Στον ειδικό λογαριασμό θα μπαίνει όλο το χρήμα και πρώτα θα εξυπηρετείται το χρέος που θα είναι η απόλυτη προτεραιότητα (ακόμα κι από μισθούς και συντάξεις). Καταλάβατε τώρα γιατί μας εκπαίδευσαν οι τράπεζες τόσο όμορφα εδώ και κάτι χρόνια. Για να συνηθίσουμε στο τι σημαίνει χρωστάω στις τράπεζες.

Οι πολίτες που σαν τα πρόβατα έκαναν μια όμορφη συλλογή από κάρτες και δάνεια εκείνα τα όμορφα χρόνια της αφθονίας, εδώ και αρκετό καιρό βιώνουν στο πετσί τους τι σημαίνει – χρωστάς κι αν δεν πληρώσεις θα σου πάρουμε και τα σώβρακα – Έχουν πηδήξει δεκάδες από τις ταράτσες, άλλοι έχουν κρεμαστεί, άλλοι είναι στα ψυχιατρεία, άλλοι απλά στο σπίτι τσακισμένοι κι απελπισμένοι.

Το στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, δεν έχει κανένα νόημα. Είναι η πλέον ασύμφορη παροιμία η πλέον άχρηστη γιατί όταν την ξεστομίζεις είναι απλά ο επικήδειος της ζωής που θα μπορούσες να είχες αν  ήσουν σώφρων και όχι γκαγκάου!

Οι εθισμένοι καταναλωτές-πολίτες λοιπόν, οι άριστες μαριονέτες του υπέροχου καπιταλιστικού συστήματος, (που κεντρική του ιδέα είναι τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα και με οποιοδήποτε κόστος της ζωής μου ή της ζωής των άλλων και όταν τα αποκτήσω θα θέλω κι άλλα, και θα θέλω συνέχεια μέχρι να πεθάνω...)

βρίσκονται τώρα στην εντελώς σχιζοφρενική θέση να χρωστάνε στις τράπεζες κι ενώ προσπαθούν απελπισμένοι να σώσουν το σπίτι τους, την επιχείρησή τους, το πατέρα τους τη μάνα τους ή τα παιδιά τους,  καθώς  μπαίνει  γύρω τους βίαια και χωρίς έλεος η κορδέλα από τις ομάδες CSI των τοκογλύφων,

να τους τα παίρνει όλα μισθούς, συντάξεις, τελευταία πουγγιά κάτω από το στρώμα, ψιλοοικονομίες στη τράπεζα, κάτι παλιά ασημικά, βέρες, σταυρουδάκια κλπ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΈΝΟ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!!! Άμυαλοι και μεθυσμένοι από επιθυμίες και βίτσια πολίτες ενός άμυαλου και μεθυσμένου βιτσιόζικου κράτους. Κούφιο σκαρί που γαλούχησε κούφια ξύλα.  Και τώρα το σαράκι έχει βάλει μπρος και τα ροκανίζει όλα...

Χρειάζεται κάτι περισσότερο ακόμα και στον πιο ανίδεο πολίτη, για να κατανοήσει πως όλο αυτό που ζούσαμε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν απλά το προσχέδιο, το κόλπο, για να οδηγηθούν οι στρατιές των εκατομμυρίων εργαζομένων στη θέση που το 10% που κατέχει το παγκόσμιο πλούτο τους έχει κλείσει. Στο πάτο του πηγαδιού να μαζεύουν νερό για τα αφεντικά τους δοξάζοντας απλά το θεούλη τους που είναι ζωντανοί και τίποτα περισσότερο.

Μετά την σύντομη εποχή της αφθονίας όπου το καπιταλιστικό σύστημα έγλυφε τους εργαζόμενους και έκανε πολιτικές δωροδοκίας για να τους αφαιρέσει εντελώς τη δυνατότητα να σκέπτονται και να διεκδικούν (πολιτικός ευνουχισμός), μετά από εκείνη την εποχή όπου σιγά σιγά ροκάνισε διάφορες επικίνδυνες παραμέτρους όπως , συνείδηση, αξίες, οικογένεια, αγάπη, φιλότιμο, θυσία, αλτρουισμός , μόρφωση, (πνευματικός ευνουχισμός)  και αφού βεβαιώθηκε πως ήταν πια «κάτω οι σημαίες που παρελάσανε»  κι ιστορία μαζί με το γκρέμισμα του τείχους έστελνε για περισυλλογή στα σκουπιδιάρικα τους αγώνες και τις επαναστάσεις που είχαν συγκλονίσει τους προηγούμενους αιώνες

Έβαλε εμπρός το τελικό σχέδιο εξαθλίωσης των μαζών. Μαζικοποίησης. Κιμαδοποίησης ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Την οργουελική εικόνα της απόλυτης κυριαρχίας του μεγάλου αδελφού, (έριξαν και τα ανάλογα καραγιοζίστικα παιχνίδια στην τηλεόραση με το ίδιο όνομα για να συνηθίζει κανείς την ιδέα του εγκλωβισμένου σε ένα δωμάτιο στο έλεος του ματιού...)

Βλέπω αυτές τις μέρες, φίλους να επιμένουν να μιλάνε με το τρόπο που μίλαγε ο παππούς τους, ο πατέρας τους. Αριστεροί, δεξιοί να σκοτώνονται άλλη μια φορά για τα κομμουνιστικά οράματα ο ένας, για τα φιλελεύθερα οράματα ο άλλος.  Κι άλλους χειρότερους που ελπίζουν στην επιστροφή του καλού ΠΑΣΟΚ ή της καλής ΝΔ. Κι άλλους που οραματίζονται διάφορα σενάρια αναμασημένα από το παρελθόν της ανθρωπότητας.

Ελάχιστοι κοιτούν την μεγάλη εικόνα που έχει σχηματιστεί από πάνω κι έχει μετατρέψει σε μια άμορφη μάζα τα πάντα,  ιστορία, πολέμους, επαναστάσεις, οράματα, πολιτιστικές κληρονομιές, έθνη, ράτσες, λαούς, ανθρώπους, και όλο το πλανήτη με ότι περιέχει, μια άμορφη μάζα που θα χρησιμεύσει σαν λίπασμα για ελάχιστους σε ένα πλανήτη που σιγά σιγά οδηγείται στη λιμοκτονία.
Ο ανθρωπάκος ο τρομαγμένος από το τηλέφωνο που χτυπάει μες τη νύχτα από μια φωνή που απειλεί τη ζωή του είναι μόνο το μικρό φυτιλάκι στη λάμπα που κένταγε η κόρη, αυτό που έφαγε ο ποντικός, που τον έφαγε η γάτα, που την έφαγε ο σκύλος, που τον σκότωσε το ξύλο, που το έκαψε η φωτιά, που την έσβησε το νερό, που το ήπιε το βόδι, που το σκότωσε ο λύκος, που τον σκότωσε ο κυνηγός.....

Έρχονται εποχές που οι άνθρωποι θα πουν χίλιες φορές στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, αλλά θα είναι μάταιο γιατί το ποντικάκι θα έχει ήδη ροκανίσει το αδύναμο φυτίλι ...
Θα μπορούσαμε όμως  πριν το τέλος του μεγάλου κυνηγιού να είχαμε δώσει την ευκαιρία στον εαυτό μας να γίνουμε λύκοι, τουλάχιστον...
ΠΗΓΗ