Ως ένθερμος θιασώτης  της έννοιας του κύκλου εργασίας κατανάλωσης που αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη γιά την επιβίωση του έμβιου,θα έλεγα οτι η μέχρι τώρα χρήση του κύκλου αυτού, από αυτούς που τον διαφεντεύουν, εκτός από την υπεραξία που τους προσέφερε, δημιούργησε και  δαιμονιζόμενες καταναλωτικές συμπεριφορές, καλύπτοντας όλο και περισσότερες πλαστές ανάγκες.

Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός επινόησε κάτι πολύ καλύτερο από το να εξαπατά την εργατική τάξη παρουσιάζοντας μιά μικρή αμοιβή, ως μεγάλη. Κατάφερε να την δελεάσει και τελικά να την αποχαυνώσει με τό Lifestyle, αλλά και με την ανατροπή του στερεότυπου ότι ο εργάτης αμοίβεται με όσα χρειάζεται γιά να ζήσει. Η δεκαετία του 90 σημαδεύτηκε από τα εύκολα διανεμόμενα δάνεια προς  τις επιχειρήσεις, ενώ η δεκαετία του 2000 μοίρασε δάνεια προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και στους Αμερικανούς άστεγους. Οι μισθοί ανέβηκαν αισθητά, καταναλώθηκαν και επανεπενδυόμενοι ως κεφάλαια αρχισαν να μην αποδίδουν αρκετά, με αποτέλεσμα να περάσουμε σε πιό άγριο Lifestyle γιά να τονωθεί η κερδοφορία. Εκει βγήκαν και τα γνωμικά: Το Lifestyle είναι μανιοκατάθλιψη σε συσκευασία δώρου, ή το Lifestyle είναι μαγεία: από μηδενικό σε κάνει νούμερο.

Η διάχυση της αγγλοσαξωνικής κουλτούρας σε όλες τις νεαρές ηλικίες και η ευθυγράμμιση με  αυτή τη διάχυση των μεγαλυτέρων και όχι μόνο ευρωπαϊκών κρατών μέσω μιάς παβλοφικής συνεργασίας εικόνας ήχου και αντικειμένων λατρείας (Gadgets) δείχνουν ξεκάθαρα γιά το που βαδίζει η παγκοσμιοποίηση, ασχέτως αν ο σχεδιασμός και η εφαρμογή της έκπτωσης και της εξαφάνισης εθνικών χαρακτηριστικών, διαρκέσει λιγότερο ή περισσότερο.

Η υπόγεια προπαγάνδα που εξαπολύθηκε τόσα χρόνια καθήλωσε τον κόσμο στα σπίτια του, να του "λύνουν" άλλοι τα ζητήματα που τον απασχολούν.Το lifestyle και η "υπερδανεισμένη ευημερία" (που αν δεν έχεις ηλεκτρικό ξεφλουδιστήρι γιά μπανάνες είσαι ένα τίποτα) τον αποτελείωσαν.

Ενώ δηλ. μέχρι τώρα το κεφάλαιο βασιζόταν στην υπεραξία που παρήγαγε η εργατική τάξη παράγοντας αγαθά από πρώτες ύλες, στις μέρες μας αποτινάσσει σιγά σιγά τον "ζυγό" της εργατικής τάξης, βάζει σε δεύτερη μοίρα την απόκτηση κέρδους από τον ιδρώτα και την  υπεραξία που παράγουν οι εργάτες και απογειώνεται στον ουρανό της δημιουργίας και συσσώρευσης εικονικού χρήματος. Όταν λοιπόν μπουκώσει αυτό το νταραβέρι, όταν δηλ. αποκτηθούν όλα τα αγαθά που χαρακτηρίζουν την πολυτελή διαβίωση καί τα περισσευούμενα δεν μπορούν να επενδυθούν σε εύκολο κέρδος, σε μιά σίγουρη ζαριά, παρά μονάχα στην  "μίζερη και ελάχιστα κερδοφόρα παραγωγή αγαθών", τότε το κεφάλαιο υποκύπτει και  επενδύεται στον πατροπαράδοτο κύκλο εργασίας - κατανάλωσης, παρακολουθούμενο βέβαια από τις παρασιτικές αλογομούρικες μορφές του, που περιμένουν πότε θα βυσσοδομήσουν επάνω του. Αυτό καταλήγει σε έναν φαύλο κύκλο με νικητή τον παίκτη ή την ρουλέττα, αλλά ποτέ την υγιή οικονομία, την προσφορά και την ζήτηση, την παραγωγή και κατανάλωση υπηρεσιών και αγαθών.

Και γιατί να μην είναι διακαείς πόθοι του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, να τελειώνει, να αποδεσμεύεται μερικώς από την "πλέμπα της εργατιάς" και της παραγωγής και να κάνει ακόμα πιό έωλο και ποταπό παιχνιδι με την συσσωρευμένη υπεραξία σε βάρος του κοινωνικού συνόλου πού λέγεται Λαός, μείον το 2% που αποτελεί η βδελυρή και αδίστακτη κάστα τους.(Δεν παραγνωρίζω την διαστρωμάτωση του υπόλοιπου 98% πού εμπεριέχει μέσα του το υπηρετικό πρωσωπικό της κάστας αυτής. Η σειρά τους θα έρθει λίγο αργότερα)

Η επιτυχία λοιπόν των ιδιοκτητών και διαχειριστών του χρηματοπιστωτικού συστήματος να  παγιδεύουν και κράτη και άτομα σε μία ατέρμονη υποθήκευση ψυχικών και υλικών αποθεμάτων τους, δίνει την δυνατότητα στους πρώτους να επιβάλουν την θέλησή τους σε κράτη ή σε  οφειλέτες χωρίς την πατροπαράδοτη πολεμικού τύπου βία, παρά επισείοντας το χρέος και μόνον.

Οι σχεδιασμοί των ισχυρών που διοικούν την εμπορευματοπαραγωγή και την κατανάλωση όλου του πλανήτη, εκτός από την ελεγχόμενη εξαθλίωση της εργατικής τάξης, εμπεριέχουνκαι την βαθμιδωτή εκμηδένιση  της διαφορετικότητας. Η τελευταία αποτελούσε ανέκαθεν μέγιστο πρόβλημα γιά τούς μεγαλεπίβολους στρατηλάτες της Ιστορίας. Είτε αφορούσε τα έθιμα, είτε αφορούσε την εμπορευματοπαραγωγή, είτε - το βασικότερο - την θρησκεία, οι αιματοβαμμένοι "Μεγάλοι" της Ιστορίας, έχασαν μάχες ή έχασαν ήδη κατακτημένους λαούς λόγω αυτής της διαφορετικότητας.
30 χρόνια μεσουρανεί το MTV προπαγανδίζοντας στους τηλεοπτικούς αιθέρες την αγγλοσαξωνική και αμερικάνικη κουλτούρα. Οι υπόλοιπες κουλτούρες διαχέονται μόνο χάρις στό μεράκι και την καλλιέπεια συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων, οι οποίες ονόμασαν π.χ. κάποιες κουλτούρες "Εθνικ", μιά που αναγκαστικά βρίσκονται στον αντίποδα  της αποχαύνωσης καί της λοβοτομής που προωθούνται από το MTV, τις δισκογραφικές, τα παγκοσμιοποιημένα Media και τις ίδιες τις εθελόδουλες επί μέρους εξουσίες κρατών - εθνών.

Στην Κίνα η αγγλική έχει κυριαρχήσει πλήρως ως προς την παραγωγή και τις συναλλαγές, στις περισσότερες ασιατικές χώρες - ιδίως στις πρώην αποικίες - συμβαίνει το ίδιο.

Εάν δεν κατανοήσουμε τον ακριβή τρόπο με τον οποίο πάνε να μας καθυποτάξουν  γιά να επιλέξουμε και τον τρόπο που θα αντιδράσουμε στις καινούριες συνθήκες χρήσης  της οικονομίας σαν όπλο ποδηγέτησης, σταδιακά όλων των λαών, οι αγώνες μας αν δεν  πάνε χαμένοι, θα συντελέσουν στον κατευνασμό: "Εμείς πάντως αγωνιζόμαστε".

Οι δαιμονιζόμενες καταναλωτικές συμπεριφορές που αναφέρθηκαν παραπάνω, έχουν  περάσει στην ψυχολογία του ατόμου σαν "εκ των ων ουκ άνευ", επισύροντας συγχρόνως την ανάγκη γιά ανταμοιβή και επιβράβευση του άτομου από την κοινωνία  γιά την υπακοή  του στην υπαγορευθείσα συμπεριφορά.

Οταν λοιπόν αντί γιά χάδια τους προσφέρουν δυστυχία, η αναμενόμενη συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι,  η μοιρολατρική αποδοχή της τιμωρίας γιά τον πρότερον έκλυτον βίον της μανιοκαταναλωτικής κατάθλιψης στην χριστιανοπρεπή της εκδοχή.

Η μόνη συμπεριφορά που ξεφεύγει από τις βεβαιότητες της ιδιοκτησίας και των θαμώνων του καφενείου Το Ωραίον Μπίλντενμπεργκ είναι η απρόβλεπτη συμπεριφορά της αδιαμεσολάβητης αντίδρασης των λαών στην μορφή του bio-feedback, της ανατροφοδότησης συγκαλυμένης βίας(τεχνητής δυστυχίας) σε αυτούς που την εξαπολύουν. Θα εξηγήσω αμέσως κάποιες μορφές ανατροφοδότησης.

α) Η μαζική απαξίωση κάθε μορφής πολυτέλειας, η λοιδώρηση κάθε μορφής συμβόλων status, κάθε μορφής διαχωρισμών, επιβληθέντων ώς life style, το κράξιμο και η διαπόμπευση του σπάταλου και ενεργοβόρου κινητού ή ακίνητου εμπορεύματος, που ο βασικότερος λόγος κατασκευής, κτήσης και χρήσης του, είναι η παραπειστική προβολή του χρήστη ως ανώτερου
των υπόλοιπων "υποδεέστερων" συμπολιτών του.

β) Η ακηδεμόνευτη αντίδραση των πολιτών με εμπνευσμένες και ευέλικτες μορφές αντίστασης
και πάλης που ακυρώνουν τα δημοκρατικοφανή επιχειρήματα των διαχειριστών του χρηματοπιστωτικού εγκλωβισμού της κοινωνίας και  ανοίγουν τον δρόμο στην ευθεία και
αδιαπραγμάτευτη αμφισβήτηση του ρόλου των τελευταίων.

γ) Η ενεργή συμετοχή στην διαπλάτυνση της σύγχρονης ερμηνείας όσον αφορά τις εξελίξεις και τις προοπτικές για τον πλανήτη και την ζωή πάνω σε αυτόν. Η χειραφέτηση των πολιτών από την δυστυχία της αφθονίας στην αφθονία της ευτυχίας είναι η μόνη οδός πρός την επανάσταση της συνείδησης, δηλ.μιά μετουσίωση αυτού που ορίζεται ως συνείδηση της επανάστασης.

Τα Πράγματα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς και ίσως οι τρείς μορφές ανίδρασης - ανατροφοδότησης της τεχνητής δυστυχίας του ανθρώπινου είδους στα σχέδια του 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατόχου του 90% του παγκόσμιου πλούτου, που εξυφαίνει γιά να καθυποτάξει πλήρως το υπόλοιπο 98%, κατόχου της εργατικής δύναμης και της καταναλωτικης συμπεριφοράς.
Δύο ιδιοκτησιών που πρέπει στο άμεσο μέλλον, αυτό το 98% του πληθυσμού, να τις διαχειριστεί  "γιά πάρτη του".

Να περάσει δηλαδή από την μοιρολατρεία στην βουλησιαρχία.

Ο Μπαγασάκος