Μετά το Κίνημα των Πλατειών του 2011, μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, μετά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις των πολιτών στις απατηλές υποσχέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων τα τρία τελευταία χρόνια που η χώρα βρίσκεται υποταγμένη στις εντολές του ΔΝΤ & Σια, κι ενώ παράλληλα η ανέχεια και ο φόβος διευρύνονται σε επικίνδυνο βαθμό, αναρωτιέται κανείς τί έρχεται αύριο.

 Το τί θα έρθει όμως αύριο δεν είναι θέμα προφητείας, θα είναι το αποτέλεσμα του τί θα κάνουμε εμείς σήμερα, πώς θα διαχειριστούμε εμείς την κατάσταση που βιώνουμε. Τί αντιστάσεις θα προβάλλουμε στα όσα προωθούν και με τί φρόνηση θα διαχειριστούμε τις ευκαιρίες αντίστασης που μας δίνονται κάθε στιγμή.

Με άλλα λόγια, σήμερα το ζητούμενο είναι η παραγωγή πρωτογενούς πολιτικής, πολιτικής βγαλμένης από τις ανάγκες του λαού, διατυπωμένης από τον ίδιο τον λαό. Πολιτικής με κριτήριο και γνώμονα πάντα το δημόσιο συμφέρον, όχι αυτό το απροσδιόριστο και αόριστο δημόσιο συμφέρον των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά ένα δημόσιο συμφέρον που θα προσδιορίζεται και θα διασφαλίζεται επαρκώς στο νέο αναθεωρημένο από τον ίδιο το λαό Σύνταγμα της χώρας. Και μια τέτοια πολιτική θα προκύψει μονάχα με την ενεργητική συμμετοχή του ίδιου του λαού.
Όσο παραμένει απλός θεατής, των σκηνοθετημένων με άριστο τρόπο για την τρομοκράτησή του, βραδινών τηλεοπτικών δελτίων, τόσο απομακρύνεται από την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου.

Το να κλείσεις όμως την τηλεόραση, είναι ένα πρώτο βήμα αφύπνισης, αλλά δεν είναι ο στόχος. Στόχος μας θα πρέπει να είναι, πέρα από την προσωπική αφύπνιση, να συντελεστεί συνολική κοινωνική αφύπνιση του πληθυσμού τούτης της χώρας, μέσω της γνώσης της ιστορίας, του πολιτισμού μας, των δυνατοτήτων που παρέχει, κι είναι πολλές αυτές, ο ελλαδικός χώρος.
Όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο, αλλά και στα πεδία των γραμμάτων, της επιστήμης, του πολιτισμού, της συνολικής εθνικής και θρησκευτικής παρακαταθήκης που κληρονομήσαμε και που παρά τη σκόνη και τη λάσπη που έχει δεχθεί από Έλληνες και ανθέλληνες, κρύβει μέσα της φως και εν τέλει εργαλεία για ένα πιο ασφαλές μέλλον.

Αλλά ένα τέτοιο όραμα, για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ενώ εκφράζει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν εκφράζει τις κυρίαρχες ομάδες και τις οικονομικές ελίτ του τόπου, που με σχέδιο και υπομονή κατάφεραν να «αλώσουν» τις ηγεσίες σχεδόν του συνόλου των πολιτικών χώρων.

Όμως, εκτός από τις ηγεσίες των μνημονιακών κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καθώς και των πολιτικών συμμάχων τους (Κουβέλης, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη), στα παιχνίδι του αποπροσανατολισμού των λαϊκών επιδιώξεων συμμετέχουν ενεργά οι γνωστοί παρατρεχάμενοι των παραπάνω ηγεσιών, οι χειροκροτητές και οι ξεπουλημένοι μεγαλο-συνδικαλισταράδες. Υπάρχουν κι άλλοι καλοθελητές εντός της χώρας, όπως είναι ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία και στελέχη του ΙΟΒΕ και άλλων «ευαγών» ιδρυμάτων, άνθρωποι (ο Θεός να τους κάνει...) που πληρώνονται αδρά από το ίδιο το ελληνικό κράτος (!) για να συντάξουν προτάσεις... διάλυσής του.

Επιπλέον, υπάρχουν και τα κόμματα που δημιουργήθηκαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ως η Καταστολή των Πλατειών. Κάποια εκ των οποίων φέρουν στο όνομά τους μεγαλόστομες λέξεις όπως «παλλαϊκό», τη στιγμή που αποτελούνται από ομαδούλες κουμπάρων και φίλων (σε μία ακόμα προσπάθειά τους αυτή τη φορά να καπελώσουν τις ίδιες τις λέξεις...) και «δημοκρατικός» και τα παράγωγά του, τη στιγμή που βουλευτές των κομμάτων αυτών διαγράφονται εν ριπή οφθαλμού στην περίπτωση που διαφωνήσουν με την εντολή του αρχηγού και ψηφίσουν αντίθετα σε ψηφοφορίες νομοσχεδίων στη Βουλή. Αυτό δείχνει και το ηθικό ανάστημα των ανθρώπων που με προσωπικά κίνητρα και φιλοδοξίες, στην καλύτερη περίπτωση, και με εντολές από ξένα κέντρα στην χειρότερη, κινούνται στον «αντιμνημονιακό» χώρο.

Για να καταλάβουμε πόσο «αντιμνημονιακός» είναι αυτός ο χώρος να υπενθυμίσουμε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. του κ. Κουβέλη ανήκε πριν ενταχθεί στην κυβέρνηση Σαμαρά, της κυβέρνησης του «ναι σε όλα», στον χώρο αυτόν. Τα κόμματα αυτά λειτουργούν ως «μαντριά» προκειμένου να ελέγξουν την «λαϊκή οργή», όπως θέλουν να παρουσιάζουν και να αποκαλούν τα αυτονόητα αιτήματα των μεγάλων μαζών του λαού μας για δημοκρατία και λαϊκή ανεξαρτησία και την εναντίωση του λαού μας στην προγραμματισμένη εξαθλίωση και εξόντωσή του ίδιου και της ελληνικής πολιτείας συνολικά.

Όμως, ο κάθε λαός είναι άξιος της μοίρας του και των επιλογών του. Κι ενώ μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός έχει εκφράσει σε ικανοποιητικό βαθμό την αντίθεσή του στα όσα σχεδιάζονται στην πλάτη του και στις πλάτη των επόμενων γενεών, στην πράξη αυτή η αντίθεση δεν έχει εκφραστεί με αποτελεσματικό τρόπο.
Το πλέον αποτελεσματικό «όπλο» που έχει στη διάθεσή του σήμερα ο πολίτης, το «όπλο» της Πολιτικής Ανυπακοής, ένα μέσον που με μη-βίαιο τρόπο μπορεί να εκφράσει ανοιχτά την αντίθεσή του στο Καθεστώς, αρνούμενος να συμπράξει στην αυτοδιάλυσή του, έχει μείνει εν πολλοίς αναξιοποίητο ακόμα.

Ο καθένας μας πρέπει να καταλάβει, να συνειδητοποιήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ότι χωρίς ΚΑΙ την δική του συμμετοχή σ’ αυτό που αποκαλούμε αναγέννηση της χώρας αυτό δε πρόκειται να συμβεί. Κι όσο δε συμβαίνει αυτό, θα ζούμε με τον φόβο που ενσπείρουν γύρω μας και με την ανέχεια όπου μας βυθίζουν οι εφαρμοζόμενες νεοταξίτικες, ακραία νεοφιλελεύθερες και απάνθρωπες πολιτικές. Αυτό που αποκαλούμε «λαός», είμαστε όλοι εμείς.

Μόνο με την ενεργή συμμετοχή του πολίτη στα πολιτικά πράγματα, στην πολιτική ζωή της κοινωνίας στην οποία ζει, θα μπορέσουμε να απεγκλωβιστούμε από την αποκλειστικά οικονομική πλευρά της ζωής, την οποία προσπαθούν κάθε μέρα, όλη μέρα, οι τηλεοράσεις να μας πείσουν ότι είναι η ζωή μας.

Ο λαός αποτελείται από όλους εμάς, που έχουμε ο καθένας την ανθρώπινη υπόσταση με το αυτεξούσιο μας, που έχουμε δικαίωμα στην εργασία, στην τροφή, στην προστασία, στην ασφάλεια, στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη, στην θεσμική λειτουργία ενός αξιόπιστου, υπεύθυνου και πάνω απ’ όλα κυρίαρχου και δημοκρατικού Κράτους, που έχουμε ανάγκη ενός κράτους που θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους τους πολίτες. Που έχουμε εν τέλει ανάγκη να υπερβούμε όλα αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται στη ζωή μας αυτονόητα και τα κοιτάξουμε λίγο πιο ψηλά, την ουσία της ζωής, που είναι η δημιουργία, η αυτοδιάθεση, ο σεβασμός.
Με δυο λέξεις, η χαρά της ζωής και του θανάτου... Σήμερα ο λαός δε μπορεί να χαρεί υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε τη ζωή, ούτε το θάνατό του. Ως πότε;

Ηλίας Κοπανάκης

Πηγή:RAMNOUSIA