Όσοι γνωρίζουν την εφοπλιστική οικογένεια Βερνίκου, αλλά και τον Γιώργο Βερνίκο, με τις αντιστασιακές περγαμηνές του, ίσως δεν αιφνιδιάστηκαν από την υπουργοποίησή του. Σίγουρα όμως αιφνιδιάστηκαν από την προχειρότητα με την οποία αυτή επιχειρήθηκε και οδήγησε, ύστερα από μια προσεκτική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, στην παραίτησή του λόγω ασυμβίβαστου της υφυπουργικής θέσης με τη συμμετοχή του σε εταιρεία off shore, πρακτική ωστόσο συνήθη για ναυτιλιακές εταιρείες. Το περίεργο είναι ότι οι «αρμόδιοι» για τη στελέχωση του κυβερνητικού σχήματος ίσως δεν γνώριζαν ούτε τις περιπέτειες του επιχειρηματία και ήδη παραιτηθέντος υφυπουργού με το χρηματιστήριο και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τα τελευταία χρόνια.

Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, σημειώνεται «φάουλ», μια και υπάρχουν ήδη δεδομένα: Με πρώτο και σημαντικότερο ότι το 2009, έπειτα από πολύμηνη ενασχόληση με τα πεπραγμένα της Vernikos Yachts , κατέληξε στην επιβολή προστίμου 200.000 στον Γιώργο Βερνίκο, και άλλων τόσων στον Γιώργο Λεβεντάκη, στον οποίο είχε περάσει στο μεταξύ ο έλεγχος της εταιρείας.

Τα πρόστιμα

Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στην απόφασή της (9.12.2009) ανέφερε ότι τα πρόστιμα έπεσαν επειδή «με εταιρικές ανακοινώσεις κατά το χρονικό διάστημα από το 2003 έως το 2005 διέδιδαν ανακριβείς πληροφορίες σχετικά με την απόκτηση του ελέγχου της εταιρείας από τον Γ. Λεβεντάκη και την αποχώρηση του Βερνίκου από αυτήν, καθώς και τη μεταβίβαση από την εταιρεία προς τον τελευταίο του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων».

Όπως είναι επίσης γνωστό, το πρόστιμο αμφισβητείται δικαστικά από την πλευρά Βερνίκου, χωρίς η υπόθεση να έχει ολοκληρωθεί σε νομικό και δικαστικό επίπεδο.

Ας ρίξουμε λοιπόν (με βάση το αρχειακό υλικό της εποχής) μια ματιά στο τι έγινε με τη Vern ikos Yachts .

Με δυο λόγια: Η υπόθεση αφορά το πώς μια επιτυχημένη εταιρεία ναυτιλιακών ναυλώσεων τουρισμού μετατράπηκε σε κλωστοϋφαντουργία (που κατέρρευσε), αλλά οι ναυτικές της δραστηριότητες πέρασαν πάλι στα συμφέροντα του Γ. Βερνίκου μέσα από «περίεργες» διαδικασίες και μυθικές αποτιμήσεις.

Έτσι φτάσαμε στις κατηγορίες κατά Βερνίκου, στον οποίο καταλογίστηκε ότι παραπλάνησε επενδυτές και μικρομετόχους, που έχασαν τα χρήματά τους.

Αυτή είναι η αιτιολόγηση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, η οποία κάνει λόγο για διασπορά ανακριβών πληροφοριών μέσα από επίσημες ανακοινώσεις.

O Γ. Λεβεντάκης

Βρισκόμαστε στο 2002-2003 και ο Βερνίκος ελέγχει πάνω από το 50% της ομώνυμης εταιρείας συμμετοχών (holding), η οποία τα προηγούμενα χρόνια από το αρχικό της αντικείμενο, τα σκάφη, είχε επεκταθεί στον τουρισμό και τις μεταφορές μέσα από σημαντικές εξαγορές. Κάπου εκεί εμφανίζεται ο Γ. Λεβεντάκης, ο οποίος αποκτά ένα μικρό ποσοστό των διαπραγματεύσιμων μετοχών και βάζει «πόδι» στο μαγαζί.

Το 2004, έπειτα από συνάντηση Βερνίκου - Λεβεντάκη, κυκλοφορούν πληροφορίες ότι οι δύο «τα βρήκαν». Λίγο αργότερα, ο Βερνίκος ανακοινώνει: «Μαζί θα σχεδιάσουμε μελλοντικές κινήσεις της εταιρείας, την περαιτέρω ανάπτυξη των εργασιών της και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς και θα εισηγηθούμε σχετικά στο Διοικητικό Συμβούλιο και στη Γενική Συνέλευση». Λίγο καιρό αργότερα η εταιρεία ανακοινώνει πως θα κινηθεί επιχειρηματικά προς τη γεωργία, προκειμένου «να επωφεληθεί των νέων ευκαιριών και να επενδύσει στον μεγάλο χώρο της γεωργικής βιομηχανίας, όπου υπάρχουν δυνατότητες σημαντικής και άμεσης κερδοφορίας».

Αντ’ αυτού, ο Βερνίκος σταδιακά πώλησε το μερίδιό του σε επενδυτές και μικρομετόχους στο Χ.Α., που επέλεξαν τη μετοχή και συνέχισαν να αγοράζουν εμπιστευόμενοι τα εξαιρετικά έως τότε αποτελέσματα. Ο Βερνίκος από το 50% βρέθηκε στο 5% έχοντας αποκομίσει τεράστια οφέλη. Εκτός αυτού εξαγόρασε το σύνολο σχεδόν των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας, που αποτιμήθηκαν σε 8,7 εκατ. περίπου. Το ποσό αυτό ήταν χαμηλότερο από την τότε εταιρική αποτίμηση. Δηλαδή ο Βερνίκος πήρε το 100% των βασικών στοιχείων ενεργητικού της εταιρείας του με μεγάλη έκπτωση.

Εάν αυτό φαίνεται οριακό, η επόμενη κίνηση ήταν... ματ. Από το λογιστήριο της Βερνίκος αποφασίζεται 10,3 εκατ. (δηλαδή τα χρήματα του Βερνίκου και τα υπόλοιπα του ταμείου) να μεταφερθούν στον Λεβεντάκη, προκειμένου να εξαγορασθεί το 20% της εταιρείας (του ιδίου) Ελληνικά Εκκοκκιστήρια. Αυτοί που κατηγορούν Βερνίκο και Λεβεντάκη, υποστηρίζουν ότι η αποτίμηση της Ελληνικά Εκκοκκιστήρια ήταν σκανδαλώδης και πως η εταιρεία ήταν φορτωμένη με δάνεια και χωρίς παραγγελίες. Αλήθεια ή όχι, επενδυτικά η κίνηση είχε μεγάλο ρίσκο, καθώς η κλωστοϋφαντουργία γκρεμιζόταν με ταχείς ρυθμούς εκείνη την περίοδο...

Ύστερα δεν προκάλεσε έκπληξη ότι το 2005, όταν η Κεφαλαιαγορά έκανε έλεγχο στην εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι δεν διέθετε εσωτερικό έλεγχο λειτουργίας, εσωτερικό ελεγκτή και οικονομικό διευθυντή ούτε είχε διασφαλίσει τις δομές και τους απαραίτητους μηχανισμούς λειτουργίας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μετόχων και του επενδυτικού κοινού... Έτσι οι ζαλισμένοι μέτοχοι άρχισαν να μαθαίνουν μέσα στον ίδιο χρόνο για προβλήματα με τις τράπεζες και τα «κακά νέα». Η αρχή έγινε με την άρνηση της ΑΤΕ να δώσει εγγυητική και ολοκληρώθηκε με την οριστική διαγραφή της εισηγμένης το 2007.

Τα συμπεράσματα... δικά σας.

ΠΗΓΗ