Η δυστυχία δεν μπορεί να γίνει φωτογραφία γιατί μια φωτογραφία είναι πάντα ωραία. Και όταν η δυστυχία γίνεται φρίκη, τότε η φωτογραφία μπορεί να είναι ακόμα και άσεμνη, γιατί η πάντα ελκυστική της παρουσία γοητεύει και απομακρύνει από τη ρίζα του κακού που υποτίθεται ότι απεικονίζει.

Το γεγονός της 11ης Σεπτέμβρη άλλαξε την ίδια την αντίληψη που είχαμε για το κακό και κλόνισε τη σχέση μας με όλους τους συνανθρώπους μας. Οχι μόνο με εκείνους που το διέπραξαν, αλλά ακόμα χειρότερα με όλους εκείνους που αν δεν το υποστήριξαν, το εξήγησαν, το ανέλυσαν, το δικαιολόγησαν, ή ακόμα και με εκείνους τους συμπατριώτες μας την ίδια μέρα, που προτίμησαν να παρακολουθούν την αναμετάδοση του διεθνούς ποδοσφαιρικού αγώνα μεγάλης ελληνικής ομάδας την ίδια στιγμή που ένα άλλο κανάλι μετέδιδε τις τραγικές εικόνες.

Είναι τα ίδια συναισθήματα που ζήσαμε όταν αρκετοί διαδηλωτές χαίρονταν με το δράμα των εργαζομένων της Μαρφίν, το οποίο δεν είχε την ίδια τηλεοπτική τύχη με τους Πύργους.  

Και αυτή ακριβώς είναι η φρίκη του μίσους που ήρθε για να μείνει. Και όταν η φωτογραφία των Πύργων γίνει και T-shirt, αν δεν έχει κιόλας γίνει, ο κύκλος της φρίκης θα έχει ολοκληρωθεί.

Του Πλάτωνα Ριβέλλη
Φωτογράφου

Το είδαμε ΕΔΩ