Πλέον είναι τσεκαρισμένο. Το βλέπετε κι εσείς συνταξιδιώτες του διαδικτύου έτσι? Τρία χρόνια μνημόνιο, τρία χρόνια αδυναμίας του λαού να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του. Και λέγοντας λαό, εννοώ τους ανθρώπους που έχουν πληγεί από τα μέτρα λιτότητας, τους ανθρώπους που στενάζουν ήδη ή που ετοιμάζονται να υποδεχτούν τη κόλαση άμεσα. Γιατί υπάρχουν και δυο άλλες κατηγορίες πολιτών που δεν έχουν κανένα πρόβλημα (ακόμα) με το μνημόνιο. Εκείνοι που είχαν καλά αποθέματα και κρατήματα και σκασίλα τους μεγάλη τι κάνουν οι υπόλοιποι κι εκείνοι που τρίβουν τα χέρια τους με τη κατάσταση γιατί έχει ψωμί νέο η υπόθεση.
Αυτός λοιπόν ο "υπόλοιπος" λαός ποιος είναι τελικά και γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι? Ούτε μια διαμαρτυρία της προκοπής, ούτε μια απεργία διαρκείας, ούτε ένα σιχτίρισμα ικανό να ακουστεί. Αφήνοντας στην άκρη τους ακόλουθους της παραδοσιακής αριστεράς δηλ. τα μέλη, τους οπαδούς τους φίλους του ΚΚΕ, οι οποίοι ακολουθώντας το κόμμα δεν είναι πρωτάρηδες σε διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, αγώνες γιατί και προ μνημονίου και τώρα και αύριο πιστεύω ακολουθούν μια γραμμή και έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης των γεγονότων, αφήνοντας επίσης στην άκρη τον αρχικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν που κατέβαινε κάτω και εμφανιζόταν παντού ακολουθώντας επίσης μια γραμμή και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά η οποία δεν χρειάζεται να πούμε αν ξέρει από πεζοδρόμιο φυσικά...

ποιοι είναι οι άλλοι? Εκείνο το μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τι θέλει, τι ονειρεύεται και τι στόχους βάζει για να το πετύχει. Είναι οι αδέσποτοι των δυο μεγάλων μονομάχων του δικομματισμού. Είναι οι αδέσποτοι της αριστεράς που δεν ανήκουν πουθενά και είναι οι πολιτικά αδέσποτοι γενικώς που ίσως ποτέ πριν δεν είχαν ασχοληθεί με το θέμα "αντίσταση" Αν παρατηρήσουμε αυτά τα ελεύθερα γραμμής στρατόπεδα και δούμε τι κατάφεραν μέχρι τώρα πέφτουμε ξαφνικά στο διαδίκτυο! Όπως λέει ο κ.Καμένος μέσα από το φατσοβιβλίο δημιουργήθηκαν. Όπως συνέβαινε με τους αγανακτισμένους εδώ μέσα ξεκίναγαν τα "ραντεβού" στις πλατείες. Όπως έγινε και με τη Σπίθα και με τον Καζάκη και με όλα τα κινήματα που πήγαν να φτιάξουν κάτι άλλο και να συγκεντρώσουν τους "ελεύθερους σκοπευτές" εδώ έπεσε η μαγιά κι εδώ βρίσκεται όλη η δύναμη προπαγάνδας των νέων τάσεων. Ιστοσελίδες, μπλογκ, φόρουμ, facebook, twitter κλπ.

Εδώ μέσα λοιπόν έλλειψη πραγματικής πληροφόρησης από τα ξεπουλημένα και γελοία ΜΜΕ, ξεκίνησε μια "λεκτική" ηλεκτρονική επανάσταση που βρήκαν βήμα όλοι. Ανάμεσα σε εκατομμύρια σελίδες για μόδα, φαγιά, σεξ, γνωριμίες και ότι τραβάει η όρεξή μας, ξεπετάχτηκαν οι δυνατότητες για πιο "βαρειά" πράγματα. Τα πανό της νέας ανατροπής μετατράπηκα σε μπανερ, οι ντουντούκες σε πληκτρολόγια, οι συναθροίσεις (αυτές που φοβούνται οι δυνάμεις καταστολής) σε τσατ...

Αν κοιτάξετε γύρω σας, στους φίλους σας, στην οικογένειά σας, στη δουλειά σας, σε όποιον βλέπετε μπροστά σας που δεν είναι οργανωμένο μέλος ή οπαδός κάποιου κομματιού της αριστεράς, όλοι οι υπόλοιποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Σ΄εκείνους που βρίσκονται μαζί με την εξαθλίωσή τους σε ένα σιωπηλό σκοτάδι κι εκείνους που  έχουν ξεπεταχτεί λέγοντας διάφορα πρωτόγνωρα, οι οποίοι έχουν όλοι υπολογιστή και κάνουν υπέρ του δέοντος χρήση! Εκείνο το κομμάτι που η γνώση του  πλέον φτάνει από τη νέα τάξη πραγμάτων μέχρι τους εξωγήινους. Από τον Τσόμσκι μέχρι τους έψιλον. Από την άμεση δημοκρατία μέχρι την επέμβαση των δια γαλαξιακών δυνάμεων....

Ενα μάτριξ μέσα στο μάτριξ.... Που συμπαρασύρει το μυαλό όλων όσων έρθουν σε επαφή και βρουν τις άκρες μέσα στα ατέλειωτα γρανάζια του διαδικτύου. Εδώ το μεγάλο βρισίδι άνευ λογοκρισίας. Εδώ τα άπιαστα όνειρα. Εδώ τα οράματα δόξας. Εδώ οι επαναστάσεις που θα έπρεπε να γίνουν ή η αναμόρφωση του ανθρώπου σε αυτό που θα έπρεπε να είναι. Εδώ οι πολίτες μιλάνε, σκέφτονται, ψάχνουν ή απλά ακολουθούν τα πιο δυνατά πληκτρολόγια και τα πιο εντυπωσιακά μπανεράκια.

Το πρόβλημα είναι πως το διαδίκτυο έκανε το πρώτο βήμα σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του πληθυσμού. Τους κάθε είδους αγανακτισμένους, ζοχαδιασμένους, ή απλά σκεπτόμενους.... Κατόρθωσε σε κάθε ευκαιρία να σηκώσει και μερικές χιλιάδες από τα πληκτρολόγια και να τους βγάλει στο ύπαιθρο. Όμως αυτό που βιώνουν οι άνθρωποι που κυκλοφορούν εδώ μέσα απέχει μια άβυσσο από όλους εκείνους που ζουν στην έξω πραγματικότητα. Όλους εκείνους τους νεο-δύστυχους που τρομοκρατημένοι και απελπισμένοι ισορροπούν σε μια τρίχα πλέον ανάμεσα στη μιζέρια μιας καθημερινότητας που τους εξοντώνει με τελική κατάληξη της μέρας μπροστά στο χαζοκούτι να ακούνε αηδίες και μετά σ΄ενα ύπνο χωρίς όνειρα, χωρίς δόξες και τρανταχτά μηνύματα, λίγες ώρες ύπνου για να ξεκινήσει η επόμενη μέρα μέσα στο μεγάλο μάτριξ. Σαν ζόμπι...

Το διαδίκτυο συνέβη. Η διασύνδεση των καλωδίων με τους δρόμους και τα πεζοδρόμια δεν έχει γίνει ακόμα. Και τη στιγμή που όλο αυτό το πλήθος δεν έχει πλέον ούτε διάθεση να ακολουθήσει κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα, ούτε να καθίσει σε ένα υπολογιστή να ξεσπάει, είναι μετέωρο σε μια κατάσταση χωρίς προηγούμενο. Όλα όσα ήξερε έχουν διαλυθεί, και κάτι νέο που να το έχει αγγίξει δεν υπάρχει. Το μεγάλο πλήθος σέρνεται σε ένα κενό. Κενό ιδεών, κενό ονείρων, κενό θέλησης. Εξουθενωμένο, απογοητευμένο και φοβισμένο. Συλλαμβάνει κάποιες φωνές που διασταυρώνονται στη πορεία του και κλείνει λίγο από εδώ λίγο από εκεί. Προσπαθεί να ενσωματωθεί κάπου σύμφωνα με τα παραδοσιακά του δεδομένα. Τις γνωστές τακτικές που όμως δεν βγάζουν πουθενά. Την  ώρα που τα χαράτσια κόβουν συνέχεια κεφάλια. Την ώρα που τα ψυγεία αδειάζουν και τα σπίτια βγαίνουν στο σφυρί. Την ώρα που ψάχνει να βρει το φάρμακο για να ζήσει.

Κι η αριστερά, οι ηλεκτρονικές δυνάμεις, οι αμεσοδημοκράτες και οι λοιπές άναρχες και ανυπότακτες δυνάμεις του τόπου αδυνατούν να κάνουν το κονέκτ... γιατί έχουν ασυμβατότητα λειτουργικών...

ΠΗΓΗ