“Ένοιωσα σοκ τον Φεβρουάριο του 1958 με τις εκλογές που ανέδειξαν την ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, με 24%…Αμέσως μετά τις εκλογές με επισκέφθηκαν στο γραφείο μου ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος και ο αντισυνταγματάρχης Μπαλόπουλος, οι οποίοι ανησυχούσαν κι εκείνοι. Κύριο θέμα της επισκέψεώς τους ήταν το πως βλέπω την κατάσταση να εξελίσσεται μετά από αυτό το αναπάντεχο εκλογικό αποτέλεσμα. Τους απάντησα ότι οι κομουνιστές δεν είναι ένας πολιτικός χώρος ο οποίος παίζει το παιχνίδι στη βάση των γνησίων δημοκρατικών θεσμών. Είναι ένα επαναστατικό κόμμα το οποίο μόλις καταλάβει ότι μπορεί να πάρει την εξουσία, θα το πράξει με τον τρόπο που ξέρει, δηλαδή με επανάσταση, με σφαγές και τέτοια.” (Συνέντευξη στον γράφοντα του Αντώνη Σκαρμαλιοράκη, στενού συνεργάτη του Γ. Παπαδόπουλου, αρχηγού της χούντας)

Σε όσους έχουν μελετήσει ελάχιστα την πρόσφατη ελληνική ιστορία, είναι γνωστό ότι οι εκλογές του 1958 αποτέλεσαν σημείο καμπής στην ισχυροποίηση του μετεμφυλιακού παρακράτους και την συγκρότηση των μηχανισμών που οδήγησαν στην δικτατορία της 21ης Απριλίου. Εκμεταλλευόμενη την βαθιά κρίση του κεντρώου κόμματος των Φιλελευθέρων του Γ. Παπανδρέου, η αριστερά ξεπερνάει το φράγμα του 20%, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η συνέχεια είναι λίγο πού γνωστή: εκλογές “βίας και νοθείας” το 1961, δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη 2 χρόνια αργότερα και πολιτική ανωμαλία, δικτατορία το 1967 και προδοσία της Κύπρου το ’74.

Διάολε, δεν θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Σίγουρα δεν υπάρχει το φανατισμένο αντικομουνιστικό στρατόπεδο της εποχής, αλλά είναι εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ με τις βίαιες συνιστώσες του, η απειλή της ανατροπής του συστήματος και του χάους που θα προκαλούσε μια πιθανή εκλογή του, με την κατάρρευση της οικονομίας, την έξοδο από το ευρώ κλπ. Και την ίδια μέρα που ο Τσίπρας ταξιδεύει στο Βερολίνο σε μια προσπάθεια να αλλάξει την εικόνα, που έχει μεγεθυνθεί από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, δύο καλάσνικοφ τού κλέβουν την παράσταση.

Σύμπτωση; Θα μάθουμε, ίσως, την απάντηση όταν θα είναι πολύ αργά. Σχετίζονται οι πυροβολισμοί στα γραφεία της ΝΔ με τα γκαζάκια στα σπίτια των δημοσιογράφων ή με την ακόμη πιο άνανδρη απόπειρα εμπρησμού στο σπίτι του αδελφού Kεδίκογλου; Τουλάχιστον η επίθεση στα γραφεία της ΝΔ κάνει μπαμ για παρακράτος, ανεξάρτητα αν κάποια οργάνωση-σφραγίδα αναλάβει την ευθύνη.

Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι η ΝΔ είναι εκείνη που κινεί τα παρακρατικά νήματα. Όπως άλλωστε δεν ήταν η κυβέρνηση Καραμανλή πίσω από την δολοφονία του Λαμπράκη από τους παρακρατικούς της Θεσσαλονίκης ή την 21η Απριλίου. Υπάρχουν όμως σήμερα σημάδια ότι δημιουργούνται υπόγειοι μηχανισμοί: κινήσεις ακροδεξιών μέσα στην αστυνομία και τον στρατό, με πολιτική πλέον κάλυψη από την Χρυσή Αυγή, δημιουργία κλίματος “νόμου και τάξης”, δημοσιεύματα για πραξικοπήματα που δεν έγιναν και ανοικτή δράση παρακρατικών ομάδων. Όπως αυτή που επιτέθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Καβάλα στον Τούρκο Γενικό Πρόξενο, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός εισαγγελέως.

Το βέβαιο είναι ότι η τεχνητή όξυνση του πολιτικού κλίματος με τις βίλες Αμαλίες και η προσπάθεια ταύτισης του ΣΥΡΙΖΑ, με τις όποιες αδυναμίες του, με τις μολότοφ, την βία και την δράση αναρχικών, εξτρεμιστικών ομάδων δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος ώστε ενέργειες όπως η επίθεση εναντίον των γραφείων της ΝΔ να αποκτούν πολιτικό βάρος και να έχουν πολιτικό αποτέλεσμα.

Εδώ έφτασαν στο σημείο, οι αθεόφοβοι, για να μην βελτιωθεί η εικόνα του αιμοβόρου ΣΥΡΙΖΑ, να πιέζουν αφόρητα τον αρχιεπίσκοπο να μην πάρει μέρος σε συνέδριο της Θεολογικής Σχολής(!) για την εκκλησία, την αριστερά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Αυτό είναι το πολύ χονδρό παιχνίδι που παίζεται στα κάθε είδους παρασκήνια. Η ΝΔ έχει βαρύτατες ευθύνες για το κλίμα που δημιουργείται και συγχρόνως παίζει με την φωτιά.

Το λάθος της κυβέρνησης Καραμανλή το 1958, είναι ότι πίστεψε πως η δράση των παρακρατικών βοηθούσε  στην αντιμετώπιση της ΕΔΑ και γι αυτό την ανέχθηκε. Αν είχε χειριστεί την αξιωματική αντιπολίτευση σεβόμενη τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως σε όλα τα δημοκρατικά κράτη, η συντηρητική παράταξη δεν θα πλήρωνε πολιτικά πρώτη την δράση των παρακρατικών, όπως έγινε μετά την δολοφονία Λαμπράκη, με την ήττα της στις εκλογές του 1963 και την αποχώρηση του Καραμανλή από την χώρα. Και ίσως το κυριότερο, ως χώρα δεν θα πληρώναμε πολλά από τα γραμμάτια της ιστορίας που πληρώνουμε σήμερα.

ΠΗΓΗ