίσως πιό σοβαρά.Λίγο φοβόμουν να αφήσω να φανεί πόσο απαθής και πόσο κυνική έχω γίνει τα τελευταία χρόνια.Θα ανησυχούσαν για τις όχι χαμένες, αλλά “θαμένες” ευαισθησίες μου.Θα μου έλεγαν “κάνε κάτι”.Κι εγώ θα σιωπούσα ,επειδή το “κάτι” τους ήταν το “τίποτα” μου….
Και ξαφνικά αυτοχαστουκίστηκα σαν τη γιαγιά στην Πολίτικη Κουζίνα,πάνω από την χύτρα!
Άνοιξα μάτια και αυτιά και σταμάτησα να μιλάω για λίγο. Είδα ότι γύρω μου κυκλοφορούσαν πολλοί “αόρατοι φίλοι”.Όχι δικοί μου,των άλλων!Πάνω που νόμιζα ότι εγώ περνάω διαταραγμένη κρίση μέσης ηλικίας,ανακάλυψα ως άλλος Κολόμβος ότι ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΙΑ και ότι αν όχι όλοι,οι περισσότεροι, “μιλάνε μόνοι τους”.Κι αν μιλούν στο διπλανό,το κάνουν στον αυτόματο πιλότο. “Τι κάνεις;Καλά.Άλλα νέα;Τα ίδια!Αυτάααα!!”.Χωρίς χροιά στη φωνή,χωρίς χρώμα,χωρίς συναίσθημα έστω και αρνητικό..
Και ξαναντράπηκα…και ξαναφοβήθηκα και μετάνιωσα.Και υποχέθηκα τα πολλά πάρε δώσε με τον αόρατο να τα κόψω.Και πήρα το τηλέφωνο στο χέρι για να μιλήσω με τους δικούς μου ανθρώπους,τους πραγματικούς.Κι είπαμε ξανά τα ίδια:Για την απόλυση του ενός,για την επίσχεση εργασίας του άλλου,για τη μοναξιά του τρίτου,την αφραγκία του τέταρτου,την ίωση του παιδιού του πέμπτου.Κι ακόμα είπα και “καλημέρα” στον στριμμένο γείτονα που βρίζει το σκύλο μου επειδή κατουράει στις ρόδες του αυτοκινήτου του..(έκρηξη κοινωνικότητας αυτό το τελευταίο,δεν θα το ξανακάνω)…
Κυρίως όμως υποσχέθηκα στον , ενήλικο μη ώριμο εαυτό μου, να μην επιτρέψω στις σκάρτες εποχές να με μεταμορφώσουν σε αυτό που σιχαινόμουν από μικρή:Σε Παρτάκια!Γιατί αυτός που δεν μοιράζεται τις σκέψεις του,ακόμα και τις πιο μαύρες με τους άλλους,αυτός που έχει απενεργοποιημένες αισθήσεις και κλειστή καρδιά,αυτός που δεν ξέρει να χαρίζει ούτε καν την πολύτιμη σιωπή του,αυτός που δεν αντέχει την κριτική και την σύγκριση,αυτός που βυθίζεται στο “εγώ” του,είναι παρτάκιας.Και ο παρτάκιας είναι επικίνδυνος.Όχι για τον εαυτό του,για τους άλλους.Κι αφού δεν υπάρχει κανείς να μας προστατέψει από την επικινδυνότητα της βλακείας και της εγωπάθειας,από όπου κι αν προέρχονται,ας το κάνουμε μόνοι μας,πατώντας delete στους “αόρατους” φανταστικούς φίλους….
ΑΡΓΥΡΩ Μ για τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ
