Αυτές τις μέρες σκεπτόμουν στην διάρκεια των γιορτών και βάση των εμπειριών που έχω  αποκτήσει από την συμμετοχή μου σε ομάδες  κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και ως άτομο, πως θα μεταφέρω την πραγματικότητα που έχω βιώσει.

Λέγονται πολλά, ακούγονται πολλά, πληροφορία υπάρχει,  προσωπικές μαρτυρίες υπάρχουν. Επομένως δεν θα είχε νόημα όπως τουλάχιστον το καταλαβαίνω να σας μεταφέρω λεπτομέρειες. Αυτό που δεν έχω δει να υπάρχει, είναι το βίωμα. Το συναίσθημα που σου μένει. Αυτή η πικρή αίσθηση μιας χώρας, ενός λαού και μιας κοινωνίας που βρίσκεται κάτω από την μπότα των δανειστών.

Καταρχάς ας δούμε μια απλή αλήθεια: καταστρέφονται ζωές ανθρώπων και οικογενειών, λόγω της εφαρμογής μιας πολιτικής που δεν οδηγεί σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην πλήρη εξαθλίωση. Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς παραμύθια. Οτιδήποτε άλλο είναι φτηνές δικαιολογίες ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά, ούτε οικογενειακά. Είναι εύκολο να ζητάς θυσίες από άλλους όταν δεν θα χάσεις εσύ τίποτα.

Στον δρόμο, την νύχτα μαθαίνεις και βλέπεις πολλά. Είναι πώς να το πω, ένα ταχύρυθμο σχολείο. Κανένα πανεπιστήμιο, καμία σχολή δεν σε προετοιμάζει. Δεν υπάρχει ειδικότητα, δεν υπάρχει προϋπηρεσία.  Το μόνο που αντιμετωπίζεις είναι ψυχρές αλήθειες.  Και μαθαίνεις απότομα, σκληραίνεις  ή γίνεσαι πιο ευγενής ως ψυχή, απελπίζεσαι ή γίνεσαι αν όχι αισιόδοξος τουλάχιστον πιο θετικός, και ίσως και  περισσότερο άνθρωπος.

Δεν υπάρχουν για τις διαδρομές αυτές εύσημα. Δεν υπάρχει δημοσιότητα. Και κυρίως δεν υπάρχει μπράβο. Άλλωστε δεν έχουν και νόημα.

Το μόνο που έχει νόημα είναι να κρατήσεις κάποιους ανθρώπους και κάποιες οικογένειες όρθιες. Για μια μέρα ακόμα; , για μια εβδομάδα; Για ένα μήνα ; άγνωστο. Και αυτό γιατί κανονικά αυτού του είδους τις παρεμβάσεις θα έπρεπε να τις έχουν αναλάβει  κρατικοί φορείς ή δημοτικοί οργανισμοί. Να υπάρχει κοινωνική πρόνοια ολοκληρωμένη και αποτελεσματική. Αντί αυτού;

¨Ένα κενό. Κινήσεις εντυπωσιασμού και τίποτα παραπάνω.  Ουσιαστικά πολίτες κάνουν ότι μπορούν, οργανώσεις, και η εκκλησία. Αλλά  για  πόσο καιρό ακόμα;

Προσθέστε ότι αν δεν έχουν μπει στην λογική  οι πρακτικές τους , να είναι στηριγμένες στην αλληλεγγύη  και όχι της φιλανθρωπία το πρόβλημα αντί να μειώνεται, συντηρείται και επαυξάνετε.  Και αυτό γιατί με την φιλανθρωπία το μόνο που γίνεται στο τέλος είναι να αυξάνεται η ιδρυματοποιήση τους πληθυσμού, η παθητικότητα του, που οδηγεί στην μη αντίδραση σε ότι επιχειρούν κυβέρνηση και δανειστές.

Και τα μέτρα; Μα φυσικά συνεχίζουν. Έχει σχεδόν καταστραφεί η μεσαία τάξη και οδηγείτε προς την εξόντωση το σύνολο των μικρομεσαίων.

Αλλά είπαμε, όλα και όλα οι δανειστές να εξυπηρετηθούν.  Να τραβήξουν κάθε ίχνος ικμάδας, από την κοινωνία. Ένας συνεχόμενος κανιβαλισμός , ένα σφαγείο που ο φονιάς προσωπικοτήτων και οικογενειών γελά αυτάρεσκα με ικανοποίηση.

Και ο κόσμος; Παθητικός, υπομένει την μοίρα του ή δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Χαμένος μέσα σε άχρηστη παραπληροφόρηση ακούει τους  υπογείους κραδασμούς μιας κοινωνίας που χάνει τα παιδία της, και τρομαγμένος κοιτά αδιάφορα από την άλλη πλευρά.

Μέχρι βεβαίως να κατανοήσει ότι σήμερα είναι το σπίτι του διπλανού που παρεδόθη στις φλόγες και αύριο θα είναι το δικό τους….

Του Σταμάτη Στεφανάκου

ΠΗΓΗ