Ζω εδώ και δεκαοχτώ χρόνια στο μικρόκοσμο μιας επαρχιακής πόλης. Υπάρχουν και καλές πλευρές και άσχημες. Τα τελευταία χρόνια όπως είναι φυσιολογικό υπερτερούσαν οι άσχημες. Αισθανόμουν μια θηλιά γύρω απ τον λαιμό μου, δεν ξέρω αν ήταν ο κοινωνικός έλεγχος, οι περιορισμένες επιλογές, τα βαρετά πρόσωπα των ίδιων κάθε μέρα ανθρώπων ή απλά η ανάγκη μου να φύγω μακριά.

Τα κατάφερα! Τώρα πλέον δηλώνω μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Όνειρο ζωής θα σου έλεγα τη μέρα που είδα τα αποτελέσματα, καθημερινός εφιάλτης θα σου πω τώρα, ο αχάριστος!

Βλέπω πιο θλιμμένα πρόσωπα πλέον γύρω μου, και να δεις μου είχαν πει πως η μιζέρια είναι προνόμιο της επαρχίας. Κλειστά μαγαζιά, μια έρημη πόλη που σου δίνει την αίσθηση πως σιγά-σιγά πεθαίνει και εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή παρά μόνο να βουλιάξεις μαζί της.

Το Σύνταγμα «Ξενοδοχείο Πολυτελείας» κι εσύ περνάς ανάμεσα σε ζωντανούς νεκρούς και συνεχίζεις γιατί έτσι είναι εδώ έτσι πρέπει. «Αν στην Αθήνα κοιτάς τριγύρω σου πάει, το έχεις χάσει το παιχνίδι», μου λέει και γνέφω καταφατικά σαν υπνωτισμένη αλλά δεν καταλαβαίνω. Εγώ αγαπάω τους ανθρώπους όμως.

«Αυτοί πλέον δεν αγαπούν κανέναν, σκύβεις το κεφάλι και ζεις στον κόσμο σου για να επιβιώσεις, έτσι είναι εδώ στην Αθήνα, έτσι είναι πλέον στην Ελλάδα αγνοείς την δυστυχία του άλλου για να μπορέσεις να απόλαυσεις τις λίγες ευτυχισμένες μέρες που σου απομένουν μέχρι να πεινάσεις κι εσύ».

Ναι, μα εγώ αγαπάω τους ανθρώπους...

ΠΗΓΗ