Ακούω τον «μέρμηγκα» του Λοΐζου, και δεν μπορώ να μη χαμογελάσω. Γιατί αν το ακούσει κάποιος με λίγη προσοχή θα δει πως ο δημιουργός ζωγράφισε με τους στίχους του τόσο παραστατικά την ελληνική πραγματικότητα, αυτό που είμαστε, τον τρόπο που φερόμαστε κι  έτσι απλά με ένα τραγουδάκι είναι σαν να βλέπω την Ελλάδα. Την Ελλάδα του χθες, την Ελλάδα του σήμερα και πολύ φοβάμαι και την Ελλάδα του αύριο. Την Ελλάδα που προσκυνάει τους πολιτικούς της, την Ελλάδα που πολεμάει, την Ελλάδα όμως που πλέον πεινάει. Και πεινάει πολύ.

Την Ελλάδα που σε λίγους μήνες θα κληθεί να πάει στις κάλπες και να ψηφίσει εκείνον που θεωρεί πιο άξιο για να ηγηθεί της χώρας. Ποιος όμως είναι εκείνος που  αυτή την κρίσιμη περίοδο μπορεί να γίνει ο κατάλληλος ηγέτης που θα οδηγήσει την χώρα και θα  λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας; Εδώ απάντηση δεν έχω να σου δώσω. Δεν ξέρω ποιο πρόσωπο είναι αυτό. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτό το πρόσωπο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Δεν ξέρω εάν θα επιτρέψουν σε ένα τέτοιο πρόσωπο να παίξει ηγετικό ρόλο σε αυτή την περίοδο. Δεν ξέρω εάν βολεύει εκείνους που παίζουν σκάκι στην πλάτη μας να αλλάξουν τα «πούλια» της σκακιέρας και να προσθέσουν καινούργια. Δεν ξέρω εάν το «σύστημα» θέλει να βγει από το αδιέξοδο η Ελλάδα ή εάν προτιμά να δει τα αποτελέσματα του πειράματος στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού. Του ελληνικού λαού.

Κι  εδώ  σε θέλω μέρμηγκα μου, εσύ που έχεις προσκυνήσει που θα το ρίξεις το ψηφαλάκι σου αυτή τη φορά; Την ψήφο σου που σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα σαν το δικό μας είναι η δύναμη σου. Είναι η δύναμη του πολίτη. Γιατί η δική μου ψήφος έχει την ίδια σημασία και την ίδια βαρύτητα με αυτή όλων των άλλων. Των άλλων που μισώ, των άλλων που σιχαίνομαι, των άλλων που ορίζουν με τις αποφάσεις τους την ζωή μου, των άλλων που με την υπουργική ή βουλευτική τους ιδιότητα καταλαμβάνουν τα τηλεπαράθυρα  κινδυνολογώντας με τις προβλέψεις- αποφάσεις τους. 

Και τώρα που πεινάμε μέρμηγκα μου ποιόν θα προσκυνήσουμε και ποιόν θα  «φάμε»;  Ποιόν θα φτύσουμε αυτή την φορά; Ποιόν θα μαυρίσουμε; Ποιόν θα αποθεώσουμε; Ποιον θα εμπιστευτούμε; Τώρα που πεινάμε και δεν έχουμε να φάμε, τώρα που απολυόμαστε ο ένας μετά το άλλον, τώρα που δεν έχουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, τι θα κάνουμε; Γιατί δύναμη έχουμε, όπως είχαμε πάντα, με την δύναμη της ψήφου μας. Μόνο που αυτή την φορά ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ψηφίσουμε. Ότι πιστεύει ο καθένας καλύτερο για αυτό τον τόπο. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να προσέλθουμε στις κάλπες με ευθύνη για την ζωή μας γιατί δε έχουμε περιθώριο πια. Το ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ στους εαυτούς μας. Όπως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ σε αυτούς που θα εκλεγούν και θα μας παραπλανήσουν όπως έκαναν οι προηγούμενοι, να τους κάνουμε να φοβούνται για το δικό τους αύριο. Όπως έκαναν εμάς να φοβόμαστε για  το δικό μας αύριο.

"Ένας μέρμηγκας κουφός με πήρε απ το χέρι
Είμαι λέει ο πιο σοφός σ΄ ολόκληρο τ' ασκέρι

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ' ενθουσιασμό
εν-δυο προσκυνάμε,
εν-δυο πολεμάμε,
εν-δυο δεν πεινάμε

Τα βολεύεις μια χαρά σπουδαίο μου μυρμήγκι
όμως πρόσεχε καλά τ' ωραίο σου λαρύγγι

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ' ενθουσιασμό
εν-δυο προσκυνάμε,
εν-δυο πολεμάμε,
εν-δυο μα πεινάμε

Πριν προλάβω να του πω το σύστημα ν' αλλάξει
πλάκωσε όλο το χωριό το μέρμηγκα να χάψει

Μαι τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ' ενθουσιασμό
εν-δυο προσκυνάμε,
εν-δυο μα πεινάμε,
εν-δυο θα σε φάμε!"

ΝΑΝΤΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ για τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ