Αν και ο νεοφιλελευθερισμός προβάλλεται από ορισμένους ως οικονομική θεωρία, πάνω από όλα είναι ένας πολιτικός σχεδιασμός. Σε όποιες χώρες του κόσμου έχει επεκταθεί η επιρροή του, ακόμη και οι στρατοί έχουν μπει στον μύλο της ιδιωτικοποίησης. Όπως εξηγεί στο άρθρο του ο Manlio Dinucci*, οι πόλεμοι σήμερα διενεργούνται όλο και συχνότερα από ιδιωτικές εταιρείες και όλο και λιγότερο από τα κράτη. Δεδομένου ότι ο νεοφιλελευθερισμός βασίζεται στην ιδιωτικοποίηση των κερδών και την κοινωνικοποίηση του κόστους, οι πόλεμοι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη αποδείχθηκαν υπερβολικά δαπανηροί για τα κράτη, εξασφαλίζοντάς τους ελάχιστα κέρδη συγκριτικά. Οι πόλεμοι σε αυτή την νεοφιλελεύθερη εποχή δεν διεξάγονται αναγκαστικά προκειμένου να αρπάξουν οι ισχυροί πλουτοπαραγωγικές πηγές που ανήκουν σε ξένα κράτη, αλλά για να απορροφήσουν ολόκληρο τον πλούτο των κατακτημένων πληθυσμών και να τον διοχετεύσουν προς τον ιδιωτικό αμυντικό τομέα των χωρών-εισβολέων που τις κατέκτησαν.

Ρώμη, Μάρτιος του 2012.

Ποιο είναι το πιο επικίνδυνο επάγγελμα που μπορεί να κάνει κανείς, αν έχει αποφασίσει να υπηρετήσει με τις αμερικανικές και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν σήμερα; "Στρατιώτης", σκέφτεστε εσείς, αλλά είναι λάθος η απάντηση. Είναι το επάγγελμα του "υπεργολάβου".

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ήταν περισσότεροι οι "υπεργολάβοι" αμερικανικών ιδιωτικών εταιρειών στρατιωτικής εκπαίδευσης που σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν πέρυσι από τους Αμερικανούς που υπηρετούσαν ως τακτικά μέλη των ενόπλων δυνάμεων. Η αναλογία ήταν 430 έναντι 418. Αναμφίβολα, όμως, στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότεροι, δεδομένου ότι οι εταιρείες αυτές δεν είναι υποχρεωμένες να δημοσιεύουν ανακοινώσεις για τους θανάτους των εργαζομένων τους. Το ίδιο ισχύει και για τους τραυματίες, ο αριθμός των οποίων υπερβαίνει αυτόν των νεκρών.

Το 2011, οι περισσότεροι από τους νεκρούς στο Αφγανιστάν (386 από 430) δούλευαν για το Πεντάγωνο. Οι υπόλοιποι εργάζονταν για το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και την USAID (την ομοσπονδιακή υπηρεσία των ΗΠΑ για την "διεθνή ανάπτυξη", που στην ουσία είναι άλλη μια στρατιωτικοποιημένη κρατική υπηρεσία). Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν ότι ένας αυξανόμενος αριθμός υπηρεσιών που εκτελούσε προηγουμένως επίσημο προσωπικό του στρατού, έχει μετατοπιστεί προς τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες. Από το σύνολο των "υπεργολάβων", το 22% αποτελούν Αμερικανοί πολίτες, το 31% πολίτες από άλλες χώρες και το 47% Αφγανοί. Στην Κεντρική Διοίκηση των ΗΠΑ (US Central Command), η οποία περιλαμβάνει και το προσωπικό στο Ιράκ, οι "υπεργολάβοι" του Πενταγώνου αριθμούν περισσότερους από 150.000. Σε αυτόν τον αριθμό θα πρέπει να προστεθούν εκείνοι που εργάζονται σε άλλα τμήματα και στις ένοπλες δυνάμεις των συμμάχων των ΗΠΑ, των οποίων ο αριθμός είναι άγνωστος, αλλά είναι σίγουρα μεγάλος.

Τα άτομα αυτά διατίθενται από ένα ολιγοπώλιο μεγάλων επιχειρήσεων, δομημένων με τρόπο που δεν διαφέρει από αυτόν των πολυεθνικών εταιρειών. Μεταξύ αυτών των εταιρειών, από τις πιο αναγνωρισμένες διεθνώς είναι η Xe Services (παλαιότερα γνωστή ως Blackwater), η οποία παρέχει "καινοτόμες λύσεις" στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και άλλων χωρών. Η δεύτερη είναι η DynCorp International, η οποία παρουσιάζεται ως "πολύπλευρη παγκόσμια επιχείρηση", που ειδικεύεται στην "δημόσια τάξη, τη διατήρηση της ειρήνης και τη σταθερότητα". Με προσωπικό δεκάδων χιλιάδων ειδικών, η εν λόγω πολεμική εταιρεία έχει αποκομίσει πλούσια εμπειρία σε μυστικές επιχειρήσεις, αφού, ήδη από τη δεκαετία του 1980, διευκόλυνε τον Oliver North, για λογαριασμό της CIA, να εφοδιάζει με όπλα τους Κόντρας της Νικαράγουας, ενώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, πάντα για λογαριασμό της CIA, εκπαιδεύσε και όπλισε τους μισθοφόρους του UCK στο Κοσσυφοπέδιο.

Αυτές και άλλες εταιρείες, η πιο γνωστή από τις οποίες είναι η L-3 Communications, συμμετέχουν και στους τομείς των στρατιωτικών επικοινωνιών, της κατασκευής βάσεων, της "παροχής ασφάλειας" και της "ανάκρισης κρατουμένων." Πολλοί "υπεργολάβοι" προέρχονται από τις ειδικές δυνάμεις και τις μυστικές υπηρεσίες, ενώ άλλοι προσλαμβάνονται ως σωματοφύλακες, μεταφραστές και τεχνικοί σε υπηρεσίες διακίνησης.

Όλες αποτελούν μέρος αυτών των ιδιωτικών στρατών που δρουν παρασκηνιακά, παράλληλα με τις τακτικές ένοπλες δυνάμεις, των οποίων οι δράσεις γίνονται επίσης όλο και πιο μυστικοπαθείς.

Η στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων, σκοπός της οποίας είναι η διάλυση του δημόσιου τομέα προς όφελος των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ελίτ, στα χέρια των οποίων βρίσκεται η πραγματική οικονομική δύναμη σήμερα, εφαρμόζεται επίσης και στον τομέα της διεξαγωγής πολέμων. Το πλεονέκτημα που προσφέρουν είναι ότι το αίμα, σαν ένα ποτάμι κρυφό, ρέει υπόγεια, για να σώσει τα προσχήματα, ώστε να μη διαταραχθεί η κοινή γνώμη στις "μεγάλες δυτικές δημοκρατίες".

Ωστόσο, αυτό που δεν έχει ακόμη ιδιωτικοποιηθεί είναι οι δαπάνες των πολέμων, οι οποίες, αφού εξακολουθούν να καλύπτονται από τα ποσά που καταβάλλουν στα κράτη οι φορολογούμενοι, αυξάνουν περαιτέρω το χρέος που βαραίνει στις πλάτες της πλειονότητας των πολιτών... οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν το τίμημα για "τις καινοτόμες λύσεις" της Xe Services.

Του Manlio Dinucci για τo ειδησεογραφικό ιστολόγιο Voltaire Network
*O Manlio Dinucci είναι καθηγητής γεωπολιτικής και συγγραφέας του βιβλίου "Escalation". Anatomia della guerra infinita ("Κλιμάκωση: Η ανατομία του συνεχούς πολέμου"), από τις εκδόσεις DeriveApprodi (2005).

Το είδαμε ΕΔΩ