Και να λοιπόν, που περάσαμε από την Ευρώπη των λαών στην Ευρώπη των τραπεζών. Να που ζήσαμε για να δούμε τους Ευρωπαίους αρχηγούς να μετατρέπονται σε εξευτελισμένα ανδράποδα των τραπεζιτών. Και να, που η Ευρώπη του πολιτισμού μετατρέπεται σε Ευρώπη του ισοπεδωτισμού, φυσικά προς τέρψιν των «αγορών» και ενάντια στην θέληση των πολιτών. Να λοιπόν, που βρεθήκαμε μπροστά στην ώρα των μεγάλων αποφάσεων...

Καταρρέει το ΠΑΣΟΚ. Λυπάμαι πολύ, αλλά δεν με ενδιαφέρει.

Ήταν νομοτελειακό να συμβεί η κατάρρευση σε εκείνους που χωρίς δισταγμό συναίνεσαν στην καταστροφή της χώρας, για να μην καταστραφεί ο κομματικός τους στρατός και για να συνεχίσουν να παραμένουν οι ίδιοι σε μία λανθάνουσα και μη δημοκρατικά ενεργούσα εξουσία.

Καταρρέει η ΔΗΜΑΡ. Λυπάμαι πολύ, αλλά ήταν αναμενόμενο.

Θα έπρεπε να έχει διδαχθεί το απόκομμα στήριξης του σημερινού κυβερνητικού εξαμβλώματος, πως χωρίς ικανά αποθεματικά ψηφοφόρων, ήταν κάτι περισσότερο από δεδομένο πως ο χρόνος ύπαρξης αυτού του απολίτικου συνονθυλλεύματος είχε τελειώσει την ίδια στιγμή που συμφωνούσε να συνεργαστεί στην διακυβέρνηση της χώρας.

Καταρρέει η Νέα Δημοκρατία. Λυπάμαι πολύ, αλλά ας πρόσεχαν.

Αν τα στελέχη, οι οπαδοί και οι ψηφορόροι του (απο)κόμματος του Σαμαρά, έλπιζαν πως θα μπορούν να ισοπεδώσουν την χώρα προφασιζόμενοι πως άλλοι το ξεκίνησαν (και αυτοί απλώς ολοκλήρωσαν;) την καταστροφή, χωρίς να «εισπράξουν» την ανάλογη απέχθεια των πολιτών, τότε όχι μόνο δεν έχουν αντιληφθεί που βρίσκεται η χώρα, αλλά δεν έχουν αντιληφθεί ούτε σε ποια χώρα βρίσκονται οι ίδιοι. Ο Έλληνας μπορεί να ξεχνά, αλλά για να ξεχάσει θέλει χρόνο και –κυρίως- να μην αντιληφθεί άμεσα την «κυβερνητική» εισβολή στην προσωπική του ζωή. Το (συγ)κυβερνών κόμμα απλά πνέει τα λοίσθια και θα καταλήξει σαν μία οικτρή καρικατούρα ενός παρελθόντος, για το οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει να γράψει πάρα πολλά, αλλά και ο πολίτης του παρόντος θα έχει να του ρίξει πολύ… μαύρισμα.

Καταρρέει η κοινωνία. Λυπάμαι πολύ, αλλά ας προσέχαμε.

Κι αυτό, επειδή στο μεγάλο μας ποσοστό προτιμήσαμε να βολευτούμε με ένα κράτος που λειτουργούσε χρησιμοποιώντας ως κανόνα το πολιτικό ρουσφέτι και χωρίς να έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν έχουμε πολιτικούς που είναι πρεζόνια της εξουσίας ή «παίζει» και κάτι άλλο, πολύ πιο δελεαστικό από την ίδια την εξουσία (πού βρίσκεται είπαμε –και μάλιστα ατιμώρητος- ο Χριστοφοράκος;).

Όλοι αυτοί εργάστηκαν και συνεργάστηκαν, ώστε να αποδομήσουν τον κοινωνικό ιστό, να διαλύσουν οτιδήποτε αποτελούσε στήριγμα της χώρας και του έθνους. Δεν τους ενδιαφέρει η Δημοκρατία. Τους ενοχλεί αφάνταστα. Τους ενδιαφέρει η ψευτοκρατία, η κλεπτοκρατία, η τραπεζοκρατία, η αδιαφάνεια και η μιζοκρατία… Λίαν προσφάτως είδαμε στους δρόμους των παρελάσεων πως οι «διασώστες» έχουν αρχίσει να ενδιαφέρονται ακόμη και για την στρατοκρατία (με τους δικούς τους ελεγχόμενους στρατηγούς, που μεθαύριο ίσως και να βάλουν στην φυλακή επειδή καταπάτησαν την… Δημοκρατία!), φυσικά ως εργαλείο για την παράνομη παραμονή τους στην εξουσία…

Ακόμη και αυτή τη στιγμή, που όλα δείχνουν να καταρρέουν και η χώρα να οδηγείται στην απόλυτη εξαθλίωση αλλά και σε ένα άτυπο καθεστώς οικονομικής (και όχι μόνο…) κατοχής, οι αποκλειστικά υπεύθυνοι όντας απολύτως αμετανόητοι προσπαθούν εναγωνίως να διατηρηθούν σε μία λάθρα εξουσία, αφού γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως εάν την απωλέσουν τότε θα βρεθούν αντιμέτωποι και χωρίς προστατευτικές ασπίδες (βλ. πραιτωριανούς και άλλους ενδιάμεσους προστατευτικούς μηχανισμούς) απέναντι στους πολίτες… Και αυτός τους ο τρόμος, η γνώση δηλαδή της τιμωρίας που φυσιολογικά τους αρμόζει, τους καθιστά περισσότερο επικίνδυνους για το πολίτευμα, περισσότερο επικίνδυνους για την ίδια την χώρα, αφού όντας πληγωμένοι και απροστάτευτοι (ακόμη και από την οποιαδήποτε ιδιόμορφη λογική) είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουν επιπλέον μεθόδους (πέρα και από τις ήδη αντισυμβατικές που σήμερα χρησιμοποιούνται), που θα δημιουργήσουν πολλαπλάσια μεγαλύτερα προβλήματα.

Σαν λαός έχουμε κάνει το αδιανόητο. Προχωρήσαμε σε μαζικό αυτοχειριασμό, όταν εμπιστευθήκαμε ανθρώπους που προωθούνταν από το πουθενά, που δεν είχαν καμία ικανότητα πέρα από τις καλές κομματικές σχέσεις (οι κακές γλώσσες μιλάνε και για μασόνους κ.α.), που δεν είχαν βιώσει ποτέ τους την καθημερινή αγωνία για την επιβίωση, που τοποθετήθηκαν ελέω ονόματος να διοικήσουν το κόμμα ή την χώρα σαν να ήταν κάποια κληρονομιά. Με απλά λόγια, μόνοι μας βάλαμε με τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.

Όλα αυτά, φυσικά, είναι γνωστά. Και το επιτακτικό ερώτημα σήμερα είναι: Και τώρα τι κάνουμε;

Η απάντηση ξεκινά από το εξής: Δεν ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Πρέπει, επιτέλους να μάθουμε από τα λάθη μας. Επίσης, αποφεύγουμε να εμπιστευθούμε ΟΛΟΥΣ όσους συμμετείχαν στην διάλυση της χώρας και αίφνης (όταν όλα άρχισαν να γκρεμίζονται) διαπίστωσαν πως κάτι δεν πάει καλά και σχημάτισαν άλλους κομματικούς σχηματισμούς προσπαθώντας να δημιουργήσουν νέους κομματικούς στρατούς, για να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, με ελαφρές παραλλαγές -ως προς το φαίνεσθαι- της δημοκρατίας ΤΟΥΣ.

Και τι κάνουμε μπροστά σε όλα αυτά; Πρώτα από όλα, απαιτείται να ξεπεράσουμε τους μέχρι σήμερα καλοβολεμένους εαυτούς μας. Απαιτείται να ξεχωρίσουμε το πραγματικό μας συμφέρον ως πολίτες και ως λαός, να το διαχωρίσουμε από το εικονικό συμφέρον που μας προτάσσουν και να έρθουμε σε ρήξη –εάν χρειαστεί- ακόμη και με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Απαιτείται να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε, που βρισκόμαστε, που μας πηγαίνουν και που θέλουμε εμείς να πάμε. Είναι αδήριτη ανάγκη να διαφύγουμε από την τεχνητή σύγχυση της λογικής που μας έχουν επιβάλει και να αποτινάξουμε την μέχρι σήμερα εφησυχασμένη πολιτική μας φύση. Αυτοί μας θέλουν ανοργάνωτους και απομακρυσμένους μεταξύ μας. Κι εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε ακριβώς από αυτό. Απαιτείται το να ενωθούμε, προτάσσοντας το κοινό συμφέρον και αφήνοντας στην άκρη τις διαφορές μας.

Σήμερα κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να εξυγιάνει την πολιτική και να ανορθώσει την χώρα. Αυτό είναι το δικό μας καθήκον, το δικό μας χρέος. Η ανατροπή αυτού του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος που το μόνο στο οποίο προσδοκεί είναι η αποπροσανατολιστική και απόλυτα στοχευμένη αναμόχλευση ενός βόθρου, που προσδοκούν να τον φορτώσουν στην κοινωνία. Το ζητούμενο είναι στο εάν εμείς θα αφεθούμε να θυματοποιηθούμε παντοιοτρόπως από ένα σύστημα που ποτέ (ακόμη και σήμερα) δεν λειτούργησε προς την κατεύθυνση της προσφοράς, αλλά είχε ως βασικούς κανόνες ύπαρξής του τους κανόνες του εμπορίου προσφοράς και ζήτησης και λειτουργούσε αποκλειστικά και μόνο με αυτούς. Ο τραγελαφικός επίλογος της αδιάφανης πολιτικής πρακτικής είναι όσα σήμερα βιώνουμε, αφού ο λογαριασμός και οι ευθύνες μίας σειράς ολέθριων πολιτικών επιλογών μεταφέρονται στα συνήθη θύματα (και όχι υπόπτους).

Οφείλουμε, λοιπόν, να δημιουργήσουμε μικρές ομάδες οι οποίες θα έχουν ως χρέος την ανάδειξη των ικανών και εντίμων, που θα λειτουργήσουν ως εκπρόσωποι των μικρών κοινωνιών για να μπορέσει να ξαναδημιουργηθεί η χώρα μέσα από την δημιουργία ενός νέου άφθαρτου πολιτικού φορέα που θα πηγάζει από τον λαό και θα λειτουργεί για τον λαό. Το ζητούμενο είναι να γίνει αυτό πριν την ολική καταστροφή, πριν μετατραπούν όλα σε στάχτη. Μετά θα είναι πολύ αργά και η προσπάθεια, αλλά και ο κόπος που θα απαιτηθεί να καταβάλουμε, θα είναι πολλαπλάσιου μεγέθους. Η φρίκη σχεδιάστηκε, προωθήθηκε και βρίσκεται ήδη εδώ, για να εφαρμοστεί στις ζωές μας και δεν πρόκειται να φύγει σαν ένα κακό όνειρο. Η φρίκη θα παραμείνει εδώ και οι εκφραστές της θα κάνουν τα πάντα για να διασώσουν το «έργο» τους, αλλά και τους εαυτούς τους. Από εμάς και μόνο από εμάς εξαρτάται πότε και πώς θα φύγει το μαύρο σύννεφο της καταστροφής που έχει καλύψει την χώρα. Όσο πιο γρήγορα ομονοήσουμε και συνταχθούμε απέναντι στους φρικώδεις πολέμιούς μας, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει και η στιγμή που θα μπορούμε να ατενίσουμε το αύριο με ελπίδα, με πραγματική και όχι εικονική ελπίδα…

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους