Σε κείμενό του που φιγουράρει στην πρώτη σελίδα του προσωπικού του blog και το οποίο αναμένεται να αναδημοσιευτεί στη διαδικτυακή τοποθεσία της Huffington Post, ο πολυγραφότατος γνωστός οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης φωτίζει τις περιπλοκές της διαπραγμάτευσης του χρέους για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Πιο συγκεκριμένα, αναλύει τη στάση και τις προθέσεις των ελληνικών κομμάτων σε σχέση με τους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς τους οποίους θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μετά τις εκλογές, διαχωρίζοντάς τα σε δύο κατηγορίες: σε εκείνα τα κόμματα που θεωρούν πως η επίτευξη μιας οποιασδήποτε συμφωνίας είναι προτιμότερη από την πλήρη απουσία συμφωνίας (βλ. τις περιπτώσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και σε εκείνα που, κατά τις δηλώσεις τους, προτίθενται ΝΑ αναδιαπραγματευτούν ριζικά τους όρους της συμφωνίας, πετυχαίνοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τη χώρα (ΣΥΡΙΖΑ).


Σε κάθε περίπτωση, η γενικότερη τάση που διαπνέει όλα τα κόμματα είναι μία ορισμένη θέληση για διαπραγμάτευση η οποία, εξαιτίας ακριβώς της κρισιμότητας της κατάστασης, φέρνει στην επιφάνεια το ίδιο το ερώτημα: τι σημαίνει το διαπραγματεύεσθαι και πώς αυτό μπορεί να εφαρμοσθεί στην πράξη, αντλώντας τα μέγιστα δυνατά οφέλη από τους επίσημους πιστωτές της Ελλάδας; Όπως επίσης ποια είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας παθητικής «ικετευτικής» στάσης που ζητά ελαφρύνσεις και μιας άλλης πιο ενεργητικής που έρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, προκειμένου να αλλάξει κατά το δυνατόν τους όρους διεξαγωγής του παιχνιδιού;


Ο Γ. Βαρουφάκης παραλληλίζει την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης από την Ευρωζώνη με εκείνην του ολέθριου πολέμου του Βιετνάμ από το αμερικανικό Πεντάγωνο: όπως τότε οι στρατηγοί του Πενταγώνου έβλεπαν καθαρά ότι ο πόλεμος εξελισσόταν σε slow-motion καταστροφή για τις ΗΠΑ, μη δυνάμενοι ωστόσο να συνδυάσουν αυτή τη ρεαλιστική συνειδητοποίηση με μία εξίσου ρεαλιστική στρατηγική που θα τους έβγαζε από το αδιέξοδο και θα άλλαζε την πορεία των πραγμάτων, έτσι και ο Ευρωπαϊκός βορράς φανερώνεται ανίκανος να μετουσιώσει τα εμπράγματα δεδομένα της ενδεχόμενης βύθισης της Ευρώπης σε μία γενικευμένη κρίση που θα την αφάνιζε από τον οικονομικό χάρτη σε μία ρεαλιστική στρατηγική που θα απείχε πολύ από τη απλή λογική της διαρκούς αναβολής και καθυστέρησης των πραγματικών συνεπειών μέσω επιφανειακών μεθόδων πρόσκαιρης αντιμετώπισής τους.


Ίσως, τελικά, δεν έχει καθόλου άδικο ο Έλληνας οικονομολόγος πως, πράγματι, το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να κάνουν στην Ευρώπη οι Έλληνες ψηφοφόροι στην παρούσα συγκυρία θα ήταν να ψηφίσουν ενάντια στην Τρόικα, αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο δεν είναι αντι-Ευρωπαϊστές, αλλά άγγελοι της διάσωσης της Γηραιάς Ηπείρου.



Το είδαμε ΕΔΩ