Ο Γιάννης Μανώλης στρέφεται, με βαρύτατους χαρακτηρισμούς κατά του Πάνου Καμμένου, αποκαλώντας τον ψεύτη, κοπανατζή, λαγό κλπ. Ο Πάνος Καμμένος απαντά με εξίσου βαρείς χαρακτηρισμούς προς τον Γιάννη Μανώλη, χαρακτηρίζοντάς τον επαγγελματία, αποστάτη κλπ. Οι δύο τους ανήκαν στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό που στόχο είχε να προσφέρει στον τόπο. Στον ίδιο σχηματισμό ανήκαν ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όπως και ο Θόδωρος Πάγκαλος, με τον Κώστα Σημίτη… σύντροφοι όλοι, στον κοινό αγώνα, που σε κάποια στιγμή της σοσιαλιστικής πορείας τους έβγαλαν τα μάτια τους, αλληλοεξεφτελιζόμενοι.

Η απλή λογική λέει ότι η προσφορά στον τόπο, επειδή είναι μια ιδιαίτερη διαδικασία, απαιτεί πρώτα και πάνω από όλα, αξίες, αυτοθυσία, εγκράτεια, υπομονή, συντροφικότητα. Οι συμμετέχοντες σε συλλογικότητες που αγωνίζονται να δώσουν κάτι διαφορετικό, κάτι νέο και κάτι καλό, υποτίθεται βάζουν πάνω από όλα, το σύνολο, (κομματικό η πατριωτικό), κατατροπώνουν ταπεινά ένστικτα και προσωπικές φιλοδοξίες. Εκχωρούν  τμήμα του εγωισμού τους, τμήμα της ματαιοδοξία τους.

Όσα χρόνια παρακολουθώ ως δημοσιογράφος τα πολιτικά πράγματα, έχω βαρεθεί να βλέπω αλλοπρόσαλλους τύπους, ασυνάρτητους ψυχισμούς, υπερφιλόδοξα μηδενικά, θορυβώδη τίποτα, να μην μπορούν να ελέγξουν ούτε τα πιο ταπεινά τους ένστικτα. Η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών είναι γεμάτη με προσωπικές συγκρούσεις, χωρίς ιδεολογικό έρεισμα, με προσωπικές στρατηγικές και προσωπικά ξεμαλλιάσματα επιπέδου νοικοκυρών πολυκατοικίας για τα νερά της μπουγάδας.

Λόγω και του αντικειμένου της εκπομπής έχω παρακολουθήσει και μελετήσει, εκατοντάδες καυγάδες από Κατίνες διαφόρων χρωμάτων και αποχρώσεων, με νηπιακά καρφώματα, υπόγεια χτυπήματα και συντροφικά ξεβρακώματα.  Είναι κατανοητή η προσπάθεια για ατομική διάκριση, ατομική νίκη και ατομικό θρίαμβο. Αλλά όλα αυτά έχουν ένα νόημα όταν εντάσσονται σε ένα ενιαίο πλαίσιο, διάκρισης, νίκης και θριάμβου. Η προσωπική και μόνο νίκη, η ατομική επικράτηση ενδιαφέρει μόνο τον πρωταγωνιστή, ίσως και τον ψυχίατρο του.

Ένας από τους λόγους που βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε, είναι και αυτός. Το επίπεδο του λεγόμενου πολιτικού προσωπικού. Καμιά 400αριά άτομα, δέσμια της μεγαλομανίας τους, της Κατινιάς τους, της φτήνιας τους και της ξιπασιάς τους. Η διαχείριση των θεμάτων ενός λαού, πέρα από καθαρή στόχευση και μεθοδική δράση,  χρειάζεται  πραότητα, σοφία, χαλιναγώγηση του Εγώ, σύνεση, ποιότητα. Με μια λέξη χρειάζεται σοβαρότητα.

Αλλά για να φυτρώσει η σοβαρότητα, πρέπει το έδαφος να είναι έφορο, για να δεχτεί αυτήν και άλλες ανάλογες αξίες. Όταν καλείσαι να υπηρετήσεις το αδιέξοδο, σίγουρα θα πρέπει να συμπεριφερθείς με τακτικισμούς. Όταν καλείσαι να καταστείλεις δικαιώματα, θα πρέπει να μην διαθέτεις αξίες και ευαισθησίες. Όταν κινείσαι στις ίδιες σκουριασμένες και χιλιοχρησιμοποιημένες ράγες, χρειάζεσαι παρωχημένα εφόδια από το μουχλιασμένο ιδεολογικό οπλοστάσιο. Όταν επιλέγεις να μπλέξεις με τα σκατά, αναγκαστικά θα βρωμίσεις.

Δεν αμφισβητώ ότι στην υπόθεση «διαχείριση των κοινών», μπαίνουν και άνθρωποι με ειλικρινές πάθος και αγνά κίνητρα. Αλλά είναι τέτοιο το σύστημα, που ή θα τους ενσωματώσει ή θα τους πετάξει διαβάλλοντάς τους.

Σε μια εξεγερσιακή διαδικασία, όπου ένα ρεύμα πάνδημης συμμετοχής, ελέγχου, μαζικού ενδιαφέροντος, συλλογικού παροξυσμού δημιουργίας, εγρήγορσης, δημοκρατίας, τολμηρής φαντασίας, ανακατανομής, αλληλεγγύης, θα σαρώνει τα πάντα. Σε μια τέτοια μοναδική στιγμή πολιτικής, κοινωνικής και ψυχικής ανάτασης, κατεδάφισης όλων των σάπιων βάθρων. Σε μια τέτοια διαδικασία η μικροπρέπεια εξαφανίζεται, ο εγωισμός εξαϋλώνεται, ο ατομισμός εκμηδενίζεται. Σε μια τέτοια «επαναστατική» κατάσταση, ο άνθρωπος «ψηλώνει» και «γεμίζει».  Νομίζω μόνο εκεί θα θαυμάσουμε τον άνθρωπο πάνω από τα ταπεινά του ένστικτα. Νομίζω μόνο εκεί θαύμασαν οι παλιότεροι και εμείς αργότερα ως αναγνώστες, τον άνθρωπο με ανάστημα.

Σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα, σε ένα εντελώς ανατρεπτικό πλαίσιο. Σε ένα λυτρωτικό μέλλον.

Μέχρι τότε, συντονιζόμαστε με τα ψυχολογικά αδιέξοδα, τα υπαρξιακά κενά και τους κουτσαβακισμούς, ανολοκλήρωτων προσωπικοτήτων, ασταθών ανθρώπων, που με τα νταηλίκια τους, που το μόνο που μπορούν να προκαλέσουν είναι το γέλιο.

Καλή διασκέδαση.

Θύμιος Κ.

ΠΗΓΗ