Οι μέρες μετά την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου περνούν και οι αμερικάνοι αντιδρούν στην γλώσσα που βγάζει έξω η Γερμανία, προτεταμένη προς πάσα κατεύθυνση. Τους πειθαναγκάζουν να περιορίσουν τα κέρδη τους δανείζοντας ανάλγητα τους υπερχρεωμένους Νότιους και να προχωρήσουν σε επιστροφή των πλεονασμάτων που αποκόμισαν από τις καταθέσεις των Νοτίων στις γερμανικές Τράπεζες.  Οι Ισραηλινοί κατακρεουργούν και πάλι τους Παλαιστίνιους. Το Ιράν απειλεί με βομβαρδισμό ισρηλινών πόλεων. Στην Συρία σφάζονται χωρίς έλεος. Η Κίνα ανακοινώνει ανένδοτο κατά της διαφθοράς στο αχανές της κράτος και οι Έλληνες εξουσιοδότησαν τους ίδιους πολιτικούς που τους "έβαλαν μέσα" ως κράτος, γιά την σωτηρία τους.

γράφει Ο Μπαγασάκος για τα Αληθινά Ψέματα

Η απύθμενη επιθετικότητα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο παραθύρων και όχι μόνον, από όλα τα συνεταιράκια της τρόϊκας εσωτερικού, αποκτά με τον καιρό συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Το πρώτο εστιάζεται στο κούνημα του δάκτυλου στον κάθε, πανταχόθεν βαλλόμενο, εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ακούει τον εξάψαλμο και καλείται να απολογηθεί γιά τα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατά το μακρύ διάστημα που διακυβέρνησαν την χώρα!!! Προσπαθώντας να αποστασιοποιηθούν από το παρελθόν τους, να αποτινάξουν τους μεγατόνους συλλογικής ευθύνης που κουβαλούν στους ώμους τους, τις φορτώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, μετερχόμενοι μιά σουρρεαλιστική αναγωγή -θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μπουνιουέλ- σε μιά προσπάθεια να νουθετήσουν το άτακτο αντιμνημονιακό παιδί από την οδό της "αντιευρωπαϊκής απωλείας" και να δικαιολογήσουν τα απάνθρωπα μέτρα που παίρνουν, κατ' εντολήν των δανειστών, που και γιά αυτά φταίει ο διεκδικητικός συνδικαλισμός, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο είναι οι εσχατολογικές προφητείες της τρόϊκας εσωτερικού γιά τις μελλούμενες πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στην χώρα, εάν πάρει την εξουσία το "λόμπυ της δραχμής". Κατακόκινος και καταϊδρωμένος ο Άδωνις τσιρίζει την απόλυτη καταστροφή, την απόλυτη ανεργία, την απόλυτη ένδεια, τον απόλυτο αφανισμό της Ελλάδας, αν ο σιχαμερός ΣΥΡΙΖΑ πάρει την κυβέρνηση και εφαρμόσει το βδελυρό και αντεθνικό του πρόγραμμα.

Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι πως οι ιαχές και οι τσιρίδες ενάντια στην ενδεχόμενη εκπαραθύρωση της μνημονιακής πολιτικής και των μνημονιακών πολιτικών από μιά μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να αποκρύψουν επιμελώς, οτι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, είναι να διαικπεραιώσει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που δεν κατάφερε καν να ψελίσει ο Σαμαράς και κατ' επέκταση ούτε κανένα από τα συνεταιράκια, που κατά τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις περί τούτου εκόπτοντο,να διεκπεραιώσει δηλαδή την έντιμη, ανυποχώρητη και εθνικά επωφελή  διαπραγμάτευση, που βασίζεται στην προνομιακή γεωπολιτική μας θέση, με εργαλείο και πολιορκητικό κριό την πολυδιαφημισμένη και αχρησιμοποίητη μέχρι στιγμής τριμηνιαία επικαιροποίηση του μνημονίου. Το ουσιαστικό πρόβλημα δηλαδή δεν είναι κατά πόσον θα απαλλαγούμε από τα καταστροφικά και εξαθλιωτικά μνημόνια, αυτό το έχουμε ξεχάσει σαν προοπτική, ακόμα και από αμιγή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το ουσιώδες είναι πλέον, αν θα καταφέρει μιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να διαπραγματευτεί αυτό που θα ήταν χρέος οποιασδήποτε φιλοευρωπαϊκής, μνημονιακής, μερκελικής, σοϊμπλικής  ελληνικής κυβέρνησης, δεδομένου του κατεβάσματος των βρακιών της παρούσης.

Όταν πλασάρεσαι ως αντιμνημονιακός γιά να διαχωρίσεις τη θέση σου και να αποσπάσεις ψηφοφόρους από τον μνημονιακό ΓΑΠ και την μεγάλη δεξαμενή των αδιάφθορων μισθοσυντήρητων που λένε "δεν έκλεψα, δεν χρωστάω, δεν πουλάω", γιά να πάρεις μετά το χρίσμα από την Μέρκελ και τον Γιουνκέρ, πρέπει να πείσεις τη μαμά οτι θα είσαι καλό παιδί, θα τρώς όλο σου το φαγητό, δεν θα κάνεις κακές παρέες και κυρίως θα λές όχι στους Έλληνες, και ναί στους Ευρωπαίους.

Αυτή την προοπτική καλείται να διεκπεραιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις τελειώσουν οι τσιρίδες και το κούνημα του δάχτυλου, η οποία κρίνεται ως η μοναδική εφικτή, δεδομένου οτι έχουν "πέσει" οι υπογραφές και εφ' όσον δεν υπάρξει κάποια θεαματική αλλαγή σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο.

Παραδείγματος χάριν μιά γενναία διαγραφή μέρους του χρέους των αδυνάμων και υπερχρεωμένων προς όλους τους πιστωτές τους. Ή η άρνηση των κοινωνιών των δυτικών χωρών στην κατανάλωση κινεζικών και ινδικών προϊόντων, μέχρι να αυξηθούν οι αποδοχές των Κινέζων και Ινδών εργατών κατά 50% από τα τωρινά τους επίπεδα.

Ή η οριοθέτηση  των χρηματοπιστωτικών πράξεων και συναλλαγών, η οποία να καθίσταται τροχοπέδη του αχαλίνωτου πλέον χρηματοπιστωτικού συστήματος σε πλαίσια που εξασφαλίζουν την αξιοπρεπή επιβίωση  και του τελευταίου πολίτη των κοινωνιών που μετέχουν σέ αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ξέρω, έχω "ξεφύγει", μόνο που αν δεν "ξεφύγουμε" όλοι μαζί, τώρα που Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί και οσονούπω Γάλλοι, Βέλγοι, Ιρλανδοί κατεβαίνουν στους δρόμους, αν δεν διατυπώσουμε την αντίθεσή μας με την εξαθλίωση των κοινωνιών, χάριν του μονομερούς πλουτισμού ενός απειροελάχιστου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού, αν δεν εναντιωθούμε στον παρασιτικό χαρακτήρα και τον μηδαμινό κοινωνικό του ρόλο, όσο προχωράει η αύξηση των χρεών και όσο εξαθλιώνεται το κοινωνικό σύνολο, τόσο πιό δύσκολα θα μπορούμε να εκφράσουμε την συνολική μας άρνηση στην νεοφιλελεύθερη χρηματοπιστωτική εξαθλίωση. Ειναι μέσα στις δυνατότητες των διεθνών συνδικαλιστικών ομοσπονδιών να προωθήσουν μιά τέτοια αντίληψη και των τριών παραπάνω προτάσεων. Κατα τα άλλα ειναι θέμα επιλογής των ηγεσιών αν συντάσσονται με τους λαούς τους ή με την πάμπλουτη μειοψηφία, η οποία αντλεί την ισχύ και πειθώ της ως προς τους ηγέτες και τα κοινοβούλια με εργαλείο τους ευνοϊκούς γιά την ίδια κανόνες του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης ο σύμφωνα με τα συμφέροντα των λαών ανακαθορισμός τους.

Ο Μπαγασάκος για τα Αληθινά Ψέματα