«Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;». Κάπως έτσι θα απαντούσε όχι πολλά χρόνια πίσω, να, μέχρι και λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, όποιος άκουγε από κάποιον άλλον ότι η Ελλάδα έχει μεγάλο ορυκτό πλούτο που παραμένει ύποπτα κρυμμένος και ανεκμετάλλευτος. Όσοι ασπάζονταν αυτή την άποψη για τον πλούτο της χώρας τον αποκαλούσαν το λιγότερο γραφικό και αν βέβαια εξηγούσε γιατί κανείς δεν το ξέρει, του έβαζαν την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου και πάμε παρακάτω.

Γράφει η ΑΡΤΖΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Τρία χρόνια πίσω, αρχές με μέσα Δεκέμβρη μάλιστα, ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, δήλωνε: «Στην Ελλάδα δεν έχουμε πετρέλαιο ή το πετρέλαιο που έχουμε είναι πολύ λίγο». Στο ίδιο μήκος κύματος, λίγους μήνες μετά τη παπανδρεϊκή δήλωση, επαύξανε ο πολύς Θεόδωρος Πάγκαλος: «Δεν υπάρχει πετρέλαιο στην Ελλάδα». Και τυχαία αναλογιζόμενοι τι γίνεται εδώ και λίγο καιρό με το θέμα, μάς πέρασε από το μυαλό η σοφή λαϊκή ρήση ότι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.

Λίγη κρίση χρειάστηκε και δυο με τρία μνημόνια για να ακουστεί πανταχόθεν ότι η Ελλάδα διαθέτει και πετρέλαιο και φυσικό αέριο ακόμη και από υψηλά ιστάμενους στην Ελλάδα. Δειλά δειλά άρχισαν να γίνονται αναφορές και από επίσημα πια ελληνικά χείλη, όπως αυτά του Γιάννη Μανιάτη που, ως υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής τον Μάιο του 2011, μιλώντας στο συνέδριο του Economist έβλεπε ορίζοντα 15 – 20 ετών για την Ελλάδα, ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει έσοδα 10 – 15 δισ. δολαρίων από την εκμετάλλευση εγχώριων κοιτασμάτων πετρελαίου που εκτιμώνται σε 400 – 500 εκατ. βαρέλια. Βέβαια, ήδη γίνονταν δηλώσεις και εξακολουθούν να γίνονται απ’ έξω, όπως η πρόσφατη –που δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο φύλλο– της κεντρικής γερμανικής τράπεζας Deutsche Bank για τον κρυμμένο ελληνικό θησαυρό και ότι η Ελλάδα τείνει να αναδειχθεί 15η χώρα στον κόσμο σε παραγωγή υδρογονανθράκων. Κοινώς, από ό,τι φαίνεται ο κόσμος το ’χε τούμπανο και εμείς ούτε καν κρυφό καμάρι.

Κάτι τέτοιο εξοργίζει και τον Μίκη Θεοδωράκη που πήρε φωτιά η πένα του, όπως φαίνεται σε άρθρο του στο «ΒΗΜΑ» της περασμένης Κυριακής. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί συνέχεια του φακέλου του «Π» της περασμένης Κυριακής, που θα ενίσχυε τα επιχειρήματα ότι το κόλπο με την Ελλάδα είναι πολύ καλά στημένο και βαίνει κατ’ ευχήν. Ή τουλάχιστον όσοι κατηγορούνται ότι βλέπουν πολύ κινηματογράφο και ισχυρίζονται τέτοια τέρατα και δολοπλοκίες, αν μη τι άλλο, το έργο που βλέπουν είναι πολύ καλά γυρισμένο.

Στο άρθρο του με τίτλο «Ή τώρα ή ποτέ για τα ελληνικά κοιτάσματα» ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει ότι εφορμάται από τις απόψεις του καθηγητή Μελοτόπουλου που και εκείνος σε άρθρο του διατεινόταν ότι «η διεθνής οικονομία διαπλέκεται με τη γεωπολιτική». Γράφει, λοιπόν, ο μεγάλος και ανήσυχος μουσουργός ότι, και σύμφωνα με τον καθηγητή, από την Αδριατική έως τις ακτές της Συρίας υπάρχει «τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου και πετρελαίου». Στο μέσον αυτής της περιοχής βρίσκεται η χώρα μας, της οποίας η ΑΟΖ (Ανεξάρτητη Οικονομική Ζώνη) φαίνεται ότι περιέχει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του «τεράστιου» κοιτάσματος.

Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι όλες οι εξαρτημένες από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (βασικά τη Γερμανία) κυβερνήσεις δεν τόλμησαν έως τώρα να ανακηρύξουν την ελληνική ΑΟΖ, όπως έχουν κάνει όλες οι άλλες παραθαλάσσιες χώρες, γιατί, ως φαίνεται, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία διεκδικούν τον υποθαλάσσιο πλούτο μας για τον εαυτό τους.

Γράφει ο κ. καθηγητής: «Η πιο αθέατη ίσως πτυχή είναι η σχέση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους με την πρόσβαση στα κοιτάσματα. Τα δύο μόνα ευρωπαϊκά κράτη με πρόσβαση στα κοιτάσματα, η Ελλάδα και η Κύπρος, βρίσκονται σήμερα σε δίνη. [...] Μια χώρα, της οποίας το οικονομικό μέγεθος αντιπροσωπεύει το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας, είναι αδύνατον να αποτελεί οικονομικό πρόβλημα για την Ευρώπη (βλ. Γερμανία)», οπότε θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους ο λαός μας οδηγήθηκε σ’ αυτή την κρίση και οι οποίοι για μας είναι αυτοί που σημειώνονται στο ίδιο άρθρο (σ.σ. του Μελετόπουλου): «Ισχυρές δυνάμεις, όπως η Γερμανία, επιδιώκουν τον οικονομικό (μας) έλεγχο και μέσω αυτού την εξασφάλιση δικαιωμάτων επί των ενεργειακών κοιτασμάτων μέσω της υποθήκευσης περιουσιακών (μας) στοιχείων». Αυτή η αποκάλυψη της αλήθειας εξηγεί γιατί αυτή η πτυχή της κρίσης παραμένει αθέατη. Ο Θεοδωράκης ισχυρίζεται ότι ο λαός δεν αντιστέκεται και μένει απαθής, γιατί παραπληροφορείται και δεν γνωρίζει την πραγματικότητα. Γιατί; «Τα όργανα και οι πράκτορες των ξένων δυνάμεων έχουν καταφέρει να ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού, οικονομικού και πληροφοριακού κόσμου, σε σημείο που να τυφλώνουν έναν ολόκληρο λαό, με σκοπό να τον εξουδετερώσουν, ώστε να μπορέσουν να βάλουν στο χέρι τον υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας του. Δηλαδή, να τον κλέψουν. Γιατί σε τελική ανάλυση περί αυτού πρόκειται».

Ο ίδιος κάνει λόγο για «τον αριθμό του ενός τρισεκατομμυρίου επτακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων μονάχα στα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης», στα οποία μάλιστα έχει αναφερθεί με αδιάσειστα στοιχεία, πολύ καιρό πριν, αλλά έχει υποστεί την τιμωρία της φίμωσης. Και επιμένει ότι «ο ελληνικός λαός εξακολουθεί να αγνοεί ότι είναι πλούσιος! Πολύ πλούσιος! [...] Κάθε τρεις μήνες ζητιανεύει για τη δόση του (λες και έγινε τοξικομανής) και παρακαλεί γονατιστός τους ξένους άρχοντες να τον λυπηθούν αγνοώντας ότι δεν έχει κανέναν ανάγκη, μια και, όπως είπα, είναι πλούσιος, πολύ πλούσιος, δεν το ξέρει όμως, γιατί κάποιοι ξένοι και Έλληνες δυστυχώς του κλείνουν τα μάτια, αφού αυτοί γνωρίζουν καλά τα κρυμμένα πλούτη αυτής της χώρας και θέλουν να τον τυφλώσουν, να τον εξουδετερώσουν, για να τα πάρουν. Να τον κλέψουν. Αυτή είναι η σωστή λέξη».

Προχωρά παραπέρα, αναλύοντας την πολιτική της Γερμανίας στην Ελλάδα, και ουσιαστικά κάνει λόγο για μια νέα τάξη πραγμάτων στην ελληνική πολιτική, θυμίζοντάς μας την «ανατροπή του καθεστώτος», που έγραφαν προ ολίγου καιρού οι «New York Times», με αφορμή τα όσα τραγικά διαδραματίζονταν στην Ελλάδα με την τρελή πορεία της λίστας Λαγκάρντ. Λέει, λοιπόν, ότι: «Έχω τη γνώμη ότι αυτή η αθέατη πτυχή της ευρωπαϊκής χρήσης χρέους, που σχετίζεται με την πρόσβαση στο κοίτασμα, έχει βοηθήσει τη Γερμανία να κάνει μεγάλα και αποφασιστικά βήματα σε ό,τι αφορά τον έλεγχο του οικονομικού αλλά και του ευρύτερου χώρου της χώρας. Γεγονός που σηματοδοτεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί έχουν παραμεριστεί. [...] Εκείνο που προβλέπω είναι ότι, απόντων των ανεξάρτητων Ελλήνων, που τους υπολογίζω σε ένα μίνιμουμ 70% του πληθυσμού, οι δύο αντίπαλες ισχυρές δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Γερμανία, θα υποχρεωθούν να μοιράσουν τον έλεγχό τους επί της χώρας μας επιβάλλοντας έναν νέου τύπου δικομματισμό με δύο κυβερνήσεις που θα εναλλάσσονται στην εξουσία. Η μία υπό τη σκιά των Αμερικανών και η άλλη των Γερμανών. Έως σήμερα ο δικομματισμός είχε ένα αφεντικό: τις ΗΠΑ. Τώρα θα έχει δύο, πράγμα που μας πάει ακόμη πιο πίσω από την εποχή της αμερικανοκρατίας. Και αυτό γιατί οι αντιθέσεις των δύο μεγάλων –που μπορεί κάποτε να λάβουν μεγάλη οξύτητα– θα περνούν κάθετα στα δύο κόμματα εξουσίας και από εκεί στον λαό. Δηλαδή, κάτι που θα μας θυμίζει την αντίθεση ανάμεσα στα δύο ζεύγη: Αγγλία και Βενιζέλος, Γερμανία και Κωνσταντίνος. Αντίθεση που μας οδήγησε στη μεγαλύτερη καταστροφή όλων των αιώνων, την απώλεια της Μικράς Ασίας, δηλαδή του ουσιαστικού λίκνου του Ελληνισμού».

O μεγάλος Έλληνας καλλιτέχνης μπροστά σε όλες αυτές τις εξελίξεις βρίσκει μία λύση και κλείνει το άρθρο του με αυτή: «Έχω την ελπίδα ότι, αν οι Έλληνες βεβαιωθούν πως είναι πλούσιοι, το όραμα αυτού του ‘‘τεράστιου’’, όπως λέει και ο κ. Μελετόπουλος, πλούτου θα τους προσφέρει την ηθική και ψυχολογική δύναμη να δημιουργήσουν οι ίδιοι ανάμεσα στο αμερικανικό και στο γερμανικό κόμμα το δικό τους, το ελληνικό. Σχετικά με το θέμα αυτό έχω μιλήσει διεξοδικά. Επομένως, δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Θα επαναλάβω μόνο τις λέξεις: “Ή τώρα ή ποτέ”».

Ο ρόλος του Ισραήλ

Εμείς προβληματιστήκαμε με το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη και την ώρα που το διαβάζαμε από το μυαλό μας περνούσε η επικαιρότητα που βοούσε από τη βαριά φορολογία που θα πλήξει όλους τους Έλληνες, σύμφωνα με το νέο φορολογικό σύστημα, προκειμένου να βγάλουμε τα χρέη στους ξένους. Αποχαιρετάμε το αφορολόγητο και οι συντελεστές ανεβαίνουν στα ύψη. Από τα χειρότερα η τιμωρία όσων κάνουν παιδιά. Στη χώρα, λοιπόν, που έχει τον τρίτο γηραιότερο πληθυσμό παγκοσμίως, με το 20% του πληθυσμού της να είναι άνω των 65 ετών, ενώ παράλληλα κατακλύζεται από λαθρομετανάστες που πολλαπλασιάζονται… πυρετωδώς, καθίσταται απαγορευτικό να γεννιούνται παιδιά, γιατί είναι βαρύς ο φορολογικός πέλεκυς που παραμονεύει. Παράλληλα, παρατηρείται νέα αύξηση της ανεργίας. «Με άλλα λόγια, βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας τις συνέπειες ενός απεχθούς και επαχθούς εγκλήματος σε βάρος του λαού και της χώρας με συνοργανωτές και συνενόχους Έλληνες και ξένους που για τον άλφα ή τον βήτα λόγο υπηρετούν ξένα συμφέροντα» γράφει ο Θεοδωράκης.

Όσον αφορά στους «συνενόχους Έλληνες», ακούμε μήνες τώρα για τη συμφωνία συνεργασίας Ελλάδας-Ελβετίας για τους μεγαλοκαταθέτες και τη φορολόγηση αυτών, αλλά δεν τη βλέπουμε και απ’ ό,τι φαίνεται θα αργήσει ακόμα. Τη μια το θέμα αναθερμαίνεται, την άλλη παγώνει. Όπως τουρτουρίζει και η πλειονότητα του ελληνικού λαού, τώρα που μπήκε για τα καλά ο χειμώνας, γιατί αδυνατεί να αγοράσει πετρέλαιο.

Την ίδια ώρα, στις 14 Δεκέμβρη ξεκίνησε μια ελληνοϊσραηλινή άσκηση σε συνεργασία με την Πολεμική Αεροπορία πάνω στις «καυτές» περιοχές της δυνητικής ελληνικής ΑΟΖ, με τον υποθαλάσσιο πλούτο νοτιοανατολικά της Κρήτης, νοτίως της Ρόδου και ανατολικά του Καστελόριζου και θα φτάνει μέχρι το απώτατο νοτιοανατολικό όριο του FIR Αθηνών. Από την όλη διαδικασία αίτησης άδειας από τις ελληνικές αρχές και έκδοσης της σχετικής ΝΟΤΑΜ από την πλευρά της Ελλάδας αποδεικνύεται ότι το Ισραήλ αναγνωρίζει άμεσα την ελληνική μοναδική δικαιοδοσία σε αυτή την περιοχή, κάτι που είναι απαραίτητο για να προχωρήσουμε σε «ταύτισή» της με την ΑΟΖ, στο σημείο που συναντάται με το FΙR της Λευκωσίας. Αυτό σε ό,τι έχει να κάνει με τα οικονομικά συμφέροντα, τις συμμαχίες και τη γεωπολιτική.

ΠΗΓΗ