Λίγες ώρες έμειναν. Διλήμματα τρομοκρατίας τέθηκαν, για να κρατήσουν έναν λαό σε κατάσταση εξευτελισμού. Αυτοί που έβγαλαν τα χρήματά τους σε τράπεζες του εξωτερικού, που φτιάχνουν νόμους για να μένουν ατιμώρητοι, που έκαναν τα σκάνδαλα δεύτερη φύση τους, που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, που αποδείχθηκαν υπηρέτες των συμφερόντων μεγαλοκαρχαριών, που έχουν εξασφαλίσει την ζωή και των εγγονών τους με τον πλούτο που συγκέντρωσαν από την κομματοκρατία, που κατάντησαν τον λαό επαίτη, άστεγο, παρία, ενοχικό, καταθλιπτικό και άνεργο.

Αυτοί είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τον διασυρμό της κοινωνίας, για την οργάνωσή του σε οργουελικά πρότυπα. Κι αν εσύ ως τώρα νιώθεις πως δεν έκανες αυτό που μπορούσες τόσο καιρό, είτε επειδή έμεινες αδιάφορος και αμέτοχος, είτε επειδή δεν ψήφισες αυτούς που θα έπρεπε, τώρα δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι “δεν ήξερα”. Συμβαίνει στην άλλη πλευρά του δρόμου, ίσως στο διαμέρισμα δίπλα σου, διαδραματίζεται στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στις παρέες φίλων.

Ο Θουκυδίδης έλεγε πολύ σοφά, ότι ο πολίτης πρέπει να είναι είτε ελεύθερος, είτε ήσυχος. Δεν υπάρχει μέση οδός. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει πνιγεί η ελευθερία μέσα στον βούρκο των “αγορών”, η αξιοκρατία πελεκήθηκε για να πάρει σχήμα ευρώ και η αξιοπρέπεια είναι το πρώτο ζητούμενο. Κανένας χώρος δεν έχει μείνει για όνειρα, για δικαιώματα, για πρόνοια. Η κοινωνία νοσεί. Όχι, δεν αναφέρομαι στην υστερία του AIDS που “ανακάλυψαν” αυτές τις μέρες.

Νοσεί από αυτούς που περιγράφηκαν στην αρχή του κειμένου. Η χώρα πεθαίνει. Αργά και βασανιστικά, από τα κατακάθια που έχουν αποκόψει την άσκηση εξουσίας από τον λαό. Έχουν κλειστεί μέσα στις φρουρούμενες σπιταρόνες τους και στα θωρακισμένα αυτοκίνητα. Και σου μιλάνε για ευθύνες που πρέπει να αναλάβεις εσύ, εσύ που θες να ζήσεις. Απλά αυτό θες. Να ζήσεις, γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να εκμεταλλεύεται την ζωή σου. Είναι δικιά σου.

Όπως δικιά σου είναι και η ψήφος σου. Κι αυτή την φορά είναι πιο σημαντική από ποτέ. Έχουν σκάψει τον λάκκο και θα το διαπιστώσεις από την 7η Μαΐου. Τώρα σκαλίζουν την ταφόπλακα, γιατί νομίζουν πως θα πέσεις μέσα, πως τελευταία στιγμή θα κάνεις το λάθος και θα τους πιστέψεις. Ίσως ήρθε η στιγμή που θα καταλάβεις πως το μοναδικό όπλο που σου δίνει το σύστημα, πρέπει να το εκμεταλλευτείς. Διαφορετικά, η νομιμοποίηση της αθλιότητας θα τους δίνει το θράσος να σε αποκαλούν λαϊκιστή, επειδή τα χνώτα σου θα βρωμάνε από την πείνα.

Αύριο έχεις την ευκαιρία να τους κάνεις να πονέσουν. Πολύ ή λίγο, θα φανεί από την συνειδητοποίηση της μικρής δύναμης που έχει ο καθένας στα χέρια του. Κυρίως δοκιμάζεται η μνήμη σου: Ξέχασες τα συσσίτια, τους άστεγους, τους άνεργους, τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, τα ανοιγμένα κεφάλια διαδηλωτών, την εξαθλίωση; Ξεχνάς πως το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και η δημοκρατία μόνο σεβαστή όταν έχουν το πάνω χέρι;

Οι ολιγάρχες της αστικής δημοκρατίας χάνουν τον έλεγχο. Το ξέρουν, το νιώθουν. Σε φοβίζουν, ότι αν δεν τους στηρίξεις ξανά, αν δεν υποκύψεις στους εκβιασμούς, ότι θα έρθει το χάος. Με αυτό τον φόβο πορεύονται. Σου λένε, εμείς ή το χάος. Παλιότερα έλεγαν Καραμανλής ή τανκς, ΠΑΣΟΚ ή δεξιά. Το έχουν παίξει πολλάκις το θέατρο. Δεν θες ν’ αλλάξεις πρωταγωνιστές και το τέλος του σεναρίου;

ΠΗΓΗ Strange Journal

Το είδαμε ΕΔΩ