Ήρθε λοιπόν, μοιραία, η εποχή που πρέπει εκατομμύρια κόσμου να αναθεωρήσουν όλα όσα ήξεραν. Αφού όλα όσα ήξεραν, ξεκίναγαν από μια  στάνταρ βάση. Δουλειά. Και όχι απλά δουλειά. Αλλά κάτι που να εξασφαλίζει τα προς το ζην. Από αυτό το σημείο ξεκίναγαν όλα τα σχέδια που μπορούσε να κάνει κάποιος για τη ζωή του, όλα τα σχέδια που θα μπορούσε να κάνει για τα παιδιά του και για τα γεράματά του. Από εκεί ξεκινούσε επίσης η θεμέλια λίθος ενός πολιτεύματος. Ο νομιμόφρων πολίτης.

Αυτά τα εκατομμύρια νομίμοφρονων πολιτών δεν είχαν καν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τι ακριβώς θα κάνουν αν τους αφαιρεθεί από πάνω τους η δυνατότητα να έχουν ένα εισόδημα, οποιαδήποτε κι αν είναι η ιδιότητά τους. Δηλαδή απόφοιτοι δημοτικού, λυκείου, πανεπιστήμιου, ελεύθεροι επαγγελματίες, τεχνίτες, εργάτες και οτιδήποτε άλλο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καμιά απολύτως γνώση του τι σημαίνει να μείνεις εκτός συστήματος.

Και με δεδομένο πως στα πλάνα τους δεν υπήρχε το ενδεχόμενο να γίνουν πουτάνες, νταβατζήδες, μπράβοι, κλέφτες, δολοφόνοι ή απλά άστεγοι που θα τη βγάζουν στα παγκάκια και στους υπονόμους, το μεγάλο ερώτημα πέφτει βαριά κι ασήκωτα στο τραπέζι. Τι στο διάολο θα κάνουμε. Χωρίς εισόδημα δεν ζεις. Με εισόδημα πέντε - έξι κατοστάρικα και σε πολλές περιπτώσεις κάτω από αυτό δεν ζεις. Δεν μπορείς όχι απλά να πληρώσεις όσα σου ζητάνε από το κράτος, δεν μπορείς να πληρώσεις για σπίτι, για φαΐ, δεν μπορείς να μεγαλώσεις παιδιά ούτε να γεννήσεις νέα, δεν μπορείς να τη βγάλεις καθαρή σε κανένα τομέα.

Κι όταν λέμε δεν μπορείς, είναι ξεκάθαρο. Η επιβίωση καθορίζεται από τις αντοχές του κάθε ατόμου και τις δυνατότητες του να φάει, να κοιμηθεί κάπου, να ζεσταθεί, να γιατρέψει την αρρώστια του. Δεν εξαρτάται από ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΝΑΚΑΜΨΗ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι γκουρού σ΄αυτό το τόπο που να μπουν κάτω από το χώμα για ένα δυο χρόνια κρατώντας την αναπνοή τους μέχρι η ντόπια και ξένη Τρόικα να δώσουν το σήμα. Εμπρός μαρς τώρα τρως!!

Το πότε θα υπάρξει πλεόνασμα, ανάπτυξη, εξόφληση του χρέους, επενδύσεις από όποιον του κ@υλώσει, δεν είναι σε συνάρτηση με το πως θα ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΤΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ, ΤΩΡΑ. Οι θυσίες του ελληνικού λαού , φράση καραμέλα στα χείλη των θρασύτατων, δεν είναι τρόπος του λέγειν, είναι η στυγνή πραγματικότητα που σιγά σιγά γίνεται κυριολεξία. Δεν θα είναι θυσία τρόπος του λέγειν, αλλά η στυγνή πραγματικότητα. Όσοι αφαίρεσαν και όσοι θα αφαιρέσουν τη ζωή τους απελπισμένοι είναι ΘΥΣΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ. Όσοι ασθενείς πεθάνουν γιατί δεν θα μπορούν να πάρουν φάρμακα ή να κάνουν ένα χειρουγείο, μια θεραπεία επίπονη, μια παρακολούθηση προσεκτική ενός σοβαρού προβλήματος υγείας θα είναι ΘΥΣΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ. Όσοι άνθρωποι πεθάνουν από πείνα, κρύο, κακουχίες, θα είναι ΘΥΣΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα το μάθουν τα γελοία ΜΜΕ. Δεν είναι απαραίτητο πως εμείς οι υπόλοιποι θα το ξέρουμε. Θα συμβαίνει γύρω μας. Θα το ξέρουν οι νεκροθάφτες ή τα σκυλιά στο δρόμο.

Χωρίς δουλειά, ή με δουλειά που σου δίνει ψίχουλα που δεν μπορούν να καλύψουν καμιά ανάγκη οι άνθρωποι καλούνται να επιλέξουν δυο πράγματα. Το θάνατο ή τη παρανομία. Η θα πεθάνουν ή θα κλέψουν. Η θα πεθάνουν ή θα κάνουν πιάτσα, θα γίνουν βαποράκια, θα οργανώνουν κομπίνες, θα φτιάξουν συμμορίες. Οι εναλλακτικές λύσεις του είδους πάμε να καλλιεργήσουμε ένα χωραφάκι είναι επίσης ωραίες ιδέες αλλά ουτοπία για χιλιάδες κόσμο που δεν έχουν ούτε ένα γαμημένο χωραφάκι να καλλιεργήσουν ούτε μπορούν τώρα να αγοράσουν. Οι μέχρι πρότινος λοιπόν Έλληνες νοικοκυραίοι πρέπει να πάρουν εντατικά μαθήματα πως ζεις στο Μπρονξ. Πως ζεις στα υποβαθμισμένα προάστια του Λονδίνου, κάτω από τις γέφυρες του Παρισιού, πως ζεις στα υπόγεια, στα γκέτο, ανάμεσα στο περιθώριο όλου του υποτιθέμενου "καθώς πρέπει" κόσμου.

Η πολυτέλεια του σε τρία , τέσσερα , δέκα ή εκατό χρόνια θα μπορέσουμε να ξοφλήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε περιορίζεται πλέον στις οικογένειες που κλέψανε αισχρά αυτό το τόπο και που αλωνίζουν και κάνουν ότι τους γουστάρει, στα παρατρεχάμενα δουλικά τους και στους μαυραγορίτες που θα χεστούν στο χρήμα όπως έγινε και στη κατοχή.  Η πολυτέλεια αυτή του να περιμένεις χωρίς να σβήσεις κάπου σαν το σκυλί, δεν ανήκει στη πλειοψηφία ενός λαού που αυτή τη στιγμή είναι το τελευταίο δεδομένο στις πλατφόρμες συναλλαγών των πολυτελών λαπ τοπ που ρυθμίζουν τις τύχες του κόσμου.

Τι μας ζητάτε λοιπόν κύριοι? Μας νομιμοποιείται να κλέψουμε? Να σκοτώσουμε? Να τα κάνουμε όλα ρημαδιό? Να γίνουμε θηρία αδέσποτα που θα φάμε ο ένας τον άλλον? Μας ζητάτε  να γίνουμε σκλάβοι που θα δουλεύουμε με αντάλλαγμα ένα κομμάτι ψωμί? Θα βάλετε και τα μικρά παιδιά να δουλεύουν? Και που? Δεν έχουμε φυτείες από κακάο , βαμβάκι και σιτηρά. Δεν έχουμε ορυχεία διαμαντιών και χρυσου. Δεν έχουμε εργοστάσια παραγωγής για κουκλάκια και κινητά. Μήπως υπολογίζετε να το κάνετε ασιατική μπουρδελούπολη να βάλουμε στη σειρά τα παιδιά μας για να έρχονται Ευρωπαίοι παιδεραστές με γκρουπ να τα πηδάνε? Μήπως θέλετε να κάνουμε τα χωράφια μας Κολομβία κι αντί για λάχανα να βγάζουμε πρέζα?

Αδυνατούμε πλέον να καταλάβουμε που το πάτε. Όλα αυτά αξίζουν το ευρώ. Την ενωμένη Ευρώπη. Ποια ενωμένη Ευρώπη? Σ' ένα σώμα υπάρχει αίμα, κόκαλα, όργανα, μυαλό, καρδιά, μάτια, μύτη, στόμα, υπάρχουν και τα σκατά που βγάζει. Θεωρείτε επίτευγμα να παραμείνετε στο σώμα σαν σκατά?  Κι όλα αυτά επειδή χιλιάδες κόσμος δεν έχει πάρει χαμπάρι ακόμα τι του ξημερώνει και θα το βλέπει λίγο λίγο καθώς θα παίζει στριπτ πόκερ στο στημένο παιχνίδι? Πρέπει όλοι να μείνουμε τσίτσιδοι για να καταλάβουμε τη γύμνια μας?

Οι άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν ήδη τις τράπεζες αντιμετωπίζονται από τις εισπρακτικές σαν κλέφτες και τους απειλούν, εκείνοι που δεν έχουν να πληρώσουν φόρους τους απειλούν ότι θα τους παρακρατήσουν τους μισθούς, τις συντάξεις, τους θεωρούν κλέφτες επίσης... Κι είναι νόμος. Όταν κάποιος ξεπεράσει το στάδιο της αξιοπρέπειας και τον ξεφτιλίσουν , τον στοχοποιήσουν σαν κλέφτη, σαν απατεώνα, σαν απόβλητο, απέχει μια τρίχα από το να γίνει στ΄αλήθεια. Όταν μια γυναίκα κάνει μια σχέση μ΄εναν που δε γουστάρει για να της δώσει ένα φράγκο να τη βγάλει πέρα απέχει μια τρίχα από το να γίνει βιζιτού. Ένας νέος όταν μείνει χωρίς προοπτική, χωρίς φράγκο στη τσέπη απέχει μια τρίχα από το να βρεθεί κάποιος εξυπνάκιας και να τον εισάγει στη κόλαση.

Η ανάκαμψη σας, οι επενδύσεις σας, και τα πλεονάσματά σας μπορεί κάποια μέρα, αφού θα έχετε φάει και το τελευταίο ξύγκι από αυτή τη δύστυχη πατρίδα, να έρθουν αλλά από κάτω τι θα έχετε δημιουργήσει. Τι τέρας θα έχετε γεννήσει βρε αθεόφοβοι? Το έχετε σκεφτεί? Μας απειλείτε με χρεοκοπία. Αλλά ποιους απειλείτε? Εμάς? Πως να απειλήσεις βρε χαϊβάνι κάποιον που δεν έχει τίποτα πια να χάσει?

Το μεγάλο δίλημμα αυτή τη στιγμή μέσα μας δεν είναι αυτή η βλακεία που επαναλαμβάνετε συνέχεια, το αληθινό μας δίλημμα είναι πως να καταφέρουμε να αντέξουμε να μείνουμε άνθρωποι με αξιοπρέπεια όταν όλα μας σπρώχνουν στο να ξεφτιλιστούμε. Το δίλημμά μας είναι όπως οι Σουλιώτισες να πέσουμε από το βράχο ή να γίνουμε χανουμάκια? Όπως οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου. Να πεθάνουμε ελεύθεροι ή να παραδοθούμε ζωντανοί? Όπως οι αντιστασιακοί στη γερμανική επέλαση. Να αντισταθούμε ή να βάλουμε κουκούλες? Το ερώτημα που δεν ξέρουμε να απαντήσουμε οι περισσότεροι είναι αν μέσα μας έχει μείνει ένα κομμάτι δόξας ή αν έχουμε καταντήσει στ΄αλήθεια δουλικά.

Το μέλλον μπροστά μας θα το δείξει. Κι αν δεν έχει μείνει ίχνος από αυτή τη δόξα, τότε σας συγχαίρω. Μας ξέρατε καλύτερα από ότι ξέραμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας....

Οι άνθρωποι που έχουν ακόμα τα κρατήματά τους, που ζουν σ΄ενα ωραίο σπίτι και έχουν μια δουλειά έστω και υποβαθμισμένη αλλά κανονική με τον μισθό τους χίλια +, που πάνε στο γιατρό τους, κινούν το αυτοκίνητό τους, και δίνουν χαρτζιλίκι στα παιδιά τους, θεωρούν κάτι τέτοια κείμενα γελοία, υπερβολικά και λαϊκίστικα. Όμως εγώ καθώς τα γράφω φέρνω στο μυαλό μου την Χ, τη συνάδελφό μου που πριν τρία χρόνια έκανε σχέδια και τώρα ζει μόνο για να πληρώνει τη δόση από το δάνειο και το παιδί της το έχει αναλάβει ο παππούς και η γιαγιά. Φέρνω στο μυαλό μου τον Μ που απολύθηκε 55 χρονών με έμφραγμα και που γυρνάει τις εταιρείες παρακαλώντας αν έχουν ένα μεροκάματο ακόμα και καθαρίστριας. Φέρνω στο μυαλό μου τους γείτονες που τους είδα να ουρλιάζουν καθώς έμπαινε  η κορδέλα γύρω από το σπίτι. Φέρνω στο μυαλό μου ένα γέροντα που στήνεται κάθε μέρα μπροστά στο μετρό και τον πηγαίνουμε να το αγοράσουμε γάλα και ψωμί για να μην πεθάνει από τη πείνα. Φέρνω στο μυαλό μου τα ξαδέλφια μου που φύγανε στα πενήντα τους μαζί με τα παιδιά τους σ΄ενα θείο που είχαν στην Αμερική αφήνοντας όλη τη ζωή τους πίσω τους. Φέρνω στο μυαλό μου τον Κ που χρεοκοπημένος και εγκαταλειμμένος πια από συγγενείς και φίλους έχει παρκάρει μ΄ενα βαλιτσάκι έξω από το σούπερ μάρκετ και τον κερνάμε ένα καφέ κι ένα τσιγάρο....

Για όλους αυτούς και χιλιάδες άλλους το κείμενο δεν είναι λαϊκισμός ούτε υπερβολή. Είναι η ζωή που ζουν ήδη.

ΠΗΓΗ