Πρόδωσε ο Παπανδρέου; Το ερώτημα έθεσε εμμέσως, ο ανερχόμενος «αντιμνημονιακός αστήρ» της δεξιάς, Πάνος Καμμένος. Ακόμα ταχύτερα ανερχόμενος, λόγω της ευφυίας με την οποία αντιμετωπίζει την αριστερά και της βλακείας που τον αντιμετωπίζει εκείνη. Το ερώτημα δεν μας απασχολεί για ιστορικούς ή … «ποινικούς» λόγους. Ενδιαφερόμαστε για τους βαθύτερους μηχανισμούς που οδηγούν έναν πολιτικό ή μια παράταξη να «προδώσουν». Αν δεν τους καταλάβουμε, χτες ήταν ο Παπανδρέου, αύριο θάναι κάποιος άλλος, μπορεί και ο ίδιος ο Καμμένος! Χτες ήταν τα Μνημόνια, αύριο μπορεί να είναι μια άγαρμπη αντίθεση σε αυτά.

Ο Παπανδρέου υπήρξε κεντρικό πρόσωπο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, που αποσκοπούσε να φέρει το ΔΝΤ σε Ελλάδα/ευρωζώνη, καθιστώντας το παγκόσμιο Χρήμα (οίκους και αγορές), διαχειριστή της Ευρώπης και την Ελλάδα «πειραματόζωο-προπομπό» μιας γιγαντιαίας μεταβολής του μεταπολεμικού συστήματος. Πίσω από τις πολιτικο-οικονομικές σκοπιμότητες, υπάρχουν και στρατηγικές επιδιώξεις. Της κατάλυσης του ελληνικού κράτους, με Μνημόνια/Δανειακες, προηγήθηκε η απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού, με το σχέδιο Ανάν.

Αντικειμενικά «προδότες», υποκειμενικά μεταρρυθμιστές

Αντικειμενικά, ο Παπανδρέου «πρόδωσε». Υποκειμενικά όχι. Γιατί δεν μπορούσε να προβλέψει τις συνέπειες των ενεργειών του στην Ελλάδα και τον ίδιο. Παραπλάνησε τους ‘Ελληνες, αλλά και τον εαυτό του. Νοιώθοντας ειλικρινής στην πρόθεσή του, ήταν πολύ αποτελεσματικότερος στην εξαπάτηση. (Ο Σαμαράς εμφανίζεται λιγότερο ικανός). Ο Παπανδρέου και ο Γκορμπατσώφ είχαν στοιχείο αυθεντικότητας. Το ίδιο βρίσκουμε στους Γέλτσιν και Καμμένο.

Υφίστανται σημαντικές ομοιότητες στον τρόπο κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, της Ελλάδας και την αρχή κατάρρευσης της ΕΕ. Ο Γκορμπατσώφ και οι «μεταρρυθμιστές» δεν πίστευαν στο σύστημά τους, όπως ο Παπανδρέου και η ελληνική ελίτ δεν πιστεύουν στην Ελλάδα. Για να «αλλάξουν» το σύστημα πήγαν σε αυτούς που θαύμαζαν και θεωρούσαν φίλους να τους φτιάξουν τα «πρόγραμμα μεταρρύθμισης».

Πως διαλύθηκε «εκ των έσω» η ΕΣΣΔ

Η κεντρική ιδέα του Γκορμπατσώφ, στο βιβλίο του «Περεστρόικα», ήταν η αντιπαράθεση «πανανθρώπινων» και «ταξικών» αξιών, το κύρος του ανθρωπισμού εναντίον του κύρους του μαρξισμού, οι «καλοί τρόποι» του Γιώργου απέναντι στο εκφυλισμένο, απωθητικό «παλαιοΠΑΣΟΚ». Η ιδέα όμως δεν ήταν του Γκορμπατσώφ. Την επεξεργάστηκε το Michigan State University, με χρηματοδότηση του αμερικανικού κράτους, με τη συνεργασία ισχυρών δυνάμεων στο Κρεμλίνο, υπό την καθοδήγηση του ουκρανοεβραίου εμιγκρέ Σλιάπεντοχ.

Το ‘Ιδρυμα Σόρος ανέλαβε τη μαζική διάδοση της νέας ιδεολογίας, ανταμείβοντας όλους τους προβεβλημένους διανοούμενους και μηντιανθρώπους πολύ περισσότερο από τις κανονικές, «σοβιετικές» δουλειές τους. Χρησιμοποιώντας την απαράμιλλη αίσθηση της «πολιτικής των μηχανισμών» που διέθετε, ο Γενικός Γραμματέας μεταβλήθηκε σε «έξυπνη βόμβα», βρίσκοντας εξ ενστίκτου την ιδιοσυχνότητα της δομής που κυβερνούσε και ανατινάζοντάς την. Αυτοί που τον καθοδηγούσαν χρησιμοποίησαν τις μεθόδους της «θεωρίας καταστροφών», όπως την «αλλαγή προσήμου», για να καταστρέψουν εκ των έσω, χωρίς να εμφανισθούν, το σοβιετικό οικοδόμημα.

Κανένα ον, καμιά δομή, βιολογική ή κοινωνική, δεν επιβιώνει αν δεν αντιλαμβάνεται ποιός είναι «εχθρός» και ποιός «φίλος». Το θεμελιώδες σφάλμα του Γκορμπατσώφ ήταν ότι εξέλαβε τη Δύση ως «φίλο» και κατέστρεψε την «εικόνα του εχθρού» στο σοβιετικό σύστημα. Η Δύση όμως ήταν ανελέητος εχθρός της ΕΣΣΔ από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της ύπαρξής της. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός Δύσης πάγια σταθερά της διεθνούς πραγματικότητας επί αιώνες. Αντίθετα με το ΚΚΣΕ, το κινεζικό ΚΚ διατήρησε πάντα την «εικόνα του εχθρού» στο κέντρο της επικοινωνιακής πολιτικής. Αυτός είναι ένας λόγος που κυβερνά σήμερα.

Το θεμελιώδες σφάλμα του Παπανδρέου ήταν ότι πήρε για φίλους του και της Ελλάδας τους Σόρος, Ρότσιλντ, Ρουμπινί, Τσιόπα, Ρόντος, Goldman Sachs, ΔΝΤ και δεν συμμαζεύεται. Το θεμελιώδες (και στενά ιδιοτελές) σφάλμα των ανώτερων γερμανικών τάξεων είναι ότι εξέλαβαν τον «εχθρό», τις «αγορές», ως «σύμμαχο», αναθέτοντάς του, με μια συμφωνία τύπου Φάουστ, ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Γκορμπατσώφ, Παπανδρέου, Μέρκελ έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Ο λύκος τάφαγε ή ετοιμάζεται.

Από τον «φιλελευθερισμό» στον ψευτο-εθνικισμό, από τον Γκορμπατσώφ στον Γέλτσιν

Το 1990-91, όταν οι Σοβιετικοί δεν είχαν πια να φάνε, η περεστρόικα είχε εξελιχθεί σε καταστρόικα, ο Γκορμπατσώφ περιφερόταν διεθνώς ως (αναποτελεσματικός) επαίτης, άλλες προσωπικότητες και «ιδεολογικά ρεύματα» κινητοποιήθηκαν για να αποτελειώσουν την καταστροφή που άρχισε. Το ίδιο άρχισε να γίνεται στην Ελλάδα μετά τις 28.10.2011. Αν στην πρώτη φάση χρησιμοποιήθηκαν ο «ανθρωπισμός» και η «δημοκρατία», στη δεύτερη ήταν ο «εθνικισμός» (σε μια γελοία εκδοχή) και η «ισχυρή εξουσία» που εμφανίστηκαν, ως από μηχανής Θεός, ενώπιον ενός απελπισμένου, εν πλήρει συγχύσει σοβιετικού πληθυσμού που δεν είχε από πού να πιαστεί για να σωθεί.

Ο Αντρέι Ζαχάρωφ και οι θεωρίες της «σύγκλισης συστημάτων» χρησίμευσαν στην πρώτη φάση της αποδόμησης, ο Σολζενίτσιν και η ρωσική μεταφυσική για να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Η ΕΣΣΔ διαλύθηκε με πρωτοβουλία της Ρωσίας, που καθιέρωσε εθνική επέτειο για να γιορτάσει την ανεξαρτησία της από την ΕΣΣΔ! Η σοβιετική οικονομία και επιστήμη παραδόθηκε προς λεηλασία σε μια δράκα ολιγαρχών που υποστήριζαν ξένες υπηρεσίες. Η πρ. ΕΣΣΔ γνώρισε τη μεγαλύτερη κοινωνικο-οικονομική καταστροφή του βιομηχανικού κόσμου. Στις 3.10.1993, με τις ενθάρρυνση και υπό τις φρενήρεις επευφημίες των δυτικών, τα τανκς του Γέλτσιν κανονιοβόλησαν επί μία ημέρα το δημοκρατικότερο κοινοβούλιο στη ρωσική ιστορία, σκοτώνοντας 1500 ανθρώπους και την ιδέα της δημοκρατίας στη Ρωσία, που θα διαλυόταν στα εξ ων συνετέθη αν δεν εμφανιζόταν, μερικά χρόνια αργότερα, ο Πούτιν.

Ο Γέλτσιν ήταν μια ισχυρότατη προσωπικότητα, με ένστικτο αυτοσυντήρησης και πάθος για την εξουσία που δεν είχε άλλος Ρώσος ηγέτης μετά τον Στάλιν. Οι αρχικές αιτίες της σύγκρουσής του με τον Γκορμπατσώφ ήταν ο ατίθασος χαρακτήρας του και η αίσθηση ότι τον αδικούσαν. Περισσότερο ψυχολογικές, ελάχιστα πολιτικές. Οι διανοητικές του ικανότητες ήταν αντιστρόφως ανάλογες της εξουσιαστικής του δύναμης, ανάλογες αυτών των Γκορμπατσώφ, Παπανδρέου, Μέρκελ. Η έλλειψη πνευματικού ορίζοντα και στέρεης ηθικής αναφοράς διευκόλυνε τη μετατροπή του σε ασυνείδητο όργανο των εχθρών της Ρωσίας.

Ελλάδα, Ευρώπη, Μέση Ανατολή

Οι ιστορικές αναλογίες έχουν ενδιαφέρον γιατί η Ιστορία δεν είναι Φυσική. Το παρελθόν δεν αλλάζει, το μέλλον μπορεί. Κυττάξτε τη Φουκουσίμα, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη. Μπαίνουμε σε έναν «αιώνα καταστροφών» που δεν απειλεί μόνο εμάς, αλλά όλη την ανθρωπότητα. «Ο αληθινός μου αντίπαλος δεν έχει πρόσωπο, κόμμα, πρόγραμμα, δεν εκλέγεται και όμως κυβερνά. Ο αληθινός μου αντίπαλος είναι ο κόσμος του χρήματος», διακήρυξε ο σοσιαλιστής υποψήφιος Πρόεδρος του λαού που ίδρυσε τη σύγχρονη Ευρώπη, ο Φρανσουά Ολάντ.

Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της πολιτικής, του θεάτρου, του Λόγου. Στο ιωνικό δωδεκάπολο, στα ‘Αβδηρα και την Αθήνα, ο άνθρωπος έκανε τη μεγαλύτερη επανάσταση από τότε που σηκώθηκε στα δυό του πόδια. Στα νεώτερα χρόνια κάναμε τη μεγαλύτερη επανάσταση στην Ευρώπη μετά τη γαλλική, προτάξαμε τη σφοδρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, δώσαμε στην Κύπρο ένα παραδειγματικό αντιαποικιακό αγώνα. Αυτή είναι η ταυτότητά μας. Αν τη χάσουμε θα χαθούμε. Το ξέρουν όσοι χρησιμοποιούν εναντίον μας τα αρχαία σύμβολα. Η Ευρώπη είναι το δικό μας παιδί. Ακόμα κι αν χρειαστεί να φύγουμε ή να συγκρουσθούμε μαζί της, πρέπει να το κάνουμε επ’ ονόματί της.

Ο τρόπος για να μείνουμε στην Ευρώπη δεν είναι ασφαλώς η μέθοδος Προβόπουλου, Παπανδρέου, Παπαδήμου. Το αντίθετο, κάνοντας ότι μας λένε, οργανώνουμε την έξοδό μας από την Ευρώπη και βοηθάμε τη διάλυσή της. Ο δρόμος για την Ευρώπη είναι ο δρόμος του Σιράκ, του Ολάντ και του Μελανσόν, του Σμιτ και του Λαφοντέν, του Κολ και του Σοάρες, όχι ασφαλώς ο δρόμος του Σαρκοζί, ούτε εκείνος της Λεπέν και του νεοφασισμού. Είναι ο δρόμος υποκειμένου που υπάρχει και σκέφτεται για τον εαυτό του, μπορεί να διαπραγματευτεί, να διαφωνήσει, να συγκρουστεί όταν χρειάζεται.

Είναι τελείως ανακριβές ότι, φεύγοντας από τη Ευρώπη, μας περιμένουν άλλοι φίλοι να μας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες. Γεωπολιτικά, η Ελλάδα, εδώ που είναι στριμωγμένη, οφείλει για να επιβιώσει να ελίσσεται έξυπνα, χωρίς να «μπατάρει», ανάμεσα στη Δυτική Ευρώπη, τον σλαβικό και τον μεσανατολικό (Ισραήλ και Αραβομουσουλμάνοι).

Είναι τελείως ανακριβές ότι τα πετρέλαια/αέρια στις θάλασσές μας είναι διαβατήριο για την άκοπη ευτυχία, όπως δεν υπήρξαν για το 90% των λαών που δυστύχησαν και καταστράφηκαν, δεν ευτύχησαν, εξαιτίας των θησαυρών τους. Είναι κολοσσιαίο σφάλμα εκτίμησης ότι Ρωσία, ΗΠΑ και Ισραήλ είναι σύμμαχοι στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως λένε και πιστεύουν οι Καμμένος και Σαμαράς. Κακώς πιστεύουν όσα τους λένε οι δικοί τους φίλοι. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
ΠΗΓΗ