Βρισκόμαστε στο σημείο που οι άνθρωποι είτε θα γίνουν μοντέρνοι σκλάβοι με προνόμια που θα τους δίνουν ψευδαίσθηση ελευθερίας και θα συντριβεί κάθε όραμα για πιο ανθρώπινη ζωή, είτε θα επαναστατήσουν και θα ξηλώσουν αυτό το άδικο και παράλογο σύστημα, χύνοντας μέχρι και το αίμα τους. Δεν θέλω να πάρω θέση για το που νομίζω ότι είμαστε πιο κοντά, γιατί αυτό θα ήταν αλλαζονικό και ανόητο. Προς το παρόν δεν έχουμε συναίσθηση σε ποιο μονοπάτι βαδίζουμε. Απλά η κρίση επιταγχύνει τις διαδικασίες. Μέσα από την ανασφάλεια, την παράνοια και την απογοήτευση, την καταστροφολογία και τους “σωτήρες” ή τους αυτόκλητους υπερασπιστές του λαού μπορεί να αναδυθεί κάτι νέο, μόνο που δεν ξέρουμε τι πρόσημο θα έχει.

Το σταυροδρόμι που πρέπει να επιλέξουμε, θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε δεδομένες ιδέες, να αλλάξουμε προτεραιότητες, να αμφιβάλουμε για πιστεύω, αντιλήψεις και να κλονίσει την ίδια την πραγματικότητα, με τον τρόπο που την δόμησαν και συμμετείχαμε στην δόμησή της κι εμείς. Γενικά αντιπαθώ τους “κατασταλαγμένους”. Για τον μόνο λόγο ότι ακούγονται υπερβολικά σίγουροι για όσα ξέρουν και είναι εχθρικοί σε οτιδήποτε νέο και καινοτόμο.

Ο κόσμος έχει φτάσει στα όριά του, λόγω του οικονομικοπολιτικού συστήματος, δηλαδή του καπιταλισμού. Πολλοί όταν το ακούνε θεωρούν πως είσαι κομμουνιστής, μαρξιστής η συριζαίος, μην μπορώντας να ερμηνεύσουν την πολυπλοκότητα των φαινομένων, αλλά μένοντας στην φαινομενικότητα των media-κών εξηγήσεων. Το πάθος για το μέλλον, υποκαταστάθηκε από το κέρδος στο εδώ-και-τώρα. Το σύστημα περισσότερο έχτισε τείχη, παρά γέφυρες. Πάνω από 30.000 χιλιόμετρα υλικών έχουν χρησιμοποιηθεί τα τελευταία 20 χρόνια για την φύλαξη των συνόρων. Σ’ αυτά δεν πρόσθεσα άλλα τόσα χιλιάδες χιλιόμετρα για ηλεκτρικούς φράκτες!

Οι άνθρωποι χωρίζονται, για να προφυλαχτούν όσοι έχουν πλούτο ή ζουν σε καλύτερες συνθήκες από τους άλλους. Δεν υπάρχουν “ανοιχτές κοινωνίες”, αλλά κλειστοφοβικοί λαοί απομονωμένοι και διαχωρισμένοι. Οι ελίτ, εύκολα μπορούν να κινούνται μεταξύ των συνόρων, αδιαφορώντας για ταυτότητες κάθε μορφής.

Κι όμως η ζωή δεν έχει αδιέξοδα. Πάντα υπάρχουν επιλογές. Ο έρωτας είναι μια από αυτές. Γιατί αλλάζει την καθημερινότητα, διαλύει τις συμβάσεις και γκρεμίζει τις ιεραρχίες. Προσθέτει το στοιχείο του απρόβλεπτου και την θέληση για αλλαγή. Σε κάνει παιδί και αλλάζει τις καταστάσεις με τρόπο μη μετρήσιμο. Σε αναγκάζει να χρησιμοποιήσεις την φαντασία. Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι που κάνει τους εξουσιαστές να ανατριχιάζουν και δεν είναι από ηδονή…

ΠΗΓΗ STRANGE JOURNAL