Το 1830 σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου η Ελλάδα αναγνωρίστηκε από τη διεθνή πολιτική σκηνή ως ελεύθερο ανεξάρτητο Κράτος. Οι τότε μεγάλες δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία είχαν δώσει με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη παραπαίουσα Οθωμανική αυτοκρατορία. Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη που παρακολουθούσε για χρόνια το αιματοκύλισμα που συνέβαινε στην Ελλάδα επενέβη τότε μόνο που άρχισε ένας από τους μεγάλους παίκτες (Ρωσία) να προσπαθεί να επωφεληθεί της κατάστασης.

 Η Ελλάδα καλώς ή κακώς βρίσκεται σε ένα από τα πιο σημαντικά σημεία στον χάρτη. Η λεγόμενη γεωπολιτική της θέση είναι η αιτία και όχι η αφορμή όλων αυτών των δεινών που την έχουν βρει τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον. Όπως άλλωστε λέει και ένας έγκυρος διπλωματικός αναλυτής αν η Ελλάδα βρισκόταν στη γεωγραφική θέση που βρίσκεται για παράδειγμα το Λουξεμβούργο τίποτε κακό δε θα είχε βρει τη χώρα μας και θα απολαμβάναμε και εμείς την άνεση και τα προνόμια αυτών που είναι έξω από τον χορό. Αυτό όμως δε συμβαίνει και καλό είναι να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα και όχι μια ιδεατή κατάσταση που όλοι θα ήθελαν να υπάρχει. Αν πάρουμε αυτά τα τελευταία 200 χρόνια και δούμε πως πορεύτηκε στο διάβα της Ιστορίας η Ελλάδα πραγματικά θα ανατριχιάσουμε αν συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί. Στο πέρασμα όλου αυτού του χρονικού διαστήματος η χώρα μας βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με πολύ μικρά διαλείμματα «ειρήνης».

Δεν έχει κάποιος παρά να ανοίξει μερικά βιβλία ιστορίας που αναλύουν με ιδιαίτερη διεξοδικότητα την Νεώτερη και Σύγχρονη Ιστορία της χώρας μας. Εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, παγκόσμιοι πόλεμοι, βαλκανικοί πόλεμοι, εμφύλιοι πόλεμοι, δικτατορίες, εθνικές καταστροφές. Ποτέ αυτή η χώρα δεν υπήρξε ήρεμη. Ποτέ δεν την άφησαν ήρεμη να τραβήξει τον δρόμο της. Μια πιο προσεκτική ματιά αλλά και εμβάθυνση σε αυτό που ονομάζουμε λεπτομέρειες και διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές των μεγάλων γεγονότων μας κάνει να αναζητήσουμε και άλλους λόγους. Λόγους που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο παράγοντα και την ιδιοσυγκρασία μας, τη νοοτροπία μας ως λαού. Τα τελευταία είκοσι σχεδόν χρόνια οι Έλληνες έχουν αποδείξει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο το πως αντιλαμβάνονται το πιο ιερό δικαίωμα σε μια Δημοκρατία. Το δικαίωμα της ψήφου. Αυτό το πολύ μεγάλο όπλο το χρησιμοποιήσαμε όχι για το καλό της Δημοκρατίας και το γενικό καλό του συνόλου της κοινωνίας αλλά για την ικανοποίηση δικών μας μικρών και μεγάλων προσωπικών συμφερόντων. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι πολλοί το έκαναν και για να ικανοποιήσουν τάσεις ρεβανσισμού προς τον γείτονά τους, τον συνάνθρωπό τους. Η οπαδική συμπεριφορά και η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας, στάσης ζωής σε όλο τους το «μεγαλείο».

Αλήθεια ποιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι έξω από αυτό που λέμε διαφθορά ή «μικροδιαφθορά»; Το πολιτικό σύστημα; Τα Μ.Μ.Ε; Οι διάφορες επαγγελματικές ομάδες και συντεχνίες; Ο λεγόμενος «απλός» λαός; Ποιο ακριβώς είναι εκείνο το υγιές κομμάτι που μπορούμε να στηριχτούμε πάνω του και να μη γκρεμοτσακιστούμε; Οι Ιταλοί προχθές με την ψήφο τους αντέδρασαν στα πλάνα των αρπακτικών των αγορών και της Γερμανίας της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Έστειλαν ένα μεγάλο μήνυμα στην Ευρώπη των τραπεζών, των καπιταλ(η)στών και της λιτότητας για τους λαούς. Οι Έλληνες με την ψήφο τους στις εκλογές του Ιούνη του 2012 φάνηκε να εγκρίνουν την πολιτική του Μόντι, του Παπαδήμου και κάθε άλλου παρόμοιου υπαλλήλου των τραπεζών αλλά και μιας παγκόσμιας δράκας διεφθαρμένων ανθρωποειδών που διαφεντεύουν τις τύχες των λαών του πλανήτη. Δεν έχουν όνομα και διευθύνσεις. Τους αποκαλούν αγορές, δανειστές, πιστωτές.

«Αναστατώθηκαν» λοιπόν οι αγορές, «ανησύχησαν» οι δανειστές, «ταράχτηκαν» οι πιστωτές και η ευρωπαϊκή «έννομη» τάξη των υπανθρώπων και των υπαλλήλων τους. Όταν αφήνουμε αυτούς να μας κυβερνούν τις ζωές γιατί να μην αφήσουμε να το κάνει ο Γκρίλο στην Ιταλία; Χειρότερος θα είναι; Και εδώ οι Έλληνες είχαν την απάντηση. Χρυσή Αυγή. Πουθενά δεν τους πιάνεις. Οι Έλληνες δεν ψήφισαν τους νεοναζί για να αλλάξουν την ασκούμενη πολιτική αλλά για να «δείρουν» αυτούς που πλέον δεν είναι ικανοί να τους κάνουν τα χατίρια και τα ρουσφέτια. Το ότι η Χρυσή Αυγή είναι οι μπράβοι και υπηρέτες του υπάρχοντος σάπιου πολιτικού συστήματος ούτε καν περνά από το μυαλό τους. Δεκάρα δε δίνουν για τον συνάνθρωπο παρά μόνο για την πάρτη τους και τη δική τους οικογένεια. Γιατί λοιπόν να μη το κάνουν και οι βουλευτές που έχουν και την εξουσία στα χέρια τους;

 Οι Έλληνες δεν αντέδρασαν στο Καστελόριζο και στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, δεν αντέδρασαν στα ντόπια συμφέροντα που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες τον παραγόμενο πλούτο αυτής της χώρας, δεν αντέδρασαν στην ισοπέδωση της ζωής τους από τα Μνημόνια και των ασπόνδυλων που τα υπηρετούν. Φταίει ο Καπιταλισμός; Καπιταλισμό,οπως φαίνεται, δεν είχαμε ποτέ σε αυτή τη χώρα. Αυτό το μόρφωμα που επικρατεί στην κοινωνική πυραμίδα από πάνω μέχρι κάτω μάλλον ως Καμόρα μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ως καπιταλισμός. Για να ξέρουμε τι λέμε και να μη χάνουν και το νόημα οι λέξεις. Το ποιοι είναι οι νονοί, ποια τα εκτελεστικά όργανα και ποια τα τσιράκια πολύ ευχαρίστως να το αναλύσουμε αρκεί να παίξουμε με όρους και κανόνες. Ναι, ακόμα και η Μαφία είχε και έχει κανόνες. Εμείς σήμερα αγνοούμε μέχρι και αυτό. Η χώρα μας ανέκαθεν ανήκε σε σφαίρες επιρροής των δυνατών του πλανήτη. Είτε αυτός ήταν ο αμερικάνικος παράγοντας είτε ο γερμανικός μέσα στον οποίο μας έχουν βάλει με το ζόρι.

Είναι εντελώς διαφορετικό όμως το να βρίσκεσαι μέσα σε μια σφαίρα επιρροής και να «παίζεις» και εσύ, να είσαι συμμέτοχος στο παιχνίδι με ισχυρή διπλωματία και επίγνωση της θέσης σου από το να είσαι με τη δική σου υπογραφή προτεκτοράτο ή αποικία χρέους μιας άλλης χώρας που έχει αιματοκυλίσει δύο φορές την ανθρωπότητα και επιχειρεί να το κάνει και μια τρίτη και τελευταία (ότι και να γίνει) φορά τώρα. Στη μια περίπτωση είσαι ρεαλιστής και προσπαθείς να καρπωθείς για τον λαό σου το μέγιστο δυνατό όφελος και να ζεις αξιοπρεπώς. Στην άλλη περίπτωση είσαι μια θλιβερή μαριονέτα που εξυπηρετείς δικές σου αλλά και της παρέας σου φιλοδοξίες και ιδιοτελή συμφέροντα επιλέγοντας όμως για τη χώρα και τον λαό σου τον ρόλο του ανδράποδου και του ξενόδουλου. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τέρμα τα ψέματα. Από τη μια πλευρά, η Ιστορία έχει δείξει ότι επαναλαμβάνεται αλλά αν προσπαθήσεις να τη μιμηθείς μόνο χωρίς να βάλεις τη δική σου πινελιά τότε το κάνει μόνο ως φάρσα και με καταστροφικές συνέπειες. Δε μπορούμε πάντα να τη γλιτώνουμε επαναλαμβάνοντας λάθη του παρελθόντος. Από την άλλη πλευρά, δε μπορούμε να εμπιστευτούμε τις τύχες της χώρας σε αυτούς που την οδήγησαν ως εδώ και απαιτούν να συνεχίσουν να την οδηγούν. Αυτό είναι η μέγιστη ύβρις και η τιμωρία είναι κάτι που φαίνεται ότι δε μπορεί πια να αποφευχθεί.

Τελειώσαμε ως χώρα; Το παιχνίδι είναι χαμένο; Θα το δούμε ... Όλα είναι στο χέρι μας.

ΠΗΓΗ