Δικαιούσαι να κάνεις ό,τι θέλεις; Όχι βέβαια! Και δεν αναφέρομαι στο να σκοτώσεις ή να στο να βλάψεις με οποιονδήποτε τρόπο τον διπλανό σου. Ζεις μέσα σε μια κοινωνία που έχει χτιστεί πάνω σε νόμους και θεσμούς. Που λειτουργεί με μηχανισμούς που πρέπει να αποδεχτείς. Μέσα στο πλαίσιό της οφείλεις να προσαρμοστείς. Τι δεν μπορείς; Να μπορέσεις. Τι θα πει δεν σ’ αρέσει; Να σ’ αρέσει!

Ας τρέξεις και σε συσσίτια αν δεν έχεις να φας. Ας πουλήσεις το κορμί σου ή την συνείδησή σου αν δεν μπορείς να ζήσεις. Κι αν δεν σ’ αρέσει στην Ελλάδα, πάρε ένα αεροπλάνο και πήγαινε μετανάστης. Θα συνηθίσεις, δεν είναι τίποτα. Δεν έχεις να πληρώσεις για τους δεκάδες φόρους που σου έρχονται με μπιλιετάκι; Ας δώσεις το σπίτι σου, ας μπεις φυλακή. Σαν πολύ καλομαθημένος δεν είσαι; Θα χαλάσει όλη η κοινωνία για σένα; Χρωστάς στην τράπεζα; Τι ήθελες και δανείστηκες; Πάρε τώρα ένα χαρτόκουτο και μείνε στον δρόμο. Τόσοι άνθρωποι πως μπορούν;

Κάπως έτσι δεν σε αντιμετωπίζουν πλαγίως; Αυτό που έχουμε εμπεδώσει είναι ότι πρέπει να αποφύγουμε όσο μπορούμε την “ολοκληρωτική καταστροφή”, νομιμοποιώντας αυτόν τον τρόπο ζωής και μένοντας στο ίδιο μονοπάτι ακόμη κι αν αυτό οδηγεί στον γκρεμό. Ίσως ελπίζουμε ότι πέφτοντας θα μας πάρει στην αγκαλιά του ο Superman. Σου λένε ότι δεν πρέπει να ανατραπεί η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων γιατί θα οδηγηθούμε στο χάος.

Τελικά, αυτό που αποκομίζω απ’ όλη αυτή την συγκυρία είναι ότι υπάρχει στον ελληνικό πληθυσμό, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι που δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνει ο διπλανός του. Όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από την δική του ζωούλα και δεν του καίγεται καρφί για όσα δεν τον πλήττουν ή εν γένει δεν τον αφορούν άμεσα. Μοναδική του έννοια είναι η δική του ευημερία. Γι’ αυτό δεν ενδιαφέρεται αν ο γείτονας απολύθηκε, αν ο παραδίπλα χάνει τα εργασιακά του δικαιώματα, αν οι άλλοι ζουν ή απλά επιβιώνουν. Δεν πρόκειται να κάτσει να ακούσει για  κάτι που δεν προσφέρει στην βολή του. Στέκεται απαθής μπροστά στην πιθανότητα κατάλυσης του πολιτεύματος, στο τι πολίτευμα έχουμε τελικά, στο ότι μπορεί να μετατραπεί η Ελλάδα σε προτεκτοράτο. Θα ενδιαφερθεί μόνο όταν η τσέπη του δέχεται επίθεση.

Αυτοί οι άνθρωποι ακριβώς επειδή έχουν ως μόνο μέτρο σύγκρισης τον εαυτό και τον μικρόκοσμό τους, θα κάνουν τα πάντα για να μην χαλάσουν το “greek dream”. Δηλαδή την πλήρη απάθεια, την “μόρφωση” από την τηλεόραση και ίσως να μην διστάσουν να βγουν και από τον “ίσιο δρόμο”, όχι για να διεκδικήσουν μια πιο δίκαιη κοινωνία ή καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά την τσέπη τους στο ακέραιο. Όλα αυτά όμως θα συμβούν, αν στο μεταξύ καταφέρουν να την βγάλουν καθαρή. Με τους γύρω τους.

ΠΗΓΗ STRANGE JOURNAL