Καταρχήν να διευκρινίσω κάτι: δεν δίνω δεκάρα για την εθνική κυριαρχία, δεν μπαίνω στην διαδικασία οποιουδήποτε εθνικού κεκτημένου, δεδομένου ότι αυτή η καραμέλα του εθνικιστικού μυστικισμού, ο οποίος τεχνηέντως γιγαντώνεται εδώ κι αιώνες, με αφήνει παγερά αδιάφορο αφού υπάρχουν αγκάθια που πρέπει να κοπούν, ερωτήματα που οφείλουμε να αναπτύξουμε κι να βρούμε λύσεις, υπαρκτές αδικίες που χρήζουν διερεύνησης κι συμπερασμάτων· για τους εύθικτους Ελληναράδες της σημαίας κι των συνόρων να τους υπενθυμίσω ότι απωλέσαμε την εθνική κυριαρχία όταν γίναμε μέλος της Ε.Ε. κι του ΝΑΤΟ. Επίσης καλό θα τους κάνει να διαβάσουν λίγο Πουλαντζά, Ιωακείμογλου κι Αλτουσέρ, μην ξεχνώντας ότι οι θαμώνες της εθνικής παρτούζας αρέσκονται να ενώνουν τον θεσμό της οικογένειας με την ταυτότητα του «Έθνους».

Αυτό που με εντυπωσιάζει στα social media κι στην αρθρογραφία των εφημερίδων κι του ίντερνετ είναι η ευθιξία κι η έκπληξη των συμμετεχόντων, η ζοφερότητα που υποτάσσει τα λαλίστατα μεγέθη των γραφόντων, το κεντρί της θολοέννοιας περί κυριαρχίας που ξυπνά κι αναμοχλεύει ιστορικές συγκυρίες, υπερήφανο θυμικό κι οθωνικά ξεσπάσματα περί κληρονομιάς κι στοργικής θαλπωρής πάνω από λευκά σύννεφα, μπόλικη χλωρίδα κι χιλιάδες αυθαίρετα που κρύβονται πίσω από τοίχους κι κάμερες παρακολούθησης. Ειλικρινά γελώ με τέτοιες παιδιάστικες αντιδράσεις κι βαρβαρότητα αφού κατανοώ κατά βάθος την άγνοια κι την αυθόρμητη αντίδραση που απορρέει από τον ίδιο Ελληναρά που σκόρπαγε γαρίφαλα στα σκυλάδικα, έκαιγε δεκαχίλιαρα την δεκαετία του ’90 κι διάβαζε ροζ ιστορικά μυθιστορήματα κρύβοντας κάτω απ’ το μαξιλάρι το ΚΛΙΚ για να παραμένει in.

Δυστυχώς έχουμε αγγίξει τον πάτο της γραφικότητας στα καθημερινά κι ολιγόλεπτα επιχειρήματα, στις προτροπές για επανάσταση, στην διαπίστωση ότι ο λαός πρέπει να πάρει τα γκέμια της εξουσίας στα χέρια του (λαός ο οποίος είναι αμαθής, εμφυλιολάγνος, χουντολάγνος, ατομιστής, συκοφάντης), στα παραδείγματα θηριωδίας απ’ το εξωτερικό μέτωπο (δεν μας φτάνουν τα δικά μας ρεζιλίκια), στην απόλυτη σιγουριά ότι η αμεσοδημοκρατία θα λύσει όλα τα προβλήματα συνεννόησης μεταξύ μας, στην υστερική ακτιβιστική προτροπή για μια αναρχική κοινωνία εθελοτυφλώντας απέναντι στην σημερινή κοινωνική υπαρκτή κατάσταση, όπου τρώει ο ένας τον άλλον κι δεν νοιάζεται κανείς για κανέναν, ατάκες γράφονται για να διασκεδάσουν τον ήδη πληγωμένο εγωισμό, καραμπίνες εκκολάπτονται σε τριχωτά στήθη κι φανατικές κραυγές αντιεξουσιαστικού μπάφου εμφανίζονται απ’ το πουθενά.

Σαφώς η καλοπέραση δίνει την θέση της στην αγανάκτιση, η λύσσα για εκδίκηση ξυπνά το συντηρητικό μίσος, τα εύκολα λόγια για υπευθυνότητα κι αναδιοργάνωση γράφονται με περισσό ζήλο στο χαρτί αλλά η ουσία παραμένει μία: τα νομοσχέδια προωθούνται, οι συμφωνίες κλειδώνουν χωρίς άγχος, η αστική δημοκρατία ακκίζεται χαρούμενη για τα έργα της κι όλοι μας ταλαιπωρούμαστε περισσότερο αναλύοντας κι κριτικάροντας μια σάπια πολιτική την οποία αφήσαμε εμείς οι ίδιοι να απλώσει τα βρόμικα χέρια της σε οτιδήποτε θεωρήσαμε ιερό κι ευαίσθητο δεδομένο· πού είναι τώρα οι αγανακτισμένοι πολίτες με την αυθάδικη ρώμη για δικαιοσύνη, πού πήγαν όλοι οι αγωνιστές της ισονομίας κι της δικαιοσύνης, πού χάθηκαν τα κηρύγματα περιφρούρησης της Δημοκρατίας, πού χάθηκε όλος αυτός ο ετερόκλητος όχλος του καλοκαιριού; Α, ναι, πήγε διακοπές, το ξέχασα.

Πού θέλω να καταλήξω; Πριν προβούμε στο οτιδήποτε, καλό είναι να κριτικάρουμε πρώτα τον εαυτό μας, να δούμε κατάφατσα τα δανεικά που σκορπάγαμε ως χώρα, τα δικά μας λάθη κι την άρνησή μας απέναντι σε υποχρεώσεις κι φονταμενταλιστικό πείσμα άρνησης επί παντός επιστητού μέσα στο χρόνο κι μετά να αναμοχλεύουμε αιτίες κι αφορμές, λάθη κι παραλείψεις. Αλλά τι λέω· ποιος είμαι εγώ που τα βάζει με την απαξίωση της εθνικής κυριαρχίας, με τα αναρχικά ζητήματα της υπαρξιακής κορύφωσης, με την ανυπαρξία κι την απουσία θέλησης για πρόοδο, με τον σταχιρδισμό κι τον κοτζαμπασισμό του κοινοβουλίου, με το «έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου», με τον κωλοπαιδισμό των θιασωτών της πίστας κι του γελοίου, με τα συμφέροντα και τον πουλημένο συνδικαλισμό, με την σκοτεινή πλευρά που απαιτεί αίμα κι θέαμα, με την σιγουριά της ανάπηρης ιδιοσυγκρασίας μας;

ΠΗΓΗ THE ELF AT BAY