Το είδα κι εντυπωσιάστηκα. Κι άρχισα να ψάχνω. Βρήκα την άκρη κι έμεινα εκστατική. Γιατί βρέθηκε μπροστά μου αυτό που έχουν κάνει άλλοι κι εγώ , εσύ οι περισσότεροι από εμάς δεν τολμήσαμε. Και μείναμε εδώ.
Το εν λόγω χωριό ο Παρθενώνας βρίσκεται σε υψόμετρο 350μ. στις πλαγιές του όρους Ίταμος πάνω από την θάλασσα του Μαρμαρά.
Θα το πάρω από την αρχή. Είδα πριν μέρες σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες από μικρά έργα τέχνης. Υπέροχα πράγματα, σοφά φτιαγμένα από υλικά που δεν μπορείς να φανταστείς. Κεραμικά, υφασμάτινες χειροτεχνίες, διακοσμητικά και χρηστικά είδη, διάφορες κατασκευές , ξύλινα παιχνίδια, αντίκες και αναπαλαιωμένα μικροέπιπλα, συλλεκτικά αντικείμενα. Με την ευκολία του διαδικτύου έγινα «φίλη» την σελίδας «Καλντερίμι». Για να καταλάβεις τι εννοώ κάνε κλικ εδώ.
Είδα λοιπόν ότι το εν λόγω μαγαζί εκτός από διακοσμητικά είδη έχει χειροποίητα κοσμήματα και διάφορα αρωματικά και υπέροχα πράγματα και βρίσκεται στον Παρθενώνα Χαλκιδικής. Ψάχνοντας ανακαλύπτω πως το «Καλντερίμι» είναι δημιούργημα μιας γυναίκας από την …Καισαριανή Αθηνών. Πως βρέθηκε αυτή εκεί; Που βρήκε την έμπνευση κι έφτιαξε όλη αυτή την ομορφιά σκέφτηκα από μέσα μου, αν και λίγο πιο μέσα μου είπα πως τα κατάφερε κι έφτυσε την μιζέρια της Αθήνας για κάτι τόσο υπέροχο;
Ε, λοιπόν η γυναίκα αυτή γέννημα θρέμμα Αθηνών, παντρεμένη με δύο παιδιά, διακοσμήτρια με υπέροχες δουλειές, τα τελευταία χρόνια ζει στον Παρθενώνα Χαλκιδικής, δουλεύει μέσω διαδικτύου παρέχοντας τις υπηρεσίες της σε ανθρώπους όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά από όλη την Ευρώπη και στο μεταξύ είχε το χρόνο και την δημιουργικότητα να στήσει ένα μαγαζάκι σε ένα μικρό χωριό με λίγους μόνιμους κατοίκους στο οποίο υπάρχουν δύο ταβέρνες, ένα καφενείο, τέσσερις παραδοσιακοί ξενώνες και φυσικά το υπέροχο «Καλντερίμι».
Το εν λόγω χωριό ο Παρθενώνας βρίσκεται σε υψόμετρο 350μ. στις πλαγιές του όρους Ίταμος πάνω από την θάλασσα του Μαρμαρά. Ίχνη κατοίκησης της περιοχής μαρτυρούνται από την αρχαιότητα ενώ στην περίοδο του Βυζαντίου λεγόταν Παρθένι ή Παρθενίωνας. Μέχρι την δεκαετία του 1970 το χωριό είχε ερημώσει ώσπου κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να του δώσουν και πάλι ζωή. Σιγά- σιγά τα πετρόκτιστα μακεδονίτικα αρχοντικά άρχισαν να αναστυλώνονται και σήμερα, κάτοικοι και παραθεριστές απολαμβάνουν τη θέα προς τις εκτάσεις του κτήματος Πόρτο Καρράς και τον Τορωναίο κόλπο. Μπες εδώ και δες την ομορφιά του χωριού.
Μαθαίνοντας αυτά μου ήρθε στο νου η είδηση πως μια γνωστή , βιολόγος, με μάστερ στο εξωτερικό ασχολείται με σαλιγκάρια εδώ και δύο χρόνια. Έφυγε από την Αθήνα για την επαρχία και είναι μια χαρά. Βρήκε την υγεία της.
Ένας άλλος χημικός ζει στην βόρεια Ελλάδα και φτιάχνει φυτικά προϊόντα με βότανα που μαζεύει από το βουνό.
Άλλο ζευγάρι έφυγε από την Αθήνα και ασχολείται με καστανιές, νοίκιασε ένα κομμάτι γης και φύτεψε καστανιές. Ακόμη δεν έχουν μπει στην παραγωγή αλλά την επόμενη χρονιά θα έχουν καρπούς.
Άλλος γύρισε στο χωριό του συσπείρωσε τους κτηνοτρόφους της περιοχής του πήραν επιδότηση κι έφτιαξαν ένα από τα πιο σύγχρονα σφαγεία της Ελλάδας.
Άλλος ασχολείται με βότανα. Φυτεύει μολόχες, τσουκνίδες, λεβάντες και διάφορα άλλα αρωματικά και βγάζει ένα πολύ καλό μεροκάματο.
Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που ξέφυγαν. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς έχουν γίνει θέμα σε εκπομπές. Γιατί; Γιατί γύρισαν κοντά στην γη και δημιούργησαν. Έφυγαν από την μεγαλούπολη , άνοιξε το μυαλό τους κι έφτιαξαν ομορφιές. Πέταξαν την μιζέρια που ζούμε όλοι εδώ και μήνες είπαν το δικό τους «όχι» και δεν ξενιτεύτηκαν. Βρήκαν την λύση στην χώρα μας. Και δεν έχασαν. Κέρδισαν ποιότητα ζωής , έλυσαν το πρόβλημα της ανεργίας τους απασχολούμενοι στην δική τους επιχείρηση και τόλμησαν. Γιατί για μένα αυτό είναι το πιο θαυμαστό. Η τόλμη. Το να κάνεις το βήμα πετώντας τους φόβους και τις ανασφάλειες που έχουμε φορτωθεί όλοι μας. Όχι πάντα από επιλογή αλλά γιατί έτσι μας έμαθαν.
Ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών ήταν η γη. Η επιστροφή στην γη μας , στο χώμα, στις ρίζες μας. Γιατί η χώρα μας είναι χώρα ευλογημένη , με νερά και εύφορα χώματα. Ότι φυτευτεί στα χώματα μας αν το φροντίσεις και το αγαπήσεις ανθίζει, καρποφορεί. Έχουμε αυτή την τύχη. Να ζούμε σε μια υπέροχη χώρα. Το λάθος μας είναι ότι ακολουθούμε αυτό που έκαναν οι γονείς μας. Μένουμε στις μεγάλες πόλεις στη πλειονότητα κάτω από απάνθρωπες συνθήκες περιμένοντας με ανυπομονησία να «ζήσουμε» τις 15 ημέρες διακοπών που μας αναλογούν κάθε χρόνο. Μόνο που οι διακοπές μας είναι σε κάποια επαρχιακή ομορφιά κι η πραγματική ζωή μας στις μεγάλες πόλεις.
Αλλά δεν τολμάμε.
Ο Παρθενώνας είναι σαφώς ανεπανάληπτος ίσως όμως να μην είναι μοναδικός. Ίσως να υπάρχουν πολλοί μικροί Παρθενώνες που περιμένουν εμάς να τους δώσουμε ζωή, να τους γεμίσουμε ιδέες, ομορφιά. Γιατί δεν τολμάμε;
