(Με αφορμή την ανακοίνωση του υπουργού προστασίας του πολίτη για τις αυτοχειρίες.)

Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου*.

Η κοινωνία ως άλλο κοινό -τραγικής παράστασης- βιώνει καθημερινά την τραγικότητα που αφορά αυτή η ανακοίνωση. Για αυτό το τραγικό έργο της νεότερης ιστορίας μας, δεν θα επέλθει η εξιλέωση των “ηθοποιών” και με αυτή την...
παραδοχή συμφωνεί η κοινωνία, η δε πολιτική εξουσία φαίνεται να μην μπορεί να την διαχειριστεί .

Ως αναγνώστης και απλός άνθρωπος που ζω αυτήν την ανυπέρβλητα οικτρή πραγματικότητα, δεν επιθυμώ και αρνούμαι να παρακολουθήσω την μισθωμένη πληροφόρηση αλλά και την ανούσια πια κατευθυνόμενη και εν πολλοίς πληρωμένη αρθρογραφία, η οποία περιγράφει και αντιγράφει χωρίς κανένα πια «ανθρώπινο» σημείο αναφοράς.

Εντούτοις έχει προκληθεί όχι μόνο ανήκεστος βλάβη με αλλοτριωτικά χαρακτηριστικά στον πολίτη σε σχέση με την «ζώσα» πραγματικότητα, αλλά ισχυρίζομαι ότι και στο ζήτημα των αυτοχειριών πολιτική εξουσία και εξουσία της πληροφόρησης κακοδιαχειρίζονται δεόντως το ζήτημα.

Η οδυνηρή σημερινή κατάσταση έχει περιγραφεί και περιγράφεται από το σύνολο σχεδόν του δημοσιογραφικού και όχι μόνο κόσμου σε καθημερινή βάση, προκαλώντας αναμφισβήτητα ερωτηματικά για το τι αποτελεί είδηση και το πώς μεταφέρεται η πληροφορία αλλά παράλληλα και μεγαλύτερη πιστοληπτική αδυναμία σε κάθε κοινωνική οικονομική αλλά και πολιτική διαδικασία.

Κι ενώ αυτή η πρωτοφανής προβληματική κατάσταση συνεχίζει, τροφοδοτούμενη κυρίως από την πολιτική ανεπάρκεια, καθίσταται φανερό πια ότι αυτό που έρχεται για την χώρα μας και για ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της είναι αδιανόητο, απερίγραπτο και ασύλληπτο όσον αφορά την μη δυνατότητα επιβίωσης έστω και με πίστωση …
Και αυτή την αδυναμία του πολίτη να διαχειριστεί την ζωή του έστω και με πίστωση την καταγράφουμε ή ως δήθεν ενημέρωση για νούμερα τηλεθέασης ή ως στατιστικό μέγεθος περιγράφοντας με αριθμούς το απερίγραπτα μακάβριο μέγεθος των αυτοχειριών.

Η πίστωση είναι οικονομική διαδικασία και μάλιστα όταν υγιώς λειτουργεί η εμπορική δραστηριότητα αποτελεί, παραγωγικό έναυσμα προώθησης της επιχειρηματικής ανάπτυξης και επέκτασης.

Όλες οι διαδικασίες όμως είτε εμπορευματικές, είτε πολιτικές, είτε κοινωνικές και οικονομικές έχουν την δυνατότητα να επαναληφθούν ξανά και ξανά, πλην της ίδιας της ζωής η οποία συνήθως έχει αρχή μέση και τέλος εκτός κι αν συμβαίνουν αυτά που βιώνει μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων σήμερα οπότε σε αυτή την ζωή δίνουν τέλος απρόσμενο αφού έχασαν την ελπίδα για ζωή…ακόμη και με πίστωση…

Το αποτέλεσμα αγαπητέ μου συμπολίτη από αυτήν την πραγματικότητα είναι η τραγική κατάληξη των συνανθρώπων μας σε αυτοχειρίες, οι οποίες συμβαίνουν με μεγάλη συχνότητα.

Όταν ο άνθρωπος χάσει και την τελευταία του ελπίδα για ζωή ασθενεί από κατάθλιψη και τότε γεννώνται και οι σκέψεις για αυτοχειρία, όταν δηλαδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλέον τα προς το ζην ούτε υπό καθεστώς πίστωσης τότε τα ανθρώπινα στεγανά διαρρηγνύονται, και πιθανότατα οδηγείται στην σκέψη της αυτοκτονίας, όταν δηλαδή δεν μπορεί να κατανοήσει την τελματώδη κατάσταση στην οποία βρέθηκε -κατάσταση αδιανόητη- τότε ηθελημένα ή αθέλητα ως λύση επέρχεται η αυτοχειρία-και φαντάζει ως λύτρωση…

Όχι δεν είναι αυτή η πρόταση στο πρόβλημα, και το αναφέρω με τόσο απλά λόγια και απλό τρόπο.
Η αυτοχειρία γεννάει προβλήματα και δεν λύνει, προκαλεί μεγαλύτερο πόνο και δεν μπορεί να αναφέρεται ως ακόμη μια περίπτωση με ανιστόρητο τρόπο από ανιστόρητους και αφιλοσόφητους ανθρώπους.

Τι σημασία έχουν σήμερα περισπούδαστες αναφορές για δημοκρατία και συμμετοχή, για θεωρίες οικονομικές για θεολογικές προσεγγίσεις όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι οδηγεί στην σκέψη για αυτοχειρία…

Σε καμιά περίπτωση δεν νοείται η επιλογή της φυγής από την ζωή για το οποιοδήποτε πρόβλημα, η την οποιαδήποτε κατάσταση, όσο δύσκολη ,όσο τραγική, όσο ολέθρια, κι αν εμφανίζεται.

Θα ήταν πολύ εύκολο αγαπητέ μου αναγνώστη να «αυτοϊκανοποιηθώ» γράφοντας η αντιγράφοντας μελέτες κι αναφορές, ανεκδιήγητες μπουρδολογίες και άρθρα περί των αυτοκτονιών αλλά να μην προκαλέσω το ενδιαφέρον σου, να αλωθώ δηλαδή σε γραφές που προκαλούν πια αηδία και για τα γραφόμενα και για τον γράφοντα.

Αυτό που πράγματι κατέγραψαν οι υπηρεσίες και ανακοίνωσε ο υπουργός, αποτελεί μια τραγική πραγματικότητα, η οποία φαίνεται δεν μπορεί να συνεχιστεί με ευχολόγια και αστοχίες πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το μέγεθος το οποίο προκαλεί ανησυχία από στελέχη πολιτικά που διατηρούν την ιδιότητα του πολιτικού με σχέση part time…

Η ελπίδα να μην χαθεί, η να ξανά ανακτηθεί, γιατί όσο ελπίζουμε μπορούμε και να ζούμε ,τώρα που τα πράγματα άλλαξαν και όσο ζούμε δυστυχώς κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν μπορούν πια να ελπίζουν…

*Χρήστος Παπαδημητρίου
Κοινωνιολόγος
Πρόεδρος Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.
ΠΗΓΗ