Οι υπογραφές στις συνθήκες, συμφωνίες, MOU, κτλ, δεν είναι δεσμευτικές «διά βίου» για κανένα κυρίαρχο κράτος. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα ήμασταν ακόμη υπό τον Οθωμανικό Ζυγό. Η ιστορία έχει δείξει, χωρίς καμία αμφιβολία, πως όλες οι υπογραφές ακυρώνονται από τις επόμενες… (όπως λέμε και στην καθημερινή αλληλογραφία μας ‘το παρόν καταργεί κάθε προηγούμενο’) και αυτό ισχύει ακόμα και στις σοβαρότερες των περιπτώσεων, ήτοι την προσάρτηση ή την παραχώρηση εδαφών.

Απτή απόδειξη είναι το μνημόνιο (2) που σε πάρα πολλά σημεία καταργεί ή «βελτιώνει» το ήδη υπογεγραμμένο μνημόνιο (1). Άρα η επαναδιαπραγμάτευση σε όφελος της Ελλάδος
είναι κάτι απολύτως ρεαλιστικό, το μόνο που χρειάζεται είναι ένας αληθινός ηγέτης που θα λειτουργήσει με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα του τόπου και όχι των ευρωπαϊκών τραπεζών και των διεθνών τοκογλύφων.

Σε ότι αφορά την περιβόητη διαπραγμάτευση, πρέπει να γίνει σαφές ότι ομιλούμε για μία διπλωματική διαδικασία μηνών και όχι για μία αστραπιαία ενέργεια ρήξης όπως τα φερέφωνα των «μεγάλων» καναλιών προπαγανδίζουν πως ετοιμάζει ο Πάνος Καμμένος. Όταν διαπραγματεύεσαι με επιχειρήματα και λογική πάντα κερδίζεις, ιδιαίτερα εάν το διακύβευμα της ρήξης είναι πελώριο και καταστροφικό για όλους… διότι με την απειλή της στάσης πληρωμών δεν τραβούμε το πιστόλι της αυτοκτονίας, όπως κάποιοι λένε… αλλά απασφαλίζουμε την χειροβομβίδα που θα καταβαραθρώσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές ανά τον πλανήτη. Εννοείται πως η απειλή αυτή θα είχε πολλαπλάσια θετικό αποτέλεσμα εάν γινόταν κατά τους πρώτους μήνες της ελληνικής κρίσης χρέους, αλλά οι ενδοτικές δύο κυβερνήσεις των δυόμιση τελευταίων ετών παραδόθηκαν άνευ όρων. Θυμίζω πως το όπλο της στάσης πληρωμών το χρησιμοποίησε με απόλυτη επιτυχία η Ισλανδία.

Επανέρχομαι λοιπόν στην ουσία των πραγμάτων: εάν ο Πάνος Καμμένος ηγηθεί μίας εθνικής διαπραγμάτευσης θα ζητήσει, επί παραδείγματι, την δραστική μείωση του επιτοκίου, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, την εισαγωγή πολυετούς περιόδου χάριτος και τέλος την διαγραφή, του πλήρως, αποδεδειγμένου και αιτιολογημένου, απεχθούς χρέους. Να μην λησμονούμε πως το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων για εμάς, τους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν έχει κλείσει…

Όλα τα παραπάνω είναι, προς λύπη των δωσίλογων, απολύτως στην «σφαίρα του εφικτού».
Δώστε μας δύναμη να ελευθερώσουμε την Ελλάδα.

Λάμπρος – Φοίβος Μοσχοβίτης
Οικονομολόγος – Διεθνολόγος