Για να σώσουν τη δική τους Ευρώπη, σκοτώνουν τη δική μας Ελλάδα και τους ανθρώπους… Για το χρήμα… Την «ύψιστη αξία»…Ανοίξαμε την πόρτα της χώρας και δώσαμε τις θέσεις μας σε ασήμαντους, μικρόνοες της Ευρώπης…Που βάλθηκαν, αυτοί και οι υπάλληλοί τους, να μας «σώσουν»… Ειδικά στη γερμανική μπότα, εκείνη που άλλοτε πατούσε στις χώρες με τα όπλα και τις χιτλερικές ορδές, τώρα ξεσκίζει με την οικονομική επιβολή και τον έλεγχο της κοινής γνώμης…

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι στην Ελλάδα κατοικούν όλοι οι απατεώνες του κόσμου. Μας εξύβρισαν μέσω των εφημερίδων και των πολιτικών τους, έθιξαν το φιλότιμο του κάθε Έλληνα, τον έκαναν να νιώσει μικρός, ασήμαντος, ανάξιος να κάθεται στο «οικογενειακό τους τραπέζι»… Μέχρι που όλοι πλέον συνειδητοποιούμε ότι η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική – άσχετα με τις ελληνικές λαμογιές, τους χειρισμούς και τα παρεπόμενά τους- αλλά σχετίζεται με τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, τις στρεβλώσεις του συστήματος αξιών, του ίδιου του μοντέλου του περίφημου «δυτικού πολιτισμού».

Κύριοι της τρόικα, θέλω να παραμείνω πολίτης μιας ελεύθερης κι όχι υπό κατοχή χώρας.Δεν αποδέχομαι την πολιτική εξουσία που αναλάβατε στο όνομα των χρεών.Γιατί πάνω από τα χρέη (ποτέ δεν έμαθα πόσα είναι, ούτε κάποιοι από εσάς παραδέχτηκαν ότι χρωστάνε σ’ εμάς) υπάρχουν οι άνθρωποι, που δεν αξίζουν για εσάς…Δεν διαφωνώ μόνο γιατί απαιτείτε απίστευτα χαράτσια.Αλλά επειδή καταλύετε την πολιτική αυτονομία και την αξιοπρέπειά μας. Την κοινωνική δικαιοσύνη.

Τις ανθρώπινες αξίες.

Συχνά φέρνω στο μυαλό μου μια εικόνα: αν σηκώνονταν από τους τάφους τους οι άνθρωποι που έχυσαν το αίμα τους για να απελευθερώσουν την πατρίδα τους, για να ζουν ελεύθερες οι επόμενες γενιές, τι θα σκέφτονταν γι αυτό που θα συναντούσαν; Θα αναγνώριζαν την Ελλάδα που δημιούργησαν και τους Έλληνες που υπερασπίστηκαν, ακόμη και με τη ζωή τους;

Τι θα σκέφτονταν για τις πολιτικές ηγεσίες, που παρέδωσαν τον οικονομικό και, μοιραία, τον πολιτικό έλεγχο της χώρας τους στους «προστάτες», εκείνους που διαχρονικά ρούφηξαν το αίμα και τις ψυχές αυτής της χώρας; Τι θα σκέφτονταν για τους κατοίκους (όχι τους πολίτες…) που αφού έσκυβαν για χρόνια τη μέση προκειμένου να συναλλαχθούν και να κάνουν τις δουλειές τους, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, τώρα παρακολουθούν όσα γίνονται και δεν εξεγείρονται να πετάξουν στη θάλασσα όλους τους νέους κατακτητές, που έρχονται με τη μορφή κομψευόμενων Ευρωπαίων… Εκείνων που ζητούν τις ανθρώπινες ψυχές, το μέλλον και την επιβίωση των νέων ανθρώπων, για να εξοφλούμε τις δόσεις για τα χρωστούμενα (όσα τέλος πάντων χρωστάμε…)

Φαντάζομαι ότι αν κάτι τέτοιο μπορούσε ποτέ να συμβεί, θα προκαλούσε το ξυλοφόρτωμά μας με μια βρεγμένη σανίδα. Ξύλο από τα χέρια ενδόξων προγόνων στις πλάτες αναξίων απογόνων… Κάναμε ό,τι (και όσα) κάναμε, αλλά δεν τ’ αντιμετωπίζουμε καν μόνοι μας… Βάλαμε στο σπίτι μας νταβατζήδες, Ευρωπαίους «επιτηρητές», που μας ζητούν να υποθηκεύσουμε όχι μόνο νησιά και δάση, αλλά ακόμη και τα παιδιά μας, τις επόμενες γενιές. Κι εμείς παραδοθήκαμε άνευ όρων, αφού τους καλέσαμε… Και συμφωνήσαμε να εξοντωθούν οι πιο αδύναμοι από εμάς για να πληρωθούν τα χρέη και να «σωθεί» η πατρίδα… Λες κι έτσι θα σωθεί…Λες και πατρίδα δεν είναι οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, το μέλλον, η ψυχή τους, αλλά η οικονομική ελίτ, οι βίλες τους, οι δρόμοι και τα βουνά… Οι ηγεσίες μας, δηλαδή, συμφώνησαν, αλλά ουσιαστικά με τη δική μας ανοχή, αφού έτσι μάθαμε να κάνουμε, έχουμε μάθει να μην αντιδρούμε, καθώς είμαστε το άλλο μέρος του συστήματος της συναλλαγής…

Αφού μας εξευτέλισαν, μας «αγοράζουν» φτηνά…

Τι ακριβώς κάναμε όμως;

Ανοίξαμε την πόρτα της χώρας και δώσαμε τις θέσεις μας σε ασήμαντους, μικρόνοες της Ευρώπης… Που βάλθηκαν, αυτοί και οι υπάλληλοί τους, να μας «σώσουν»… Ειδικά στη γερμανική μπότα, εκείνη που άλλοτε πατούσε στις χώρες με τα όπλα και τις χιτλερικές ορδές, τώρα ξεσκίζει με την οικονομική επιβολή και τον έλεγχο της κοινής γνώμης…

Μας έκαναν στην αρχή να πιστέψουμε ότι στην Ελλάδα κατοικούν όλοι οι απατεώνες του κόσμου. Μας εξύβρισαν μέσω των εφημερίδων και των πολιτικών τους, έθιξαν το φιλότιμο του κάθε Έλληνα, τον έκαναν να νιώσει μικρός, ασήμαντος, ανάξιος να κάθεται στο «οικογενειακό τους τραπέζι»… Μέχρι που όλοι πλέον συνειδητοποιούμε ότι η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική – άσχετα με τις ελληνικές λαμογιές, τους χειρισμούς και τα παρεπόμενά τους- αλλά σχετίζεται με τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, τις στρεβλώσεις του συστήματος αξιών, του ίδιου του μοντέλου του περίφημου «δυτικού πολιτισμού».

Αυτοί οι «κηδεμόνες» δεν είναι που μας χρωστούν ακόμη από την κατοχή, που έκλεψαν τις ζωές των ανθρώπων της χώρας; Που μας χρωστούν ακόμη και χρήματα και δεν τ’ αναγνωρίζουν, ως κοινοί λωποδύτες; Που μας πωλούν, σ’ αυτή τη σφοδρή κρίση την οποία αξιώνουν να πληρώνουν οι φτωχοί Έλληνες, οπλικά συστήματα άγνωστης χρησιμότητας, για να πλουτίζουν οι κρατικές και ιδιωτικές τους εταιρείες; Που επιτρέπουν σε κάθε κερδοσκόπο, μπαταξή που συγκροτεί εταιρεία που θα κρίνει το ελληνικό ή άλλο χρέος, να δρα ανεξέλεγκτα και να κερδίζει απίστευτα με την ελληνική πτώχευση;

Οι Γερμανοί της Μέρκελ ζητούν να αποκτήσουν τον πολιτικό έλεγχο και άρα την κυριαρχία στη χώρα. Για να αλλάξουν και το σύστημα, πολιτικό και διοικητικό… Γιατί το κατηγόρησαν ως διεφθαρμένο κι αντιπαραγωγικό.

Και φυσικά ήταν και είναι και διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό. Όμως εκείνοι δεν ήταν που με τις εταιρείες τους, τη Siemens και την κάθε Siemens, συναλλάχθηκαν, λάδωσαν, παρανόμησαν, για να κάνουν τις δουλειές τους; Ή θέλουν να μας πουν ότι μόνο όποιος λαδώνεται είναι διεφθαρμένος;

Κι εμείς τι κάναμε, λοιπόν; Αποδεχτήκαμε ότι η καπιταλιστική κρίση – με όλες τις ελληνικές λαμογιές που την επέτειναν- είναι μόνο δικό μας πρόβλημα, αποδεχτήκαμε τις κατηγορίες του απατεώνα, του τεμπέλη και του διεφθαρμένου, και τους ανοίξαμε την πόρτα, τους καλέσαμε να έλθουν να μας «τακτοποιήσουν»…

Ε, ναι λοιπόν, χρωστάμε. Και οφείλουμε να πληρώσουμε. Αλλά δεν χρωστάμε μόνο εμείς. Είδαμε ήδη ότι σειρά παίρνουν κι άλλες χώρες. Φτάνει μέχρι τη Γαλλία το πρόβλημα, ακόμη και στον ίδιο τον «επιτηρητή» μας, τη Γερμανία…

Κι όμως, μας έκαναν να πιστέψουμε ότι εμείς είμαστε το ευρωπαϊκό πρόβλημα, εμείς προκαλούμε τον κίνδυνο στους γραβατάκηδες των ευρωπαϊκών σαλονιών, κλονίζουμε την υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που όμως έτσι κι αλλιώς – δε μας το είπαν αυτό- στέκεται σε καλάμια…

Και για να σώσουν τη δική τους Ευρώπη, σκοτώνουν τη δική μας Ελλάδα και τους ανθρώπους… Για το χρήμα… Την «ύψιστη αξία»…

Ντρέπομαι και θυμώνω…

Ντρέπομαι και θυμώνω για όλους αυτούς που κάνουν ότι είναι στον κόσμο τους, που δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει… «Σώζουν» την Ελλάδα και σκοτώνουν τους ανθρώπους…

Ντρέπομαι και θυμώνω και μαζί σας, κύριοι της τρόικα. Είμαι πολίτης μιας ελεύθερης κι όχι υπό κατοχή χώρας. Δεν αποδέχομαι την πολιτική εξουσία που αναλάβατε στο όνομα των χρεών. Γιατί πάνω από τα χρέη (ποτέ δεν έμαθα πόσα είναι, ούτε κάποιοι από εσάς παραδέχτηκαν ότι χρωστάνε σ’ εμάς) υπάρχουν οι άνθρωποι, που δεν αξίζουν για εσάς… Δεν διαφωνώ μόνο γιατί απαιτείτε απίστευτα χαράτσια. Αλλά επειδή καταλύετε την πολιτική αυτονομία και την αξιοπρέπειά μας. Την κοινωνική δικαιοσύνη. Τις ανθρώπινες αξίες.

Θυμώνω με τους κατακτητές του ΔΝΤ, αλλά περισσότερο με εκείνους που άνοιξαν την πόρτα… Και μ’ εκείνους που βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση, είτε επειδή είναι κερδισμένοι, είτε απλώς βολεμένοι…

Αυτός ο τόπος, όπως είναι σήμερα, δεν είναι όμως η Ελλάδα μας…

Έχουμε μια διαφορά. Και με το πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε με την κυρίαρχη ευθύνη του στα σημερινά και με τους νέους κατακτητές της χώρας. Όλοι τούτοι τα μετρούν όλα σε χρήμα. Εγώ τα μετρώ αλλιώς. Υπολογίζω τη γνώση, δε σκέφτηκα ποτέ να πλουτίσω, γιατί θεωρώ ότι πλούτος είναι τα βιβλία μου, όσα μαθαίνω καθημερινά, η καρδιά, η ψυχή των Ελλήνων, οι ευαισθησίες. Όταν δω δίπλα μου τον πόνο, θα συγκινηθώ κι αν μπορώ θα βοηθήσω. Εσείς οι πολιτικοί και οι τροϊκανοί τι κάνετε; «Συμπονάτε» τον πονεμένο, αλλά τον βαράτε κι άλλο…

Γι αυτό λέω, καλύτερα που ένας Κολοκοτρώνης ή Κόρακας δεν σηκώνεται τώρα από τον τάφο του… Να μην μετανιώσει για τα όσα έκανε…

Αλλά αν σηκωθεί και μας πάρει όλους, κατακτητές και κατακτημένους, στο κυνήγι;

Ας σκεφτούμε, όσο είναι καιρός: Κάποια στιγμή στη ζωή έρχεται η ώρα να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Κι αυτή η ευθύνη είναι ο δύσκολος δρόμος. Η συνείδηση σε οδηγεί στα δύσκολα και μεγάλα. Στα εύκολα «ναι», το ιδιοτελές συμφέρον και οι δουλείες σου…

Ας σκεφτούμε όσο είναι καιρός…
Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

Το είδαμε ΕΔΩ