Θα μπορούσε άραγε μια Ένωση, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους χωρών, όπως είναι η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και η Νότιος Αφρική να αποτελέσει παγκόσμιο παίκτη; Ένας οικονομολόγος θα απαντούσε κατηγορηματικά όχι, παρόλο που οι BRICS είναι κατά κάποιο τρόπο...

«δημιούργημα» του οικονομολόγου, αναλυτή της Γκόλντμαν Σακς, Τζιμ Ονίλ, ο οποίος τις αναγνώρισε ως τις 4 ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομικές δυνάμεις παγκοσμίως. Μόλις πέρυσι, στην ένωση εντάχθηκε και η Νότιος Αφρική, της οποίας το αυξανόμενο οικονομικό βάρος της και ο κυρίαρχος ρόλος της στην αφρικανική ήπειρο είναι εμφανής. Άλλωστε, η Αφρικανική Ήπειρος, με την μεγαλύτερη ομάδα αναπτυσσόμενων εθνών, έχει αρχίσει να αποκτά ιδιαίτερη σημασία παγκοσμίως. Επομένως, δεν θα μπορούσε παρά να ενταχθεί στην κύρια ομάδα της BRIC.

Αρνητική πάντως απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα έδινε και ένας μελετητής των πολιτισμών, υπογραμμίζοντας πως οι κινέζοι με τους Ινδούς δεν διατηρούν και τις καλύτερες σχέσεις και πως η Ρωσία σνομπάρεται από τους δυτικούς γείτονές της ως μια, μη «πραγματική ευρωπαϊκή χώρα»… και αντίστοιχος οι εξ ανατολών γείτονές της δεν την βλέπουν ως ασιατική χώρα. Όσο για την Βραζιλία και τη Νότια Αφρική απέχουν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο και από τα παγκόσμια περιφερειακά κέντρα της Ε.Ε και των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα το μοναδικό εμπόδιο για την τουριστική τους βιομηχανία θεωρείται η γεωγραφία.

Συχνές συναντήσεις, κοινές ανακοινώσεις

Οι ηγέτες των μελών της Brics, εμφανίζονται πολύ δραστήριοι σε πολλούς τομείς, ενώ έχουν κατορθώσει να συγκαλούν ετήσιες συναντήσεις κορυφής. Σε επίπεδο υπουργών εξωτερικών και ανώτατων διπλωματών αυτών των κρατών, οι συναντήσεις είναι πιο πυκνές ενώ και τα συμπεράσματα τα οποία εκδίδονται είναι πάντοτε κοινά. Το εντυπωσιακό είναι, πως αυτό συμβαίνει παρά την χλιαρή στάση της Κίνας στο αίτημα της Ινδίας, να εξασφαλίσει θέση μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι ποια είναι άραγε η συγκολλητική πολιτική αυτών των τόσο διαφορετικών γιγάντων;

Η απάντηση είναι μία και απλή. Η κοινή δυσφορία που υπάρχει απέναντι στην πολιτική των «παραδοσιακών» ηγετών του κόσμου. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η χρονική συγκυρία των δυο των δύο πρόσφατων Συνόδων Κορυφής. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε στην Χαινάν της Κίνας κατά τη διάρκεια της κρίσης στη Λιβύη, και η δεύτερη στο Νέο Δελχί, η οποία μεταξύ άλλων ασχολήθηκε και με τις ταραχές στη Συρία.

Από την πρώτη κιόλας Σύνοδο Κορυφής στην Χαινάν, οι BRICS έδειξαν ότι δεν συμμερίζονταν τον ενθουσιασμό που επικρατούσε στη Δύση για την «Αραβική Άνοιξη», προβλέποντας περισσότερα προβλήματα για το μέλλον, παρά κέρδη. Την στιγμή που η Ουάσινγκτον, οι Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επιδοκίμαζαν την πτώση του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και ταυτόχρονα ενθάρρυναν τους αντάρτες της Λιβύης η ανακοίνωση των BRICS επί του θέματος ήταν μια ψυχρολουσία για εκείνους που πανηγύριζαν.

Ο ένας εκ των πέντε ηγετών των BRICS o Νοτιοαφρικανός Ζάκομπ Ζούμα, επικεφαλής της μεσολαβητικής προσπάθειας της Αφρικανικής Ένωσης, μεταξύ του Καντάφι και των αντιπάλων του, εξέφρασε την βαθιά του ανησυχία για τις εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική. Σημειώνεται ότι αυτό έγινε την άνοιξη του 2011, εν μέσω της γενικής ευφορίας για την «επερχόμενη δημοκρατία».

Το είδαμε ΕΔΩ