Ο περισσότερος κόσμος που δεν έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το μηντιακό σύστημα, αναρωτιέται για ποιο λόγο λυσομανούν τα κανάλια και οι εφημερίδες κατά του σύριζας. Πολύ συχνά θα τους απαντήσουν πως πρόκειται για ιδεολογική διαμάχη. Κάτι που σε γενικές γραμμές είναι αληθές, αν δεν υπήρχε ο ελέφαντας στο σαλόνι. Που δεν είναι άλλος από το γεγονός πως το μηντιακό σύστημα είναι ένας επαγγελματίας αγελαδάρης. Η αγελάδα που αρμέγει είναι φυσικά το κράτος και οι πολίτες ξεχωριστά, αλλά δεν την αρμέγει πάντα για προσωπική του χρήση. Πολύ συχνά διάφοροι που θέλουν να αρμέξουν το κράτος ή τους πολίτες μέσω διάφορων καρτέλ στρέφονται στα μήντια για να διαμορφώσουν κλίμα και να τους κάνουν τη δουλειά. Με το αζημίωτο φυσικά.

Γι’ αυτό το αζημίωτο θα σας μιλήσω με 4 μικρά πινακάκια. Θα αρχίσουμε από το περσινό αγαπημένο, που αφορά τα εταιρικά αποτελέσματα των εκδοτών για το 2010.

Όπως λέγαμε και στις δύο προηγούμενα επεισόδια (μέρος 1ο και 2ο), οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχουν δανειστεί χρήματα που είναι αδύνατο να αποπληρώσουν και που θα έκαναν το ελληνικό κρατικό χρέος να φαίνεται μπροστά τους αθώο. Αν ένα κράτος με χρέος 120% του ΑΕΠ δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, τότε πως τα καταφέρνουν και συνεχίζουν να λειτουργούν επιχειρήσεις που σε αντίθεση με τα κράτη δεν έχουν τη δυνατότητα να νομοθετούν φόρους?

Μήπως έχουν αρκετά κέρδη που να δικαιολογούν αυτό τον υπέρογκο δανεισμό? Ούτε κατά διάνοια. Οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχουν ζημιές που θα έκαναν το έλλειμμα του ελληνικού κράτους να φαίνεται σαν ρέστα από δίευρω. Κι όπως βλέπετε και από το πινακάκι των αποτελεσμάτων του 2011 τα πηγαίνουν ακόμα χειρότερα. Άρα πως σκατά τα καταφέρνουν?

Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως ενώ δεν μπορούν σαν τα κράτη να επιβάλουν φόρους, έχουν κάθε δυνατότητα να αρμέγουν τους φόρους του κράτους ή να προσφέρουν υπηρεσίες σε αυτούς που αρμέγουν τις τσέπες του κράτους και των πολιτών. Πείτε πχ πως είστε μια τράπεζα που έχει άμεση ανάγκη από μερικά ψιλά, ας πούμε ένα τυχαίο νούμερο 18δις, αλλά δεν θέλετε να βάλετε το χέρι στην τσέπη. Δεν θα ήταν καλή ιδέα να συμφωνήσετε με το μηντιακό σύστημα προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα να δοθούν αυτά των 18δις ως δωράκι, και σε αντάλλαγμα να κάνεις τα στραβά μάτια για εκείνα τα δανειάκια τα οποία δεν θα αποπληρωθούν ποτέ? Νομίζω το πιάνετε το νόημα και οι πίνακες τα λένε όλα από μόνοι τους. Κοιτάξτε πχ πως από τα 5 ανεξάρτητα κρατίδια, το παιδάκι εκείνο το οποίο θεωρήθηκε πως δεν συνεννοείται με τα άλλα παιδάκια, εξαφανίστηκε από τον χάρτη παρότι δεν βρισκόταν σε ιδιαίτερα χειρότερη θέση από τους υπόλοιπους. Μόλις το ακρωτήρι τεγοπούλου έγινε πολύ απρόβλεπτο (λόγο του απρόβλεπτου μάνατζμεντ) τσούπ έφυγε από τον χάρτη.



Τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα

Όμως αυτές είναι χρονιές κρίσης. Όλοι έχουν προβλήματα γιατί όχι και οι εκδοτικές επιχειρήσεις. Οι παρακάτω 2 πίνακες δείχνουν πως ακόμα και τις χρονιές των παχιών αγελάδων, οι εκδοτικές επιχειρήσεις κάθε άλλο καλά τα πήγαιναν.

Τα μεγάλα κέρδη που θα δείτε το 2008 στο ακρωτήρι τεγοπούλου και το βαρωνάτο του τηλέτυπου προέρχονται από την πώληση της χρυσής ευκαιρίας του πρώτου (71εκ ευρώ) και της νόβα από το δεύτερο (38εκ ευρώ). Αν λοιπόν τις χρονιές που έρεε δωρεάν το χρήμα, οι διαφημίσεις πουλιόνταν σαν ζεστά ψωμάκια και τα δωράκια των κυβερνήσεων προς τους εκδότες ήταν συνεχή, οι εκδοτικές επιχειρήσεις δεν μπορούσαν να βγάλουν σοβαρά κέρδη, τότε σημαίνει πως τα κέρδη δεν είναι η πρώτη τους προτεραιότητα. Και πως για την κατάντια τους δεν ευθύνεται σε καμία περίπτωση η κρίση.

Και η εκδοτική σταθερά του πλανκ

Οι 4 πίνακες αφορούν και καλές χρονιές και κακές χρονιές. Γιαυτό και τα νούμερα έχουν μεγάλες διακυμάνσεις. Όμως και στους 4 πινάκες υπάρχει μια διαχρονική σταθερά. Πιο σίγουρη και από αυτή του πλάνκ, πιο ακριβής και από το 125 δεκαδικό στοιχείο του γνωστού π . Και αυτή τη σταθερά μπορείτε να τη βρείτε σχεδόν σε όλες τις επιχειρήσεις του δυτικού κόσμου τα τελευταία 20 χρόνια. Με ήλιο ή βροχή, με σεισμούς ή ολυμπιακούς ένα πράγμα δεν επιτρέπεται να πέσει. Η ταχύτητα του φωτός μπορεί να αμφισβητηθεί, όχι όμως και οι αμοιβές του ΔΣ και των υψηλόβαθμων διευθυντικών στελεχών.

Στον τηλέτυπο αυτή η σταθερά είναι γύρω στα 3 με 3,5εκ ευρώ το χρόνο. Μόνο το 2011 είπαν να κάνουν ένα σκόντο και να πάρουν μόλις 2,7εκ.

Στο ΔΟΛ αφού έδωσαν ένα γερό μπαξίσι στους εαυτούς τους το 2007 (8,6εκ ευρώ) για την μεγάλη επιτυχία να έχουν 4,5εκ ζημιές, το 2008 αυτό το δώρο μειώθηκε στα 3,3εκ παρά το γεγονός πως κατάφεραν να αυξήσουν τις ζημιές στα 8,6εκ ευρώ. Και το 2010-11 είχαν βάλει κίνητρο αποδοτικότητας. Οι αμοιβές ΔΣ και διευθυντών θα ήταν περίπου το 1/10 των ζημιών που θα έφερναν. Έτσι καταλαβαίνουμε πως τα στελέχη είχαν κίνητρο για ακόμα περισσότερες ζημιές :)

Στο μπομπολιστάν πάλι είναι άνθρωποι με αρχές. 5εκ ευρώ αμοιβές ΔΣ και διευθυντάδων το 2007, 5,5εκ το 2008, 4,1εκ το 2010 (τιμωρήθηκαν για τα 31εκ ζημιά) και 3,1εκ το 2011 (τιμωρήθηκαν ακόμα περισσότερο για τα 38εκ ζημιά). Εντυπωσιακό είναι πως αν το ΔΣ και οι μεγαλοδιευθυντές δεν έπαιρναν αμοιβές το 2007, η εταιρία σχεδόν δεν θα έβγαζε ζημιές :)

Στο τεγοπουλιστάν τα πράγματα ήταν πιο μαζεμένα καθώς οι αμοιβές ΔΣ κινούνταν πιο κοντά στα 2,5εκ το χρόνο, αλλά ακόμα και το καταστροφικό 2010 που τους οδήγησε στο κλείσιμο με “έλλειμμα” που έφτανε το 37% του ΑΕΠ τους, το ΔΣ δεν παρέλειψε να προσφέρει στον εαυτό του ένα καλό δωράκι 1,9εκ ευρώ για τα τρέχοντα έξοδα.

Η καθημερινή παλι, πρέπει να παραδεχθούμε πως είναι το σχετικά πιο μαζεμένο από όλα τα μαγαζιά με αμοιβές ΔΣ και διευθυντών σταθερά στα 0,7εκ το χρόνο. Δεν θα κέρδιζε κανένα βραβείο χρηστής διαχείρισης, καθώς δανείζεται συνεχώς σαν μεθυσμένος ναύτης, αλλά ανάμεσα στο όργιο όλων των υπολοίπων που αψηφούν τους νόμους του καπιταλισμού και της βαρύτητας, η καθημερινή αποτελεί ένα αξιοπρεπώς χρεοκοπημένο μαγαζί με κανά δύο πλοιαράκια με σημαία λιβερίας για να νιώθει και ο τραπεζίτης πως όταν όλα πάνε κατά διαόλου, τουλάχιστον θα μπορεί να φορτώσει τους υπαλλήλους του στο κατασχεμένο δεξαμενόπλοιο και να τους κάνει κρουαζιέρα στο αιγαίο.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα σας κοπιάρει μια θέση του μηντιακού συστήματος, κρατήστε αυτό το αρθράκι για να του το τρίψετε στη μούρη. Διότι εδώ δεν μιλάμε για το αν η γυναίκα του καίσαρα φαίνεται ή είναι αθώα, αλλά για τον ίδιο τον καίσαρα που έχει χώσει ολόκληρη την παλάμη στο γλυκό, έχει μαγκωθεί το χέρι του στο βάζο και προσπαθεί να μας πείσει πως το να κυκλοφορείς με το χέρι σου χωμένο σ’ ένα βάζο, είναι η νέα μόδα στα σαλόνια του κολωνακίου.

Το είδαμε ΕΔΩ