Είμαστε λαός αυτοχείρων. Θεατές στην θανατική μας καταδίκη και τραγικοί ένορκοι ταυτόχρονα ενός στημένου κατηγορητηρίου, στεκόμαστε σήμερα άπραγοι μπροστά στη μεθοδευμένη γενοκτονία που μας επιφυλάσσουν. Γνωρίζουμε πια τον εχθρό, αφού αυτός αναθάρεψε και στάθηκε απέναντί μας. Και όμως, στέκουμε βουβοί απέναντί του, περιμένοντας την σκληρή καταδικαστική του απόφαση…Άβουλα πλάσματα, οι περισσότεροι από εμάς, βουβοί περιμένουμε να σταθεί απέναντί μας ο κάλπικος δικαστής που θα μας σύρει στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Βρεθήκαμε ένοχοι σε θάνατο,
επειδή πιστέψαμε στο όνειρο…
επειδή δεχθήκαμε πως μας λένε αλήθειες…
επειδή τολμήσαμε να ζήσουμε στην εικονική πραγματικότητα που μας προσέφεραν.

Ένοχοι και δις εις θάνατον,
επειδή δεν ψάξαμε την αλήθεια…
επειδή δεν κοιτάξαμε αληθινά μέσα στους εαυτούς μας, στην καρδιά και στην ψυχή μας…
επειδή δεν τολμήσαμε να δούμε παραπέρα από τον μικρόκοσμό μας…
επειδή θεωρήσαμε πως έχουμε φίλους, εκείνους που ήταν από πάντοτε εχθροί…
επειδή ξεχάσαμε πως ο μεγαλύτερος πλούτος που έχουμε είναι η πατρίδα μας και η πορεία μας ως έθνους στην ιστορία…
επειδή γίναμε επαίτες εκείνων που μοχθηρά σχεδίασαν να κλέψουν την ίδια μας την πατρίδα.

Βρεθήκαμε ένοχοι και τρις εις θάνατον, λοιπόν,
επειδή πραγματικά έτσι μας αξίζει…
επειδή ξεχάσαμε από που ήρθαμε και που πηγαίνουμε…
επειδή ξεχάσαμε πως η λεωφόρος που μας έβαλαν να βαδίσουμε είχε μεγάλους κινδύνους που μόνο οι κατασκευαστές της γνώριζαν.

Εις θάνατον, λοιπόν…
Και αυτή είναι μία θανατική καταδίκη, που με τα ίδια μας τα χέρια υπογράφουμε…
επειδή φοβόμαστε να παλέψουμε για το δίκιο μας…
επειδή τρέμουμε να αγωνιστούμε για όσα μας ανήκουν…
επειδή δεν τολμούμε να βγάλουμε τις αλυσίδες που μας φόρεσαν οι άρχοντες του πόνου…
επειδή υποθηκεύουμε το αύριο των ακόμη αγέννητων Ελλήνων.

Μικροί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα
Προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…


Μα ούτε και γι αυτό το θαύμα είμαστε άξιοι, αφού ξεχάσαμε τον Θεό μας, λησμονήσαμε το ιστορικό μας στήριγμα και γίναμε υβριστές εκείνου που όπως είπε ο γέρος του Μωριά «έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία μας και δεν την παίρνει πίσω»…

Μοιραία, οδηγούμαστε στο καθαρτήριό μας. Μοιραία θα ζήσουμε την ταπείνωση αλλά και την εξαθλίωση. Επειδή ξεχάσαμε πολλά κι επειδή θεωρήσαμε πως η ελευθερία και το δίκιο χαρίζονται, ενώ χρειάζονται συνεχείς αγώνες για να κερδίσεις και να κρατήσεις αυτά τα αγαθά…

Αυτόχειρες, λοιπόν, βαδίζουμε προς τον αφανισμό μας, κρυφά προσευχόμενοι κι ελπίζοντας πως έστω και την τελευταία στιγμή θα βρεθεί Εκείνος που θα διώξει τους δαίμονες από τον ουρανό της πατρίδας μας και θα αναδείξει το δίκιο μας μπροστά σε όλους τους λαούς…

Ας ζήσουμε λοιπόν την κόλαση, για να θυμηθούμε τι χάσαμε…
Ίσως έτσι τελικά μπορέσουμε να μάθουμε ή να θυμηθούμε...

Εκτός και εάν, έστω και τώρα, αποφασίσουμε να θυμηθούμε ποιοί πραγματικά είμαστε και βάλουμε τέλος στα σχέδια των "δαιμόνων" και στο όνομα του Θεού μας, των οσίων και των ιερών της πατρίδας μας, δώσουμε εκείνη την μάχη που η ιστορία θέλησε να μας κάνει πρωταγωνιστές...

Δεν αξίζουν οι αλυσίδες σε εκείνους που μάθανε να πίνουν και να χορεύουν με τον θάνατο...

Και μην ξεχάσουμε ποτέ πως ένα και μόνο χρέος έχουμε. Να βάλουμε τα λόγια και το χρώμα της καρδιάς μας στην πατρική γη, κάνοντας μιά προσευχή για να καρπίσουν και να γίνουνε τροφή της ψυχής εκείνων που θε νάρθουνε μετά από εμάς...
Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους