Φημιζόμαστε πως είμαστε από κύτταρο λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας. Όλα παίζουν στο τραπέζι του Έλληνα. Ακόμα και μια γιαγιά σ΄ενα απομακρυσμένο χωριό να βρεις μπορεί να σου φτιάξει μια ιστορία συνωμοσία έτσι για πλάκα. Όμως πλέον, το θέμα έχει ξεφύγει από εμάς. Το θέμα αφορά εμάς τους ίδιους και τους ξένους να στοιχηματίζουν για το τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα.

Αντίθετα από τη περιοχή εντός των συνόρων, όπου συνεχίζεται ασταμάτητα το μασούλισμα της ίδιας καραμέλας που δεν έχει πλέον καμιά γεύση, έξω γίνεται της κακομοίρας! Το τρίπτυχο η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα - η Ευρώπη προσπαθεί να τη σώσει - οι Έλληνες δεν θέλουν να σωθούν, φαντάζει στα μυαλά όλο και περισσότερων ανθρώπων ανέκδοτο. Η μάλλον δεν μοιάζει ανέκδοτο μόνο στους πληθυσμούς που υποφέρουν από την ίδια ασθένεια με το μεγαλύτερο ποσοστό του δικού μας πληθυσμού. Νοητική τύφλωση.

Το γεγονός και μόνο της ταχύτητας με την οποία έτρεξε το θέμα "διάσωση της Ελλάδας" και το "πάθος" για την "συμμόρφωση της Ελλάδας" αυτό και μόνο θα έπρεπε να χτυπάει καμπανάκι στο μυαλό κάθε, έστω και ελάχιστα, σκεπτόμενου πολίτη. Συμβαίνει όμως, σ΄αυτή τη χώρα, να υποφέρουμε από μια αγιάτρευτη πληγή. Τις προδοτικές ξενόφερτες κυβερνήσεις, και τον αμόρφωτο ιστορικά και πολιτικά λαό. Μην προσβάλλεστε, δεν είναι ζήτημα πνευματικής ανικανότητας αυτή η αμορφωσιά, είναι έντεχνα κατασκευασμένη από μια Πολιτεία που λειτουργεί μόνιμα με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον μιας ξεπουλημένης ντόπιας ελίτ, που ούτε θέλει ούτε θέλησε ποτέ να συνδυάσει το προσωπικό της κέρδος με το συμφέρον της πατρίδας.

Το βλέπουμε κοιτώντας οπουδήποτε πέσει το μάτι μας, σε ολόκληρη την επικράτεια. Στην αναντιστοιχία συσσώρευσης απίστευτου πλούτου στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων και την κατάντια όλης της χώρας σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό. Το βλέπουμε στους παχυλούς λογαριασμών σε διάφορες εξωτικές τοποθεσίες, στους διάσημους "αυτοδημιούργητους" εφοπλιστές και βιομηχάνους, στη χλιδή και θρασύτατη επίδειξη πλούτου και δύναμης συγκεκριμένων οικογενειών και παρατρεχάμενων, σε σχέση με μια ερημωμένη γη, πόλεις φτιαγμένες μέσα στην προχειρότητα, υποδομές για κλάματα, παιδεία στείρα, υγεία τριτοκοσμική, πολιτισμό ανύπαρκτο.

Το βλέπουμε στο γεγονός πως μια κάστα ανθρώπων, σχεδόν οι ίδιες οικογένειες ανακυκλούμενες σε όλη τη νεώτερη ιστορία, περιφέρουν στα διεθνή πολιτικά και επιχειρηματικά σαλόνια τις προτάσεις που θα συμβάλλουν σε περισσότερο προσωπικό τους πλουτισμό, αδιαφορώντας για τη τύχη μιας πατρίδας που δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους αφορά. Μια πατρίδα που τη βλέπουν είτε σαν προσωπικές μπίζνες, είτε σαν τοποθεσία μερικών από τα εκατοντάδες ακίνητά τους, είτε σαν τόπο παραθερισμού σε κάποια μαγευτική ιδιωτική παραλία τα καλοκαίρια. Περνούν με τις λιμουζίνες τους στους άθλιους δρόμους αδιαφορώντας, με κλειστά τα μάτια πάνε στο προορισμό που τους κάνει κέφι αγνοώντας το τι συμβαίνει γύρω τους. Χτίζουν τις βίλες σε χώρους πρασίνου, δίπλα στη καμμένη γη, στον επίγειο παράδεισο τους αδιαφορώντας για το σεληνιακό τοπίο που απλώνεται λίγο πιο κάτω. Βρίσκονται στα σαλόνια των διεθνών διαπραγματεύσεων με την ίδια νοοτροπία των φυλάρχων τριτοκοσμικών κρατών που ξεπουλάνε ότι μπορούν για να εξασφαλίσουν την οικογένειά τους ή το χαρέμι τους αδιαφορώντας τι θα κάνουν οι αγοραστές, τι θα απογίνει ο λαός που τον αφήνουν έρμαιο σε κάθε πολιτικό-στρατιωτικό παιχνίδι.

Αυτό έγινε μετά τη λήξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, αυτό έγινε όλη τη διάρκεια του περίφημου ψυχρού πολέμου, αυτό έγινε και γίνεται στη πολυπόθητη - μουφα μεταπολίτευση. Αυτοί οι μοναχοφαγάδες - φύλαρχοι, που όχι μόνο δεν ντρέπονται να περιφέρονται σαν βασιλιάδες ενός τόπου ρημαγμένου, που τον κατάντησαν μια ευρωπαϊκή μπανανία, φτάνουν στο σημείο να στοχοποιούν μαζί με τους εμπόρους των εθνών, τον ίδιο το λαό τους αποκαλώντας τον τεμπέλη, λαμόγιο, άχρηστο.

Πολύ εύλογα βέβαια κάποιος θα ρωτήσει. Ωραία όλα αυτά. Κι αυτός ο λαός που επικαλούμαι, τι στο διάολο έκανε τόσα χρόνια? Εδώ ακριβώς μπαίνει το θέμα της αμορφωσιάς. Η μάλλον για να το πούμε καλύτερα της αμορφωσιάς που παράγεται από μια έντεχνα κατασκευασμένη παραπληροφόρηση από μια μόνιμα στείρα και επικίνδυνη παιδεία, που βάζει σε δεύτερη μοίρα την ιστορία, τη γεωγραφία, τη πολιτική σκέψη, την πολιτιστική ανάπτυξη. Γιατί αυτοί οι μοναχοφαγάδες ευτύχησαν να έχουν εκτός από τη δική τους απληστεία και αδιαφορία για τη πρόοδο της πατρίδας, σαν συνεργάτες κι ένα ολόκληρο ψεύτικο και ξεφτιλισμένο υποτίθεται πνευματικό κόσμο, που λειτουργεί συνέχεια όχι σαν προαγωγός της λαϊκής μόρφωσης και προόδου, αλλά σαν καλοχορτασμένο παράσιτο, μια άλλη ελίτ που εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είναι τίποτα άλλο από υπαλληλάκια του συστήματος που ουδέποτε αισθάνθηκαν ντροπή για το γεγονός πως κινούνται και διαπρέπουν μέσα σε μια πολιτιστική χαβούζα.

Συζήταγα με μια παρέα χτες και κάποιος είχε την εξής απορία. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως μετά τον  αρχαίο πολιτισμό που είχε φτάσει σε ένα τεράστιο επίπεδο γνώσης, μια ανάπτυξη στις επιστήμες, στις τέχνες, στο πολιτισμό,  απίστευτη, η ανθρωπότητα μοιάζει να σταμάτησε και να ξεκίνησε από το μηδέν. Πως μετά από ένα φως γνώσης που απλωνόταν στα πέρατα του κόσμου, μοιάζει να μπήκε σε ένα σκοτάδι όπου έφτασε αιώνες μετά να ανακαλύψει αυτά που ήδη ήξερε και να θεωρήσει καινούργια αυτά που ήδη επεξεργαζόντουσαν μεγάλοι πολιτισμοί κάποιους αιώνες πριν? Πως στο καλό γίνεται κάτι τέτοιο.

Του είπα κάτι πολύ απλά. Αν μπορέσεις να ανακαλύψεις μέσω ποιου μηχανισμού, σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, ο πατέρας μου ένα αγράμματο παιδάκι, φτωχό και ξυπόλυτο ήξερε να σου απαντήσει τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου, ενώ ένα παιδί με του 2012 με μια εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας που μοιάζει να απέχει έτη φωτός από εκείνο το ορεινό χωριό, δεν ξέρει να σου απαντήσει και γίνεται περίγελος μπροστά στις κάμερες κάθε που έχουμε μια ιστορική επέτειο, ίσως απαντήσεις στην απορία σου.

Αυτή τη στιγμή ζούμε τη νέα απόλυτη παρακμή του ελληνικού κράτους. Του νεώτερου ελληνικού κράτους που στη σύντομη ιστορία του μετά την απελευθέρωση, ανακαλύπτει πως ποτέ δεν απελευθερώθηκε τελικά και ποτέ δεν κατάφερε να εκπολιτιστεί εκ νέου. Η πατρίδα έμεινε σκλαβωμένη συνέχεια αλλάζοντας απλά αφεντικά, σε συνεργασία μόνιμα με τους ντόπιους Εφιάλτες. Και το νήμα του συνδέσμου με το ένδοξο παρελθόν δεν κατάφερε να το δέσει ξανά. Το χάρτινο κατασκεύασμα καταρρέει και μας παρασέρνει όλους σε ένα ακόμα ξεπούλημα. Μια ακόμα ιστορία συνωμοσίας που θα σταματήσει τον ρου της ιστορίας και θα μας πετάξει πίσω ξανά και ξανά όπως συμβαίνει σε όλη την ιστορία μας. Θα βρεθούμε υποτελείς στους νέους αποικιοκράτες που θα δίνουν μάχη μεταξύ τους ποιος θα κερδίσει περισσότερα από το ξεπούλημα, μιας φτωχής πατρίδας, που φυσικά στο άμεσο μέλλον θα αποδειχτεί πως κάθε άλλο παρά φτωχή ήταν.... και τότε, μόνο τότε αυτός ο λαός, αφού θα έχει βγάλει τα μάτια ο ένας του άλλου, ως συνήθως, θα βρει τη κοινή αρχαία του ψυχή και θα δώσει άλλη μια φορά το αίμα του για τη λευτεριά που ίσως δεν θα έρθει, αλλά θα την ονειρευτεί, ξανά...

Συγχωρήστε μου το πατριωτικό μονόλογο, αλλά η υποψία και μόνο να δω ανθρώπους να πεθάνουν από το κρύο αυτό το χειμώνα γιατί δεν θα έχουν πετρέλαιο να βάλλουν, και μετά από κάτι χρόνια να δω να βγάζουν το πετρέλαιο από τα σπλάχνα μας, η υποψία και μόνο να δω ανθρώπους να πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να φάνε, σε μια γη που βγάζει ότι ο νους μπορεί να φανταστεί, η υποψία να δω ανθρώπους να ζητιανεύουν σε μια γη που γέννησε τους μεγαλύτερους τεχνίτες, η υποψία και μόνο να δω ανθρώπους να μένουν άστεγοι σε μια γη που ο ήρωας της Οδυσσέας πάλεψε με όλα τα θεριά του ουρανού και της γης για να φτάσει σπίτι του....

Είναι τραγωδία.

ΠΗΓΗ