Η γενική απεργία επιστρέφει, με νέα μορφή, σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από σημαντικές περικοπές σε προϋπολογισμούς, ένα βίαιο αντιμεταναστευτικό ρατσισμό και μια αρπακτική και γενικευμένη χρηματοοικονομική σπέκουλα. Ο αριθμός εργαζομένων που ήταν εγγεγραμμένοι σε συνδικάτα στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2011 ήταν της τάξης του 11,8%, δηλαδή περίπου 14,8 εκατομμύρια άνθρωποι.

Εκείνο για το οποίο δεν μιλούν αυτοί οι αριθμοί είναι ο αυξανόμενος αριθμός των ανέργων και όσων βρίσκονται σε καθεστώς εργασιακής επισφάλειας σε αυτήν τη χώρα. Οι αριθμοί δεν μιλούν για τους χειρώνακτες, για τους αδήλωτους εργάτες, για τους κατ’ οίκον εργαζομένους, οι οποίοι προέρχονται ως επί το πλείστον από κοινότητες μεταναστών. Οι αριθμοί δεν μιλούν για εκείνους που ασχολούνται με τα οικιακά, ούτε για ολόκληρη την αόρατη οικονομία της εργασίας της άμισθης αναπαραγωγής. Οι αριθμοί δεν μιλούν για τους φοιτητές που έχουν χρέη δισεκατομμυρίων δολαρίων και κάνουν τη μία πρόχειρη δουλειά μετά την άλλη, προκειμένου να μπορέσουν να αποπληρώσουν τις φοιτητικές τους δαπάνες, οι οποίες βρίσκονται σε κατακόρυφη αύξηση. Οι αριθμοί δεν μιλούν για το τεράστιο ποσοστό των μαύρων αμερικανών που βρίσκονται στη φυλακή ή που εξαιρούνται από την εργασιακή σταθερότητα κι ασφάλεια εξαιτίας του ρατσισμού της κοινωνίας μας.

Τον Δεκέμβριο του 2011, στην πολιτεία της Καλιφόρνιας, η επίσημη τιμή της ανεργίας μόνο στο Ώκλαντ άγγιξε το καταστροφικό ποσοστό του 14,1%. Την ίδια στιγμή που πόλεις όπως το Ώκλαντ καταρρέουν λόγω της λιτότητας, ό,τι απομένει από το δημόσιο χρήμα προορίζεται για τη δωροδοκία και τη στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων προκειμένου ν’ αναχαιτιστεί η κοινωνική αναταραχή. Στις 2 Νοεμβρίου της περασμένης χρονιάς το κίνημα Occupy Oakland διοργάνωσε την πρώτη γενική απεργία στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τη γενική απεργία του 1946 στο Ώκλαντ, που απέκλεισε το κέντρο της πόλης και το λιμάνι. Πρέπει να μπορέσουμε να ξαναφανταστούμε μια γενική απεργία σε μία εποχή όπου η πλειονότητα των εργαζομένων δεν συνδικαλίζονται κι οι περισσότεροι από μας αγωνιζόμαστε περισσότερο για το προνόμιο στη δουλειά και λιγότερο για τη βελτίωση των ειδικότερων συνθηκών εργασίας μας.

Πρέπει να μεταφέρουμε τη σύγκρουση στο δρόμο, στα σχολεία και στα γραφεία των διεφθαρμένων τοπικών διοικήσεων. Το να ξαναφανταστούμε μια γενική απεργία σημαίνει να βρούμε σήμερα κιόλας τις λύσεις για τις κοινότητες που πλήττονται από τις περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό και από τις συνεχείς παρενοχλήσεις της αστυνομίας, ανεξάρτητα από ενδεχόμενη αλλαγή της δημοτικής αρχής. Το κίνημα Occupy Oakland καλεί και θα συμμετάσχει σε μια νέα κατεύθυνση του κινήματος των καταλήψεων, στηριζόμενο στη βεβαιότητα ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι μονάχα να βρούμε νέους τρόπους κάλυψης των αναγκών μας ανεξάρτητα από το κράτος, αλλά και να επιτεθούμε εναντίον των θεσμών που μας εξαναγκάζουν σε μια άθλια ζωή, γεμάτη εκμετάλλευση, χρέη και διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια. ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ.

Η 1η Μάη είναι μια διεθνής αργία, επέτειος της σφαγής στην πλατεία Χέυμαρκετ το 1886, όταν η αστυνομία του Σικάγου, υπερασπιζόμενη, όπως πάντα, τα συμφέροντα του «1%» του πληθυσμού, επιτέθηκε δολοφονικά σε εργαζομένους που συμμετείχαν στη μαγιάτικη εκείνη γενική απεργία, διεκδικώντας την καθιέρωση του 8ώρου. Παρά τα όσα μας λένε οι πολιτικοί, ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται και στον 21ο αιώνα και στρέφεται εναντίον των εργαζομένων (της βάσης και των μη συνδικαλισμένων), των φοιτητών, των έγχρωμων, των ανέργων και των επισφαλών, των εμιγκρέδων, των αστέγων, των γυναικών, των κουήρ και των τρανς, καθώς και των φυλακισμένων. Αντί να βρούμε ένα κοινό έδαφος συνεννόησης με τα τέρατα, είναι η ώρα να τα πολεμήσουμε. Ήρθε η ώρα να κάνουμε την πάλη μια καθημερινή πραγματικότητα στην περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο (Μπέυ Έρια) και πέραν αυτής.

Την Πρωτομαγιά του 2012 το Occupy Oakland θα ενωθεί με ανθρώπους όλων των πολιτικών οριζόντων, παντού στον κόσμο, σε μια παγκόσμια γενική απεργία που θα έχει ως στόχο να διακόψει την κυκλοφορία του Κεφαλαίου, που χρησιμεύει καθημερινά στο να πλουτίζει τις κυρίαρχες τάξεις και να φτωχαίνει τους υπόλοιπους ανάμεσά μας. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη νίκη απ’ αυτήν που θα κερδίσουμε εμείς οι ίδιοι, επανακτώντας τα μέσα της ύπαρξής μας, τα οποία μας έχουν στερήσει και συνεχίζουν να μας στερούν μέρα με τη μέρα.

ΠΗΓΗ E-AGAINST