Οι εκλογές τελείωσαν (φυσικά μπορεί να έρθουν κι άλλες). Και ίσως τώρα να βρισκόμαστε σε μεγαλύτερο χάος από πριν. Εν μέρει μπορεί να περιμέναμε αυτά τα αποτελέσματα ενε μέρει και όχι. Δε θέλω να μιλήσω ονομαστικά. Τις τελευταίες μέρες όλοι κρίναμε, βρίσαμε, θυμώσαμε, μείναμε έκπληκτοι. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Όποια κι αν είναι όμως τα αποτελέσματα εμείς τα διαμορφώσαμε.

Νομίζω πως είναι κοινής αποδοχής το ότι οι απόψεις είναι πιο διασπασμένες από ποτέ. Αυτό αποδεικνύει η πληθώρα των κομμάτων που έχουν εκλεγεί. Από εκεί και πέρα οι ερμηνείες και οι εξηγήσεις γι’ αυτό είναι πολλές. Σίγουρα υπάρχουν και θετικά και αρνητικά σε όλο αυτό. Νομίζω βέβαια πως λίγο πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ψήφισε συνειδητά. Και αυτό είναι διπλής ανάγνωσης. Πάλι κάποιο ποσοστό ψήφισε παλαιοκομματικά, πάλι κάποιο ποσοστό ψήφισε χωρίς να ψάξει πολιτικές θέσεις και πρόσωπα, και κάποιο ποσοστό δεν ψήφισε καθόλου (35%!). Αυτό ίσως είναι και το χειρότερο.

Αυτό βέβαια είναι η κορυφή του παγόβουνου. Στην Ελλάδα δε φαίνεται να έχουμε πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Είμαστε το κράτος της «ταμπέλας», της αναζήτησης της πρόσκαιρης ικανοποίησης και της κατανάλωσης του «έτοιμου». Της έτοιμης ιδέας και της έτοιμης σκέψης.
Όλο και από κάπου θα ακούσατε ότι τα αποτελέσματα (ένα κομμάτι τους τουλάχιστον) δείχνουν την έλλειψη παιδείας. Σωστό. Έτσι δεν είναι άλλωστε; Αν δε μάθεις να σκέφτεσαι κριτικά τότε φυσικά θα ακολουθείς το «έτοιμο». Αν δεν ανοίξεις το μυαλό σου τότε φυσικά θα ακολουθείς το «έτοιμο». Αν δε μάθεις να ψάχνεις τότε φυσικά θα ακολουθείς το «έτοιμο». Και αυτό βέβαια δε δείχνεις βάθος σκέψης. Το «έτοιμο» άλλωστε μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνο. Αλλά έτσι έχουμε μάθει. Στο σχολείο δε χρειαζόταν η κριτική σκέψη, χρειαζόταν η έτοιμη απάντηση που είχες απομνημονεύσει. Λογικό λοιπόν να σκέφτεσαι έτσι και στην ενήλικη ζωή.

Ώρες ώρες νομίζω πως είμαστε ένα σύνολο ανήλικων ενηλίκων. Ναι, αυτό ακριβώς. Σε ένα μικρό παιδί δε μπορείς να εμπιστευθείς ένα σοβαρό θέμα. Είναι λογικό πως θα κάνει λάθος. Δεν έχει εμπειρία και ωριμότητα. Σε έναν μεγάλο όμως; Του συγχωρείται η ανωριμότητα και η έλλειψη μνήμης της ιστορίας του τόπου του (αν την ξέρει); Όπως και να ‘χει όσο ένδοξο παρελθόν και να έχεις αν απλά το επικαλείσαι χωρίς να προσπαθείς και για το παρόν τότε ούτε το παρελθόν σου τιμάς ούτε τη ζωή σου βελτιώνεις.

Η κατανάλωση του «έτοιμου», η ανυπαρξία συνείδησης, η δηθενιά και η τάση ότι τα ξέρουμε όλα είναι το άδειο, στην ουσία βάθος (όπως λέει και ο Hegel), που νομίζουμε ότι έχουμε. Ας το αλλάξουμε!

Εύα
Αναγνώστρια