Ένα από τα πράγματα που ανέκαθεν θεωρούσα τουλάχιστον απάτη, είναι το “think positive” μιμίδιο. Είναι όλοι εκείνοι που όταν τους μιλάς για “σοβαρά” και “βαριά” θέματα, σε παραπέμπουν σε κάποια αυθαίρετη θετική σκέψη. Αν ας πούμε είσαι άνεργος, ή κάνεις την παρατήρηση πως η ανεργία έχει φτάσει το 30%, ο think positive τύπος που δεν θέλει να πολυσκοτίζεται, θα σε πει και “προβληματικό”, επειδή δεν μπορείς να δεις την θετική πλευρά, τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται κ.ο.κ.
Αυτή η trendy ύπουλη μέθοδος, μεταφέρει το πρόβλημα του μακρόκοσμου στον μικρόκοσμό σου. Η ευθύνη του κοινωνικού περιβάλλοντος και των πολιτικών που εφαρμόζονται, περνάνε στο δικό σου περιβάλλον. Μετατόπιση ευθύνης σε σένα, άρα περισσότερες πιθανότητες να νιώσεις ενοχές, που όχι μόνο δεν κάνεις κάτι για την κατάστασή σου, αλλά να νιώσεις μόνος και “μαύρο πρόβατο”, επειδή δεν σε διακρίνει η θετική σκέψη!
Αυτού του είδους ο ψυχολογικός πόλεμος συνήθως ευδοκιμεί σε επαρχιώτικα βλακώδη περιβάλλοντα που υποστηρίζουν “όλα καλά πάνε”. Η κατασκευή της κοινωνικής συνενοχής βασίζεται στην “έλλειψη πίστης” (όπως την ονομάζουν) και πλήττουν την προσωπική αυτοεκτίμηση. Φυσικά, υπάρχει και το μερίδιο προσωπικής ευθύνης για τον καθένα (οι επιλογές, η νοοτροπία, τι κάνει και τι όχι κτλ) αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε για ευθυνόφοβους, αλλά για μετάθεση ευθυνών.
Αν κάποιος ας πούμε πιστεύει ότι δεν επιδρά στην ψυχολογία η περιοχή στην οποία κατοικείς, ας μην επιλέξει το Παρίσι όταν έχει δυνατότητα, αλλά την Πλατεία Βάθης. Οι διαστρεβλωτές της πραγματικότητας ουσιαστικά κατασκευάζουν εικονικές κανονικότητες, στηρίζοντας το μοντέλο που θέλει την ατομική ελευθερία να θυσιάζεται ως δείγμα αυταπάρνησης εμπρός στην αστική παράνοια.
Y.Γ. Σ’αυτή την βάση, έχουν κυκλοφορήσει ένα σωρό βιβλία “αυτοβοήθειας”, οδηγοί ευτυχίας, μαθήματα τύπου yoga και ανατολίτικων τεχνών κτλ. Τα αδιέξοδα του συστήματος και η ανεπάρκεια της θρησκείας να δώσει απαντήσεις σε σύγχρονα ερωτήματα, κάνουν τις θεραπείες από την αυτοενοχοποίηση, ένα νέο πεδίο εμπορίου.
ΠΗΓΗ STRANGE JOURNAL