Η πολιτική ολότητα που ονομάζεται «παράταξη» όπως επίσης και ο πομπώδης προσδιορισμός «παραταξιακή συνείδηση» είναι έννοιες κενές ουσίας όταν απουσιάζει ένα σύνολο αρχών και θέσεων, ιδεολογικών, αλλά και αξιακών, όπως επί παραδείγματι η συνέπεια λόγου και ενεργειών. Το πλαίσιο των ηθικών κανόνων άσκησης της πολιτικής έχει αλλάξει άρδην από την εποχή που ο μεγάλος κυβερνήτης Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει την φράση «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω την Ελλάδα». Πρακτικά αποδεικνύεται, σε διάρκεια χρόνου και πολύ περισσότερο σε περιόδους κρίσεως, πως η επίκληση της υποτιθέμενης «ενότητας» γίνεται, όταν είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, πως οι ηγεμονικές βλέψεις & οι προσωπικές φιλοδοξίες του εκάστοτε αρχηγού, δεν εξυπηρετούνται από την υπερφίαλη και εγωιστική μοναχική πορεία που είχε επιλέξει - και αυτονόητα υποστήριζε σθεναρά & επί μακρόν - χρησιμοποιώντας δε συνεχώς, το βολικό και βαρύγδουπο επιχείρημα «της καθαρότητας της παράταξης».

Παρατηρείται ιστορικά πως, αντί να αποβάλλονται οι «ατυχήσαντες» – με την έννοια της λαϊκής αποδοκιμασίας - και να αναζητούν αλλού το πολιτικό τους μέλλον, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σήμερα και τα τρία κορυφαία, τα πρώτα τη τάξη, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, έχουν κατά το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν δοκιμαστεί, εκτεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού και δυστυχώς για εκείνους, δεν έχουν πείσει. Αντιθέτως λοιπόν, «τα προϊόντα που δεν πούλησαν», πάντα κατά το εκλογικό σώμα, επαναστεγάζονται με λαμπρές τελετές ωσάν να είχαν μόλις επιτύχει νίκη λαμπρή.

Επίσης μεταγράφονται, χάριν της «μεγάλης κεντροδεξιάς», πολιτικά στελέχη τα οποία, επί έτη πολλά, χρησιμοποιούσαν ακατανόμαστους χαρακτηρισμούς για να περιγράψουν «το ρετιρέ της πολυκατοικίας» και την ηγεσία του. Επαναλαμβάνω και τονίζω: ακατανόμαστους χαρακτηρισμούς πέραν κάθε ορίου σκληρής κριτικής και σοβαρής αντιπολιτεύσεως.

Σε αυτό το σημείο, είναι σκόπιμο να τονιστεί η ειδοποιός διαφορά των Ανεξάρτητων Ελλήνων σε σχέση με τις συνθήκες γέννησης, την διεισδυτικότητα και το μικρό προσδόκιμο ζωής της ΠΟΛΑΝ, της ΔΗΑΝΑ, του ΚΕΠ, του ΛΑΟΣ, της ΔΡΑΣΗΣ και της ΔΗΣΥ: για πρώτη φορά, υπήρξε ξεκάθαρη ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα και πεδίο ουσιαστικής διαφοροποίησης, με αντικείμενο της όλα όσα περικλείονται στην έννοια ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ. Η προαναφερθείσα αλήθεια, εξηγεί το πρωτοφανές ποσοστό αποδοχής των ΑΝΕΛ σε χρονικό διάστημα ρεκόρ για τα ελληνικά αλλά και τα παγκόσμια δεδομένα. Προς μεγάλη και ειλικρινή απογοήτευση όλων μας, οι υπόλοιποι (παλαιοί αλλά και πρόσφατοι) κεντροδεξιοί κομματικοί σχηματισμοί, δημιουργήθηκαν με γνώμονα την εξυπηρέτηση της φιλοδοξίας & της υστεροφημίας των αρχηγών τους, που ουσιαστικά οδηγήθηκαν στην ίδρυση τους ώστε και εκείνοι να αποκτήσουν την πολυπόθητη προσφώνηση «Πρόεδρος» η οποία θα τους ακολουθούσε για το υπόλοιπο του βίου τους!

Θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στον Γιώργο Σουφλιά, στην λαμπρή εξαίρεση σοβαρότητος και στον υποδειγματικό τρόπο διαχείρισης από αυτόν, της ήττας του στις εσωκομματικές εκλογές του 1997 και της, εν συνεχεία, πολιτικής του απομόνωσης.-

Επανέρχομαι στο σήμερα.

«Πληγωμένοι παραταξιακά» είμαστε όλοι μας. Άλλοι επιλέγουμε τον δρόμο της έκφρασης αποδοκιμασίας, της απόδοσης ευθυνών, της αποκατάστασης του δικαίου και της εθνικής υπερηφάνειας και άλλοι επιλέγουν την λογική, που μου ανέφερε μια ηλικιωμένη Κυρία, «όσο τρέχει η κάνουλα καλά είναι παιδάκι μου». Σίγουρα διαφωνούμε στην συνταγή της λύσης, μα όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουμε τα αίτια και τους υπαίτιους των δεινών μας, οι δε τελευταίοι, ασφαλώς και έχουν ονοματεπώνυμο. Η κοινή γνώση του προβλήματος και των υπευθύνων αυτού, αποτελεί τη βάση συζητήσεως για κάθε μελλοντική προσπάθεια επαναπροσέγγισης του ζητήματος «παραταξιακή ενότητα».

Με απλά ελληνικά, είναι υγειές να υπάρχουν διαφωνίες για ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, αλλά νοσηρό να εθελοτυφλούμε για το ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Τα μελλοντικά σχέδια μας τα προσεγγίζουμε θεωρητικά, εξ ου και οι διαφωνίες, η ιστορία μας όμως αποτελείται από αδιαμφισβήτητα και χειροπιαστά γεγονότα. Έχει σοφά διατυπωθεί η ρήση: «Λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του δεν μπορεί να οικοδομήσει το μέλλον του». Από αυτό το «κακό» παρελθόν (πρόσωπα και πράγματα) πρέπει να απαλλαγούμε, ώστε να δοθεί το «εναρκτήριο λάκτισμα» των συνομιλιών για την επανένωση της κατακερματισμένης σύγχρονης ελληνικής κεντροδεξιάς.

Μήπως όμως, είμαι ρομαντικός στην γραφή μου;

Θα προσγειωθώ στον πρακτικό ρεαλισμό διατυπώνοντας τούτο: διαχρονικά (και λογικά) οι αγνοί ρομαντικοί οπαδοί είναι πιο αδύναμοι από τους «επιτελάρχες» του προεδροκεντρικού συστήματος των κομμάτων και οι «επιτελάρχες» αυτοί, τους «δυνατούς παίκτες» δεν τους θέλουν στο «μαντρί», όπως χαρακτήριζε την παράταξη ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ. Σας εκθέτω λοιπόν, σε εσάς τους παραταξιακά ενωτικούς – για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, σε εσάς τους καραμανλικούς, με την ιδιοκτησιακή νοοτροπία για την παράταξη - ένα υποθετικό σενάριο το οποίο αποτελεί δημιούργημα της «νοσηρής φαντασίας» του υπογράφοντα το κείμενο και φυσικά δεν εκφράζει ούτε κατά το ελάχιστο τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την ηγεσία τους. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο κ. Αντώνης Σαμαράς αλλάζει, για πολλοστή φορά, στάση, αναγνωρίζει τα λάθη του και ενστερνίζεται τις θέσεις των ΑΝ.ΕΛ.. Το φανταστικό μας σενάριο συνεχίζεται με την επανένωση της κεντροδεξιάς παράταξης, την αυτονόητη παραίτηση του σημερινού αρχηγού και τις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη νέου αρχηγού ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΗ. Υποψήφιοι δύο: Πάνος Καμμένος και Ντόρα Μπακογιάννη. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, ΠΕΡΑΝ ΠΑΣΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ, ΟΛΟΙ ΜΑΣ: Πάνος Καμμένος, ο επόμενος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Για αυτό λοιπόν, θεωρώ, πως ο ενωτικός παραταξιακός λόγος αφορά μόνο τους επίδοξους μαθητευόμενους μάγους της πολιτικής και όχι αληθινούς ηγέτες με πραγματικό & ειδικό πολιτικό βάρος.  
Αγαπητοί κεντροδεξιοί, η παράταξη δεν είναι το φτηνό ξενοδοχείο που όποτε θέλουν μπαίνουν και όποτε θέλουν βγαίνουν, πελάτες, πολιτικά φαλιρισμένοι.

Ή μήπως είναι;

Ας αποσυρθούν ή ας αποβληθούν τα φθαρμένα προϊόντα, ας δημιουργηθούν οι κατάλληλες προγραμματικές προϋποθέσεις και ίσως τότε να ξανασκεφθούν οι 670.000 Ανεξάρτητοι Έλληνες την παραταξιακή τους συνείδηση.

Λάμπρος Φοίβος Μοσχοβίτης
Οικονομολόγος – Διεθνολόγος