Οσοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τη σημερινή πολιτική τάξη και θεωρούν ότι αποτελείται στη μεγάλη της πλειονότητα από ανθρώπους που υπηρετούν την πολιτική λόγω υπέρμετρης φιλοδοξίας για προβολή και εξουσία, ότι αποτελείται από ανθρώπους εγωπαθείς, που με μεγάλη ευκολία βαφτίζουν το άσπρο μαύρο και κάνουν πισωγυρίσματα ανάλογα με τους προσωπικούς τους σχεδιασμούς, δικαιώνονται για ακόμη μια φορά το τελευταίο διάστημα.

Και δικαιώνονται από τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν εδώ και πολλούς μήνες ορισμένοι υπουργοί των κυβερνήσεων του Γ. Παπανδρέου. Εβαλαν τη χώρα στο Μνημόνιο, έφεραν το ΔΝΤ στην Ελλάδα, υπηρέτησαν αυτήν την πολιτική για δύο χρόνια και τώρα σπεύδουν ο ένας μετά τον άλλο να διαχωρίσουν τη θέση τους και να μας πουν ότι είχαν διαφωνήσει, ασχέτως αν οι αποφάσεις του υπουργικού συμβουλίου ήταν ομόφωνες. Δεν είναι μόνο όσα τώρα ψελλίζει ο Ανδρέας Λοβέρδος. Αυτή την τακτική έχουν επιλέξει κι άλλοι, με πρώτον απ’ όλους τον ίδιο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο. Είναι γνωστό ότι πριν από τις εκλογές είχε ζητήσει «συγγνώμη» από τον ελληνικό λαό και είχε πει εμμέσως πλην σαφώς ότι διαφωνούσε με την προσφυγή στο ΔΝΤ. Πριν από αυτόν κι άλλοι κορυφαίοι υπουργοί είδαν εκ των υστέρων το «αντιμνημονιακό φως το αληθινό», όταν οι κυβερνήσεις, στις οποίες συμμετείχαν, αναγκάστηκαν να υπογράψουν νέα μνημόνια ή νέα μεσοπρόθεσμα προγράμματα. Η Λούκα Κατσέλη είναι μία από αυτούς, την οποία τώρα καρφώνει ο Ανδρέας Λοβέρδος ότι αυτή είχε πείσει τον Γ. Παπανδρέου, να προσφύγει στο ΔΝΤ. Κι ακόμα η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, ο Χάρης Καστανίδης κ.ά. Κοντά σε αυτούς, πλήθος βουλευτών.

Γνωρίζουμε από το ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου ότι επιφυλάξεις για το αν θα πρέπει το ΠΑΣΟΚ να σηκώσει μόνο του το βάρος της εφαρμογής και ψήφισης του Μνημονίου είχαν πράγματι ορισμένοι υπουργοί. Ο Χάρης Καστανίδης, επί παραδείγματι, είχε ζητήσει επανανομιμοποίηση της κυβέρνησης με νέες εκλογές. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε ζητήσει να ψηφιστεί το Μνημόνιο με 180 βουλευτές, προκειμένου να δεσμευθεί και η Ν.Δ. σε αυτήν την πολιτική. Κι άλλοι, όπως η Μαριλίζα και ο Χρήστος Παπουτσής, έκαναν μερικές φορές ορισμένες βελτιωτικές παρατηρήσεις σε νομοσχέδια.

Ομως τι σημασία έχει σήμερα να ανασύρει κανείς τις όποιες επιφυλάξεις και αμφιβολίες του, όταν την κρίσιμη στιγμή δεν διαχώρισαν τη θέση τους; Αν το έκαναν τότε όλοι μαζί συγκροτημένα, ίσως τα πράγματα σήμερα να ήταν διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα, κανείς δεν ξέρει. Αυτό όμως που όλοι ξέρουμε είναι ότι οι πολιτικοί άνδρες οφείλουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους. Και αυτές δυστυχώς τις αναλαμβάνουν όλο και πιο σπάνια. Ολα τ’ άλλα είναι απλώς ρήξη με τη νοημοσύνη μας.

Πάνος Σώκος

Το είδαμε ΕΔΩ