Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε στην δημόσια γερμανική τηλεόραση πως «είναι πάντα έτσι, είναι σαν μια τάξη στο σχολείο, όταν αυτός που έχει μερικές φορές καλύτερα αποτελέσματα, όσοι έχουν λίγο μεγαλύτερη δυσκολία, είναι λίγο ζηλιάρηδες».

 Όταν βλέπω τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, βλέπω έναν άνθρωπο δυστυχισμένο. Όχι επειδή είναι σε αναπηρικό καρότσι. Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που είναι σε αναπηρικό καρότσι και είναι ευτυχισμένοι.

Στο πρόσωπο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε βλέπω τον πόνο. Πόνο σωματικό και –κυρίως- ψυχικό. Βλέπω έναν άνθρωπο που πονάει. Πολύ.

Κάποιοι άνθρωποι που πονούν θέλουν να πονέσουν και οι άλλοι. Θέλουν μια «δημοκρατία» του δικού τους πόνου.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θεωρεί πως κάποιοι ζηλεύουν την Γερμανία. Μπορεί να πιστεύει πως ζηλεύουν και τον ίδιο. Για το φωτεινό μυαλό του.

Ο κ. Σόιμπλε ας πάει σε έναν ψυχολόγο. Θα του κάνει καλό.

Ή ας έρθει στην Ελλάδα – είναι καλύτερα από ψυχολόγο. Να πάει στην Κρήτη να τον δει ο ήλιος, να πιει καμιά ρακί, να γίνει άνθρωπος. Γιατί δεν είναι.

Για χρόνια, εκατομμύρια Έλληνες πιστεύουν πως οι ξένοι τους ζηλεύουν επειδή ξέρουν να ζουν. Δεν ξέρω αν οι Έλληνες ξέρουν να ζουν, πάντως ζουν. Έντονα.

Δεν είμαι Ελληναράς –ούτε πιστεύω πως υπάρχουν λαοί που είναι καλύτεροι από τους άλλους- αλλά υπάρχει και μια αλήθεια σε όλο αυτό.

Ναι, υπάρχει ζήλια για τον τρόπο που ζουν οι Έλληνες. Όλοι ζηλεύουν την ανεμελιά και τις σκανδαλιές των παιδικών χρόνων που οι Έλληνες τις απλώνουν σε όλη τη διάρκεια του βίου τους. Αιώνια παιδιά.

Οι Γερμανοί λατρεύουν την Ελλάδα και αγαπούν τους Έλληνες επειδή είμαστε –όχι όλοι- το ακριβώς αντίθετο από αυτούς.

Οι Γερμανοί μας γουστάρουν τρελά.

Φλέγεται και των Γερμανών η ψυχή για ζωή και χαρά –όλοι οι άνθρωποι ίδιοι είμαστε- αλλά η ανατροφή τους και αυτή η απάνθρωπη προτεσταντική ηθική τους φορτώνει με ενοχές και αναστολές που δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν ελεύθερα και να χαρούν.

Και οι Γερμανοί που επέλεξαν να ζουν στην Ελλάδα δεν θέλουν με τίποτα να επιστρέψουν στη Γερμανία. Ρωτήστε τους. Χαζοί είναι;

Δεν ξέρω αν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν ο καλύτερος μαθητής της τάξης του. Εγώ, πάντως, τον κόβω να ήταν ο ταμίας της τάξης. Και δεν θα του είχε ξεφύγει ούτε μισό μάρκο.

Σημασία έχει πως ο κ. Σόιμπλε αισθάνεται πως τον ζηλεύουν και πως είναι ακόμα μαθητής. Παιδί κι αυτός, σαν τους Έλληνες. Μπορεί να του έδεναν με λευκή κορδέλα τα χέρια για να μην αυνανίζεται και να έχει καθηλωθεί στην παιδική ηλικία.

Θυμάμαι τον καλύτερο μαθητή της δικής μου τάξης. Δεν πέρασε στις πανελλαδικές. Εμείς οι άλλοι –που μπορεί να πίστευε πως τον ζηλεύαμε- περάσαμε στο πανεπιστήμιο.

Πάντως, όταν είσαι μαθητής, υπάρχουν πράγματα που σε ενδιαφέρουν περισσότερο από τους βαθμούς.

Για παράδειγμα, το να γαμήσεις. (Συγγνώμη, αλλά έτσι το λένε οι μαθητές.)

Αφού ο κ. Σόιμπλε αισθάνεται ακόμα ο καλύτερος μαθητής της τάξης, του εύχομαι να πάει να γαμηθεί.

Μοιάζει να το έχει ανάγκη. Απελπισμένα.

ΠΗΓΗ