Η οδός Αχαρνών εδώ και αρκετά χρόνια δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις γκετογειτονιές άλλων μεγάλων δυτικών πόλεων, όπως το Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, το Saint Denis των Παρισίων και το Raval της Βαρκελώνης: πολύχρωμα και πολύγλωσσα μωσαϊκά συνθέτουν την καθημερινότητα της γωνιάς αυτής του άστεως συνοδευόμενα με μυρωδιές θεσπέσιων μπαχαρικών, γέλια και ενίοτε πυροβολισμούς και γυναικείες κραυγές που παραπέμπουν σε βιασμό η απαγωγή.

 Είναι το καταφύγιο κάθε κατατρεγμένου εκπροσώπου των πιο αδικημένων φυλών του πλανήτη, από τα βαλκάνια μέχρι την Ασία, ο οποίος διαβλέπει μια χαραμάδα ελπίδας μέσα στα βρώμικα σοκάκια του ιστορικού κέντρου.

Εκεί διαβιούν δυο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που θα μείνουν για πάντα κλειδωμένοι στο πανταχόθεν οχυρωμένο διαμερισμάκι τους (Ναι, είναι αυτοί οι Έλληνες μικροαστοί που δεν πρόλαβαν να φύγουν) και είναι και αυτοί οι οποίοι θα βρίσκονται α Πίκο στο πεζοδρόμιο. Κάθε μέρα. Όλη μέρα. Άραβες. Ασιάτες. Αφρικανοί. Δουλεύοντας τα κομμωτήρια και τα μπακάλικα τους ή πουλώντας νοθευμένη ηρωίνη και λαθραία τσιγάρα κρύβοντας τα κάτω απ΄τα καπάκια της ΔΕΗ κάθε φόρα που παίρνει η ομάδα ΔΙΑΣ. Όπως και να΄χει, παλεύουν για την επιβίωσή τους, το ηθικό πολλές φόρες ξεπερνά το νόμιμο σε αυτές τις περιστάσεις.

Η πολιτεία βλέποντας το ιστορικό κέντρο να αλλάζει ραγδαία και να αλλοιώνεται ανεπανόρθωτα επιχείρησε με 3 «διορθωτικές» κινήσεις να δηλώσει το παρόν: Αστυνόμευση, Φορολογία, "εποικισμό". Πιο συγκεκριμένα, έφτιαξε ή νοίκιασε κτίρια για στέγαση φοιτητών, νέων ανθρώπων που θα έδιναν ζωή στην περιοχή, χαρτογράφησε και νομιμοποίησε με διαδικασίες-εξπρές όσους μετανάστες άνοιξαν εκεί καταστήματα και για να δώσει μία αίσθηση σχετικής ασφάλειας στους γηγενείς μετέφερε πλείστες μηχανοκίνητες και μη μονάδες της ΕΛ.ΑΣ. να περιπολούν αενάως τις οδούς του άλλοτε μεγαλοαστικού κέντρου.

Οι καυγάδες συχνοί και αναμενόμενοι, ανάμεσα σε διαφορετικού χρώματος ανθρώπους οι οποίοι τις περισσότερες φόρες είναι πιο αφερέγγυοι στις συναλλαγές τους και από τους μεγαλοοφειλέτες του δημόσιου. Τα αλισβερίσια αφορούν από παλτά μέχρι...νεφρά και το παράνομο του πράγματος δίνει τρομακτικό πλεονέκτημα στον επίδοξο υποψιασμένο πλην επιδέξιο διαπραγματευτή.

Οι σχέσεις με τους ντόπιους αμοιβαία καχύποπτες, το καλημέρα στον αλλοδαπό γείτονα του ίδιου ορόφου ασφυκτιά για να βγει, ίσως μόνο οι χαμηλές τιμές των ξένων καταστημάτων να κάνουν το μοναδικό θετικό κλικ στην εικόνα που έχουν σχηματίσει για αυτούς οι γηγενείς. Είναι το ίδιο πρόσφορο έδαφος για να εκδηλωθεί φιλότιμο άλλα και πισώπλατες μαχαιριές...στην κυριολεξία.

Αδιαμφισβήτητα είναι η ενσάρκωση της νουάρ μεταμοντερνικότητας όπου οι ρόλοι καλού και κάκου, θύτη και θύματος, ευεργέτη και ευεργετημένου συγχέονται και εναλλάσσονται χωρίς προειδοποίηση. Το να έχεις όπλο στη ζώνη δεν σου εξασφαλίζει ότι θα την βγάλεις καθαρή, ούτε όμως και το πρόσωπο-σπαθί. Πρέπει να είσαι καταφερτζής, να φτύνεις λόγια μεσοβέζικα τόσο ευγενικά, ώστε πάντα να σου δίνεται περιθώριο διαφυγής!

Οποιος αγνοεί την έννοια ρίσκο καλά θα κάνει να μην πατήσει εδώ, εκτός και έχει αποφασίσει ότι η ζωή που έχει στερείται νοήματος ύπαρξης. Δεν έχει σημασία τι ώρα είναι η αν είναι μέρα η νύχτα, τα νταραβέρια θα γίνουν. Οποίος δεν προσέξει καλά τον περιμένει κελί η νεκροτομείο. Άλλωστε και οι σερίφηδες αυτής της άγριας δύσης έχουν οικογένεια και λίγοι θα την θυσιάσουν βάζοντας τα χέρια τους μέσα στον αχαρναϊκό βούρκο. Το νου σας.

Στέλιος Παπαναστασίου

ΠΗΓΗ INSIDER