Αγαπητέ Δαβίδ, Τις τελευταίες νύχτες δεν μπορού­σα να κοιμηθώ. Με στοιχειώνανε, με­ταξύ άλλων, τα διαφημιστικά σποτ και η δα­νειακή ορολογία μιας άλλης εποχής...: «Σπίτι γρήγορα, από Εθνική…», «Για να έχεις το δι­κό σου κεραμίδι…», «Κυμαινόμενο επιτόκιο από 2,75% και μία δόση χάρισμα»… Μιλά­με για οριστικότατο παρελθόν. Ακόμα και η Πειραϊκή - Πατραϊκή ή τα κοτόπουλα Βοκτάς έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναβιώσουνε τηλεοπτικώς απ’ ό,τι μια διαφήμιση για στεγαστικό του 2006… Μεγάλη πίκρα…

(Από το ΠΟΝΤΙΚΙ)
Στριφογυρνούσα λοιπόν στο κρεβάτι κι έπιανα κάθε τόσο το τηλεκοντρόλ, που πα­ραμένει ακόμα αφορολόγητο και αντιστρες (όχι το πρωί που παίζει ειδησεογραφία… μιλάμε για τις πρώτες πρωινές ώρες)… Ανά­μεσα στα λυτρωτικά θρίλερ και στα χαλαρωτικά 090… πέτυχα κι εσένα, αγαπητέ Ντέιβιντ. Κόλλησα. Θες η ξανθιά σου χαίτη, που είχε κι αυτή κάτι από τις δεκαετίες τού «δώσ’ τα όλα», θες η καθηλωτική σου κι­νησιολογία, έμεινα αποσβολωμένος να σε παρακολουθώ που συνομιλούσες με πεθα­μένους, διακτινιζόσουνα στην άλλη άκρη του πλανήτη κι εξαφάνιζες μνημεία μπρος στα έκπληκτα μάτια εκατοντάδων αυτοπτών μαρτύρων.

Αυτή η τελευταία σου επίδοση με έκανε να νιώσω στη ραχοκοκαλιά εκείνον τον ανελ­κυστήρα μουδιάσματος που σήμαινε ότι είχα χτυπήσει κάποια χρυσή φλέβα πιθανοτήτων. Πετάχτηκα από το στρώμα και ήρθα και κάθι­σα στο τραπέζι της κουζίνας να σου γράψω. Αύριο το πρωί θα δώσω στον Θανάση τον γιο μου το γράμμα να μου το μεταφράσει τώρα που ακόμα τα έχει φρέσκα τα αγγλικά. Σε έναν χρόνο είναι να δώσει εξετάσεις για το Proficiency, αλλά να όψεται η άτιμη η κρίση, τον έθεσα φέτος σε φροντιστηριακή εφε­δρεία. Ό,τι μάθει στο εξής, θα το μάθει πα­ρακολουθώντας τις επαφές του πρωθυπουρ­γού που παραμένουν ξενόγλωσσες, τζάμπα κι αφορολόγητες. Σε επίπεδο μπανίσματος. Γιατί στην ουσία τις πληρώνουμε πανάκριβα τις επαφές του. Αν το είχε κάνει αυτό εγκαί­ρως ο Ανδρέας, τότε που το παιδί ήτανε στην εφηβεία, μπορεί να μην το είχε ρίξει τελικά ο μικρός στο πολιτικό το τάκα-τάκα. Τέλος πάντων. Τώρα είναι αργά.

Εγώ, που λες, αγαπητέ Δαβίδ, είμαι ιδιο­κτήτης ακινήτου στην Αθήνα, την πρωτεύ­ουσα της Ελλάδας, τη δευτερεύουσα της Ευρώπης. Ο όρος «ακίνητο» είναι ωστόσο πολύ σχετικός πλέον, καθότι η προαπαιτού­μενη για τη στήριξη του ακινήτου γη έχει φύ­γει κάτω από τα πόδια μας. Κι είναι κι αυτοί οι κινητικότατοι σοβάδες εδώ στην κουζί­να που πέφτουνε και προσδίδουν οπτικοα­κουστική διάσταση στο πρόβλημα. Θα είχα ίσως ρισκάρει να κάνω μια συντήρηση στην ιδιοκτησία μου (Έλληνας ιδιοκτήτης, όπως λέμε Πακιστανός τουρίστας) αν στο μεταξύ η μπατανόβουρτσα δεν είχε οικονομικώς και ψυχολογικώς προσλάβει, Νταλί και τρις Νταλί μου, διαστάσεις πινέλου. Δεν πειρά­ζει. Προς το παρόν, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μην κινηθεί το ακίνητο προς καμιά τράπεζα ή καμιά ΔΟΥ. Βλέπεις, αγαπητέ Δα­βίδ, εδώ στην Ελλάδα, δεν υπάρχει πλέον τίποτα επισφαλέστερο του αυτονόητου. Κά­θε τόσο πρέπει να ανανεώνεις τα δεδομένα σου και τα κεκτημένα σου πληρώνοντας. Σαν να λήγει η συνδρομή σου στο έχειν και στο κατέχειν.

Τέλος πάντων. Για να μη σου τα πολυλο­γώ, μου ζητάνε να πληρώσω γενναία για το σπίτι. Το οποίο όμως δεν κόβει μονέδα κά­θε φορά που μπαινοβγαίνουμε, κι εγώ είμαι εδώ και μισό χρόνο άνεργος. Στην αρχή, σκέ­φτηκα να απευθυνθώ στην Πολεοδομία και να προσπαθήσω να πείσω τους υπεύθυνους ότι κάτω από την πολυκατοικία μας περνάει το ρέμα της Εσχατιάς, του Ανανδρείου, της Βριζούπολης κ.λπ… ή ότι στο υπόγειο έχου­με κούρους, κόρες, έναν σκελετό δεινοσαύ­ρου και τον μηχανισμό των Αντιπατησίων.

Ίσως έτσι το οίκημα θεωρηθεί αυθαίρετο και δούμε άσπρη μέρα. Βλέπεις, οι αυθαίρετοι έχουν σ’ αυτή τη χώρα καλύτερη μεταχείρι­ση από τους νομίμους… Σκέφτηκα επίσης να ζητήσω διακοπή της παροχής του ρεύματος και να το ρίξω στα σπαρματσέτα. Μην απο­ρείς. Ακόμα δεν ιδιωτικοποιήθηκε η ΔΕΗ και έγινε ο νούμερο ένα κουκουλοφόρος στη χώρα… Είσαι ο… και λέγεσαι…

Και με καντήλια πορδής ωστόσο να αρχίσω να φωτίζομαι, ο Μπένι θα μου τον κάνει τον λογαριασμό.

Γι’ αυτό έρχομαι να σου ζητήσω να κάνεις το ψυχικό… Εξαφάνισε το σπίτι της οικείας μας… με μας μέσα. Κι όταν με το καλό ξεστοχοποιηθούμε από δικούς και ξένους, μας ξανακουμπάς στη θέση μας…

Άντε, Άγιε μου Δαβίδ Οικόπερφιλδ, μην το σκέφτεσαι…, κάνε το θαύμα σου… Περιμένω κι επιμένω.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ