Είναι φανερό ότι ο Σαμαράς δεν μπορεί να συνεχίσει να το παίζει για πολύ ακόμα  θηριοδαμαστής, ακόμα κι αν φανεί διατεθειμένος, που δεν θα φανεί, να πετάει που και που από κανένα κομμάτι ζάχαρη για να γλυκάνει τα πάθη των εξοργισμένων.

Το έπαιξε τη μια, επιστρατεύοντας τους εργαζόμενους στο μετρό, το έκανε με τις καταλήψεις, το κάνει και τώρα με τους ναυτεργάτες. Αλλά έχει μπροστά του τους αγρότες που στέλνουν φιλιά στους ναυτεργάτες, άντε να στείλει καμιά διμοιρία ΜΑΤ να τους διαλύσει κι αυτούς, αλλά τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ ξαναγυρνάνε στα αμαξοστάσια, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κηρύσσουν απεργία, κι αν η κυβέρνηση τραβήξει κι άλλο το σκοινί, σίγουρα θα βρεθούν κι άλλοι να κατεβάσουν τα ρολά, ώσπου να τους επιστρατεύσει και αυτούς, και πάει λέγοντας.

Ώσπου στο τέλος να βρεθούμε όλοι ντυμένοι στο χακί, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βρίσκεται εδώ κι ο Σαμαράς για να μας δει. Επαναλαμβανόμενες στη σειρά απεργίες διαφόρων επαγγελματικών ομάδων, και συνεχόμενες στη σειρά επιστρατεύσεις, πιθανόν να κάνουν ακόμα και τον Κουβέλη να λυγίσει, ο οποίος είτε θα μείνει μόνος του παρέα με τον Ψαριανό, είτε θα αρχίσει ν’ αλληθωρίζει και με το άλλο μάτι προς τους πρώην συντρόφους του για να σωθεί.

Άσε που δεν γίνεται να βρεθούμε ξαφνικά στ’ αχνάρια της Β. Κορέας, και η Ευρώπη να κάνει ότι δεν βλέπει. Ήδη η δημοκρατία στην Ελλάδα πνέει τα λοίσθια, ο ξένος τύπος μας έχει βάλει στο μικροσκόπιο και μας ξεμπροστιάζει καθημερινά, και φαντάζομαι ότι κι η ευρωπαϊκή ελίτ δεν θα ανεχόταν μια ξεδιάντροπα στρατοκρατούμενη Ελλάδα να της χαλάει το λούστρο.

Άρα η τακτική Σαμαρά έχει ημερομηνία λήξης, που οδηγεί είτε στην εγκατάλειψη της τακτικής αυτής, είτε στην πτώση του, και θα ήταν ψέμα αν λέγαμε ότι δεν καταλαβαίνει το αδιέξοδο. Το καταλαβαίνει και γιαυτό παραπαίει και πέφτει σε απανωτές γκάφες, όπως οι λαθροχειρίες σε βίντεο Διαμαντόπουλου και σε φωτογραφίες από την επίσκεψη του ΠΑΜΕ στο υπουργικό γραφείο. Ακόμα πιο έντονα όμως, τις τελευταίες δυο μέρες, αφ’ ενός με το ρετουσάρισμα των προσώπων των συλληφθέντων στο Βελβεντό, όπου ο Δένδιας μπερδεύεται και ομολογεί τον βασανισμό, και αφ’ ετέρου με την υπόθεση Μελισσανίδη vs UNFOLLOW, όπου ο φίλος και μυστικοσύμβουλος του Σαμαρά, Φαήλος Κρανιδιώτης, σπεύδει και δηλώνει εν θερμώ, δικηγόρος και υπερασπιστής του πρώτου, χωρίς να ζυγιάσει τις επιπτώσεις από την αποκάλυψη της σχέσης αυτής, που όπως και να το κάνουμε δεν μοιάζει ταιριαστή.

Και τις μέρες αυτές οι λαοί έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ ευαίσθητοι σε ό,τι μυρίζει διαπλοκή, διαφθορά, (δείτε τι συμβαίνει τώρα στην Ισπανία), ευνοιοκρατία, παρεοκρατία, οικογενειοκρατία, αδικία. Και εν παραλλήλω, οι κυβερνητικές ελίτ που είχαν συνηθίσει για χρόνια να χορεύουν σ’ αυτό το σκοπό, τώρα αντιλαμβάνονται ότι το παρκέ είναι γλιστερό και ότι μπορεί πολύ εύκολα να χάσουν τα βήματα και να πέσουν.

Η αφαίμαξη των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, σε αντίθεση με την ευημερία των ανώτερων, έχει διαβρώσει την όποια εμπιστοσύνη στους πάλαι ποτέ πολιτικούς αρχηγούς , οι οποίοι περιφέρονται πλέον σαν κωμικά ανδρείκελα, έχοντας προσωρινό μόνο στήριγμα τον βούρδουλα, κι ανήμποροι να εμπνεύσουν κάποια καλή ιστορία για το μέλλον ή κάποιο όραμα. 

Η καταφυγή, αυτή τη στιγμή της κυβέρνησης στο τελευταίο της όπλο που είναι η βία απέναντι στους πολίτες, δείχνει και πόσο εύθραυστη είναι. Με μια έξυπνη στρατηγική όσον αφορά την οργάνωση και το συντονισμό των απεργιών, θα μπουρδουκλωθεί και, πού θα πάει, θα ...πέσει.      

ΠΗΓΗ CYNICAL