Η κρίση της ευρωζώνης αναγκάζει όλο και περισσότερους Ευρωπαίους να μεταναστεύσουν. Για τους νέους των μεσογειακών χωρών, καθώς και για αυτούς της ανατολικής Ευρώπης, η «σωτηρία» βρίσκεται πλέον στον Βορρά.

Της Mariana Bechir στη ρουμανική Adevarul

Μέσα σε έναν αιώνα, οι ευρωπαϊκές χώρες κατέληξαν να φιλοξενούν μετανάστες, αντί να στέλνουν μετανάστες οι ίδιες. Ο πόλος έλξης ήταν η βιομηχανική τους ανάπτυξη, που ώθησε πάρα πολλούς φτωχούς από ολόκληρο τον κόσμο να αναζητήσουν τη τύχη τους στην Ευρώπη.Πολλοί επέστρεψαν τελικά στις πατρίδες τους, αλλά η παρουσία τους κάλυψε τα κενά στο εργατικό δυναμικό που χρειάζονταν οι βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης. Οι τελευταίες χώρες που αποτέλεσαν μεταναστευτικό προορισμό ήταν αυτές του Νότου, στις οποίες βρέθηκαν και πολλοί Ρουμάνοι, ανταγωνιζόμενοι τους ντόπιους στην αγορά εργασίας.

Η Ευρώπη έχει ζήσει στο παρελθόν μεγάλα μεταναστευτικά κύματα. Το διάστημα 1950-1970, περίπου δέκα εκατομμύρια Ιταλοί, Ισπανοί, Έλληνες, και Πορτογάλοι μετακινήθηκαν προς τα αναπτυγμένα κράτη του Βορρά. Μετά το 1973, και με τους πληθυσμούς της Μεσογείου να μαραζώνουν, η στρόφιγγα της μετανάστευσης άρχισε να κλείνει οριστικά. Την δεκαετία του 1980 άρχισε ένα νέο κύμα μετανάστευσης  από την Βόρεια Αφρική, και λίγο αργότερα, με τη πτώση του σιδηρού παραπετάσματος, από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη.

Τα τελευταία στοιχεία από την Βρετανία, θέλουν μια αύξηση των Ισπανών μεταναστών κατά 85% μέσα σε ένα μόνο έτος (2010). Για πρώτη φορά, οι Ισπανοί αποτελούν την μεγαλύτερη εθνική ομάδα μεταναστών στο Η.Β, ξεπερνώντας τους Πακιστανούς, τους Λιθουανούς,, τους Ιρλανδούς, και αυτούς από την Σρι Λάνκα. Σύμφωνα με στοιχεία της ισπανικής Adecco, 110.000 Ισπανοί μετανάστευσαν μεταξύ 2008-2010, καθώς η ανεργία στη χώρα ξεπέρασε το 21%. Σήμερα, υπάρχουν 4.2 εκατομμύρια ανέργων στην Ισπανία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ιταλία, αφού ήδη υποβλήθηκαν πάνω από 150.000 βιογραφικά στην Eurostat με σκοπό την μετανάστευση.

Η μετανάστευση «μονής διαδρομής», όπως αυτή κατά την οποία Ιταλοί και Ιρλανδοί πήγαιναν με πλοία στην Αμερική και έμεναν εκεί μέχρι τον θάνατό τους, εξαφανίσθηκε για τα καλά. Σήμερα, η μετανάστευση αφορά ταξίδια από χώρα σε χώρα, με σκοπό την εκμετάλλευση ανοιγμάτων στην αγορά εργασίας. Στην Ιρλανδία, ο αριθμός όσων μεταναστεύουν στο εξωτερικό  είναι πολύ υψηλότερος του αντίστοιχου όσων έρχονταν μετανάστες στη χώρα όταν αυτή αποκαλούνταν η «κελτική τίγρις». Μεταξύ Απριλίου του 2010, και Απριλίου του 2011, έφυγαν 40.000 Ιρλανδοί, και ήρθαν 36.000 μετανάστες.

Η σημερινή τάση θα συνεχιστεί, τόσο εξαιτίας της κρίσης όσο και εξαιτίας της ύφεσης που πλήττουν την Ευρώπη. Επίσης, τα κράτη που μπήκαν στην ΕΕ το 2004, θα στείλουν και αυτά μετανάστες, αφού η περίοδος των 7 χρόνων που υπάρχουν περιορισμοί στη μετακίνηση των πολιτών τους θα λήξει του χρόνου. Τα κράτη αυτά είναι η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Σλοβενία, και η Σλοβακία.

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ισπανία και της Γαλλίας, που επέβαλλαν περιορισμούς εναντίον των Ρουμάνων, για λόγους προστασίας της αγοράς εργασίας τους, και άλλα κράτη ανακοίνωσαν παρόμοια μέτρα περιορισμού της μετανάστευσης. Με το πρόσχημα της ανεργίας και της προστασίας της αγοράς τους, εμποδίζουν πλέον την μετανάστευση. Και όλα αυτά δημιουργούν κλίμα, εν όψει των εκλογών που θα πραγματοποιηθούν σε πολλές χώρες μέσα στο 2012.

Κάθε φορά που η οικονομία συρρικνώνεται, τίθενται ζητήματα περιορισμού της μετανάστευσης. Οι Ρουμάνοι αποτελούν πλέον στόχο αντιμεταναστευτικών εκστρατειών, όπως στην Ισπανία όπου κυκλοφορούν αφίσες με το σύνθημα No queremos rumanos (Δεν θέλουμε Ρουμάνους).

http://www.presseurop.eu/en/content/article/1058131-europeans-sticks

Απόδοση:S.A.
Το είδαμε ΕΔΩ