Στην δεκαετία του 60 ο αείμνηστος  Θανάσης Βέγγος  γυρνούσε την θρυλική ταινία «πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» όπου υποδύεται ένα έλληνα φουκαρά που κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει ένα μεροκάματο. Αλλάζει δουλειές ένα σωρό, τρέχει, τρώει ξύλο, παλεύει, μαθαίνει όσες τέχνες μπορεί, γιατί μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστην, όπως λέει κι ο λαός, και ανάσα δεν παίρνει. Γιατί σε  καμιά δουλειά δεν μπορεί να στεριώσει.

Γενιές και γενιές μεγαλώσαμε με αυτή την ταινία και βλέποντας τον αγαπημένο Θανάση Βέγγο γελάγαμε με τα παθήματα του και λέγαμε μα είναι δυνατόν να τα κάνει όλα αυτά για ένα μεροκάματο; Αμ είναι. Και έτσι όπως πάμε κι εμείς κάπως έτσι θα γίνουμε, ένα κακέκτυπο του Βέγγου που όμως θα τρέχει αλλά δεν θα το απολαμβάνει όπως έκαμε εκείνος. Θα τρέχει και θα βαρυγκωμά. Γιατί τότε ο Βέγγος έτρεχε για α εξασφαλίσει τα απολύτως απαραίτητα, το νοίκι του και το φαγητό του.

Εμείς όμως θα τρέχουμε για να εξασφαλίσουμε κι ένα σωρό άλλα που χρεωθήκαμε από μόνοι και άλλα  που άλλοι μας χρέωσαν εν αγνοία μας. Και άντε τώρα που τέλειωσαν οι γιορτές πάρε χαρτί και μολύβι και κάνε τον λογαριασμό. Να ο λογαριασμός του ΟΤΕ, να  η ΔΕΗ με την προσαύξηση, να  το κινητό, να οι δόσεις του δανείου για το σπίτι, οι δόσεις για το αυτοκίνητο, , να οι δόσεις της κάρτας, να οι νέοι φόροι , να για το ταμείο αλληλεγγύης, να για το πετρέλαιο που τελείωσε, να για το σχολείο του παιδιού, να για το φροντιστήριο, να για το ένα , να για το άλλο, και πάει λέγοντας.

Για να φας τι σου μένει; Σου μένει κάτι ή σφίγγεις κι άλλο το ζωνάρι; Πόσα από αυτά όμως που έχεις κληθεί να πληρώσεις αντιστοιχούν στη δική σου ζωή; Πόσες δόσεις ακόμη πρέπει να πληρώσεις για να εξασφαλίσεις άλλον ένα μήνα; Για να μην έχεις τις τράπεζες να σε κυνηγάνε , να μην έχεις τις εισπρακτικές να σου μαυρίζουν την μέρα; Κι άντε κάπως  τον μπάλωσες τον Γενάρη, κάπως τα κατάφερες, με τον Φλεβάρη τι γίνεται; Τι θα κάνεις; Ποια δόση θα αφήσεις πίσω, ποιός θα σε κυνηγάει;  Και με όλο αυτό το άγχος τι κάνεις; Η δική σου ζωή που είναι; Που υπάρχεις;  Πότε έχεις χρόνο για τον πολύτιμο εαυτό σου; Όταν τρέχεις και αγωνιάς για να τα προφτάσεις όλα πότε προλαβαίνεις να χαλαρώσεις και να γελάσει το χειλάκι σου, να γελάσει η ψυχή σου; Όταν φοβάσαι εάν  θα είσαι εσύ ο επόμενος που κινδυνεύει να απολυθεί  πως  περιμένεις να απολαύσεις  τα γέλιο του παιδιού σου, το όμορφο πρωινό, ή ότι άλλο μέχρι πριν λίγο καιρό μπορεί να σου έφτιαχνε την μέρα;

Κινείσαι στην πόλη μουγγός, αγέλαστος, θλιμμένος. Τίποτε δεν σου προκαλεί έκπληξη, τίποτε δεν σε κάνει να νοιώθεις καλά. Ακόμη κι η μουσική που ακούς που κάποτε σου άρεσε τόσο τώρα σε «ταξιδεύει» λιγότερο. Ή χειρότερα δεν σε ταξιδεύει καθόλου γιατί έπαψες να ακούς μουσική. Δεν διαβάζεις πια στις μετακινήσεις σου όπως έκανες παλιότερα, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς γιατί το μυαλό σου 24 ώρες το 24ωρο κάνει λογαριασμούς, προσθέσεις κι αφαιρέσεις. Δε φλερτάρεις με άλλους ανθρώπους που τυχαία περνάνε δίπλα σου γιατί απλά δεν βλέπεις. Κι αν δεις κατεβάζεις αμέσως το «διακόπτη» γιατί δεν έχεις να φας πως θα βγεις έξω με το «πρόσωπο». Βλέπεις εικόνες γύρω σου που άλλοτε θα σου τραβούσαν την προσοχή αλλά τώρα προσπερνάς, δεν έχεις χρόνο για τίποτε. Δεν έχεις κέφι για τίποτε. Φοβάσαι τα πάντα. Φοβάσαι να ζήσεις. Κι έτσι χάνεις την ζωή σου. Τόσο ακριβές  είναι οι δόσεις που πρέπει να πληρώσεις τον άλλον μήνα. Είναι η ίδια σου η ζωή. Αλλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει.

Και δεν φταις εσύ. Είναι τόσο μεγάλος ο πόλεμος που δέχεσαι που για να ξεφύγεις θα πρέπει ή να πάρεις τα όρη τα βουνά ή απλά να γίνεις ένας σύγχρονος Διογένης. Να βρεις κάπου να κλειστείς για να μην βλέπεις και να μην ακούς. Αλλά δεν θέλεις κάτι τέτοιο για την ζωή σου. Θέλεις να μείνεις και να δώσεις , λες, την μάχη σου. Κι ανοίγεις τηλεόραση για να ενημερωθείς, για να ξεχαστείς, για να μην νοιώθεις τόσο μόνος. Και τι ακούς τους τελευταίους μήνες;

Τα ίδια και τα ίδια, η κρίση που μεγαλώνει, η ακρίβεια που έχει ξεπεράσει τα όρια, οι πολιτικοί μας που δεν μπορούν να συνεννοηθούν, οι Ευρωπαίοι που μας πιέζουν, η Τρόικα που μας ελέγχει, οι τράπεζες μας πίνουν το αίμα, οι άνεργοι που όπως πάμε θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, τα ασφαλιστικά ταμεία που σε λίγο δεν θα μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, οι νέοι φόροι που μας χτυπάνε την πόρτα, οι εκλογές που έρχονται αλλά κανείς δεν ξέρει πότε, ο Γιωργάκης που δε μπορεί να αφήσει την καρέκλα του, ο Σαμαράς που δεν ξέρει τι του γίνεται, ο Εφραίμ που είναι φυλακή για το Βατοπέδι ενώ όλοι οι πολιτικοί απλώς δεν ήξεραν,  η Μέρκελ που θέλει το κακό μας, ο Σαρκοζί που την στηρίζει, ο Ομπάμα που σφυρίζει κλέφτικα, οι τούρκοι που μας περιμένουν στη γωνία …και μέσα σε όλο αυτό το χαμό ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ. Και βλέποντας όλα τα κακά γύρω σου κάνεις το σταυρό σου και συνεχίζεις να πορεύεσαι με τον φόβο στην καρδιά σου και την ζωή σου να κυλάει σαν νερό. Και δεν καταλαβαίνεις ότι ζωή έχεις μόνο μια. Και δεν πρέπει ούτε να την χαραμίσεις ούτε να τους την χαρίσεις.

Ξύπνα και γίνε αυτό που ήσουνα όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είσαι.

Νάντια Τριανταφύλλου