Εκδηλώσεις όπως ο αδέξιος ελιγμός του κυρίου Χρυσοχοϊδη [θεωρεί πως, όσο κι αν προκαλεί, θα δείχνει πιο ...αγνός σε βάθος χρόνου από τους ψηφίσαντες μετά λόγου γνώσεως] ή ο άλλος του κυρίου Σημίτη [...ούτε αυτός είχε διαβάσει το μνημόνιο τον καιρό που έπρεπε] φωτογραφίζουν ένα σκηνικό άτακτης φυγής, με κυριαρχία σεναρίων ανατροπής του πολιτικού συστήματος.

Το ποίημα που ακούγεται σε παραλλαγές από το Σκάι και τα κρατικά κανάλια είναι: οι διαπραγματευτές μας δεν έχουν δείξει στοιχειώδη επαγγελματισμό δυο χρόνια τώρα. Έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από διάτρητες συμφωνίες. Δεν κατάφεραν να πείσουν ότι θέλουν τις αποκρατικοποιήσεις. Και σήμερα, αδυνατούν να εξηγήσουν στην Τρόικα ότι τα μέτρα που ζητούνται είναι ατελέσφορα και ανεφάρμοστα. Δηλαδή, για τα μέτρα δεν φταίει η αναλγησία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, αλλά αποκλειστικά η ανικανότητα των Ελλήνων συνομιλητών τους. Πράγμα που μας πηγαίνει ξανά στο ζητούμενο: ένα συνολικά χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.

Βέβαια… Μιλώντας κάποιοι για “νέα πρόσωπα” που θα αλλάξουν την πολιτική σκηνή, παριστάνουν ότι αγνοούν τα στοιχειώδη. Από που άραγε θα προέλθουν τα “νέα πρόσωπα”; Μήπως θα πέσουν απ’ τον Άρη; Όπως σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, έτσι και στην πολιτική, προϋπόθεση ανέλιξης είναι οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις, δηλ. οι συστάσεις από συγκεκριμένους κύκλους, εντός εκτός και επί τα αυτά της χώρας. Αλλιώς, και ο νέος Περικλής να είσαι, οι ικανότητές σου είναι δώρον άδωρον. Και φυσικά οι συγκεκριμένοι κύκλοι δεν πρόκειται ποτέ να προωθήσουν κάποιον επικίνδυνο για τα συμφέροντά τους. Αυτό που ήδη προωθούν, σε βάθος χρόνου, είναι: Ένα μείγμα αουτσάιντερ και παροπλισμένων της πολιτικής, με κοινό παρονομαστή απονευρωμένες κοινωνικές ευαισθησίες και αδιάλειπτη πίστη στην “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”.

Μήπως η υλοποίηση του προγράμματος ήταν ό,τι απλούστερο; Στοιχεία που διαβάζει κανείς στο βιβλίο του Πάνου Παναγιώτου ‘Η Υπόθεση Ελληνική Κρίση’ [συλλογή άρθρων ενός, όχι "εκλαϊκευτή" του συρμού, αλλά, Ειδήμονα με επικοινωνιακό χάρισμα που καθιστά τον λόγο του, επιτέλους, ευρύτερα προσβάσιμο] δείχνουν ότι η εντολή των “εταίρων” δεν ήταν άλλη από το …σπάσιμο όλων των ρεκόρ ταχύτητας στην εξυγίανση / ανάταξη μιας οικονομίας.

Μήπως θυμόμαστε το σύνθημα που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή των τελευταίων δυο δεκαετιών; “Δεν χρειαζόμαστε μεγάλους ηγέτες, αλλά τεχνοκράτες”. Διαχειριστές που να αντεπεξέρχονται σε περίπλοκα οικονομοτεχνικά ζητήματα. Ξυπνώντας κάποιοι σήμερα, μιλούν για έλλειμμα “ηγεσίας με όραμα”, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όμως είναι αργά. Ο καιρός των διαχειριστών έχει έρθει, και η κα Μέρκελ μπλοφάρει φυσικά όταν μιλά για τοποθέτηση ξένου επιτρόπου. Υπάρχει ήδη τέτοιος και είναι …ο Λουκάς Παπαδήμος, δοτός πρωθυπουργός της χώρας, οσονούπω και με ενισχυμένες εξουσίες. Προέκυψε νομοτελειακά, από το “παίγνιο” του  Γ.Α.Π. με το δημοψήφισμα. Και, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι μύχιες σκέψεις του [είναι παραγωγικό να είμαστε καλόπιστοι] προέρχεται από συγκεκριμένο χώρο, του οποίου τα συμφέροντα είναι υποχρεωμένος να προασπίζει.

Οι συζητήσεις και οι “σκληρές διαπραγματεύσεις” με την Τρόικα αποτελούν κάθε φορά πρελούδιο για μια προειλημμένη απόφαση. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι οι παραχωρήσεις στις οποίες μας σέρνουν. Είναι η ψευδαίσθηση κυριαρχίας με την οποία ζήσαμε επί χρόνια, προϊόν της “δημοκρατικών” προδιαγραφών μετατροπής της πολιτικής σε θεατρική παράσταση και της υποκατάστασης της Ελευθερίας με μια επίπλαστη “ελευθερία του λόγου”. Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε από την ψευδαίσθηση, τόσο πιο γρήγορα θα αρχίσουν να προκύπτουν ρεαλιστικές προτάσεις.

Ο “εταίροι μας” δεν συζητούν. Γιατί να συζητούμε εμείς μαζί τους; Στέλνουν εδώ τις κουστουμαρισμένες κατσαρίδες τους να κάνουν επίδειξη δύναμης. Πότε θα δείξουμε επιτέλους λίγη απ’ τη δική μας;

Του  Σωκράτη Παπαχατζή
Το είδαμε ΕΔΩ