Η ακριβής ερμηνεία των όρων και του διλληματικού τίτλου μας είναι “Τραπεζίτης ή τραπεζίτης-γκάνγστερ;;;”. Θα μου πείτε εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ ασχολείσαι με τους “bankster”, και όμως μέχρι πρότινος κανείς ή τουλάχιστον ελάχιστοι στα ΜΜΕ ασχολήθηκαν επισταμένα με μία σοβαρή όσο και σημαντική παράμετρο της Ελληνικής κρίσης. Τούς Τραπεζίτες και την συμμετοχή τους στην διόγκωση του Ελληνικού χρέους, ή αλλιώς στούς δημιουργούς αυτού του τεράστιου χρέους. Με τον όρο "αγορές" μέχρι σήμερα, ευγενικά θα έλεγα, και όχι υστερόβουλα, οι περισσότεροι οι οποίοι ασχοληθήκαν με το Ελληνικό Χρέος, αναφερόντουσαν στίς Τράπεζες και στούς bankers, χωρίς να τους κατονομάζουν, πολύ δε περισσότερο οι κυβερνώντες σοσιαλ(η)στές, απέφευγαν να τους στοχοποιήσουν, για λόγους τούς οποίους αυτοί μόνον γνωρίζουν και κάποια ημέρα ευελπιστώ ότι θα μας εξηγήσουν.

Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος αποτελείται απο το κεφάλαιο το οποίο “δανείστηκε” το Ελληνικό κράτος, τα ποσά τα οποία προκύπτουν απο την εφαρμογή του αντίστοιχου συμφωνημένου επιτοκίου δανεισμού, τις προμήθειες τών τραπεζών για την διαχείριση της δανειακής σύμβασης και τίς επι μέρους προμήθειες για την σύναψη “καλής δανειακής σύμβασης” στούς εκάστοτε διαμεσολαβητές (ανάδοχοι τράπεζες ή άλλοι οικονομικοί οργανισμοί, κτλ), όπως επίσης επιβαρύνσεις λόγω πληθωρισμού, κτλ.

Όλα τα επιπλέον του κεφαλαίου (προμήθειες, bonus, κτλ) προστίθενται στο αρχικό κεφάλαιο και έτσι διαμορφώνεται το "τελικό ποσό του δανείου", εάν προσθέσουμε και το ετήσιο έλλειμμα του εκάστοτε ετήσιου προυπολογισμού, το οποίο καλύπτεται απο δανεισμό, τότε έχουμε το σύνολο του Ελληνικού χρέους.

Παρ’ότι αρκετές φορές ζητήθηκε απο διαφόρους να εξηγηθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του χρέους απο τους αρμόδιους υπουργούς και τον Διοιηκητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ουδέποτε δοθήκαν τέτοιου είδους στοιχεία στην δημοσιότητα, ή άν εδόθησαν, εδόθησαν με κωδικοποιημένη μορφή, με στόχο βέβαια να μην είναι κατανοητά απο τούς πολλούς.

Δημιουργείται εύλογα η απορία, πως καλούμεθα να πληρώσουμε, ο Ελληνικός λαός, για κάτι, για το οποίο δεν γνωρίζουμε πώς δημιουργήθηκε, ούτε ποιά είναι τα ιδιαίτερά του ποιοτικά χαρακτηριστικά (ύψος προμηθειών, επιτοκίων, απο ποιούς δανειστήκαμε και διάρκεια του δανείου), πολύ δε περισσότερο ποιοί δημιουργήσαν ή αλλιώς συνήψαν τις αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις εξαπατώντας τον Ελληνικό λαό.
Σε μία “σύμβαση” προφανώς προαπαιτούμενο είναι η ύπαρξη τουλάχιστον δύο μερών για να συμφωνήσουν και να δημιουργηθεί η ανάλογη “σύμβαση”.

Εν προκειμένω το ένα μέρος είναι το Ελληνικό Δημόσιο δηλαδή οι εκάστοτε Ελληνικές κυβερνήσεις και το άλλο οι “αγορές” δηλαδή οι Τράπεζες, ντόπιες και ξένες.

Το Ελληνικό Δημόσιο εκδίδει “ομόλογα” δηλαδή “γραμμάτια”, ή αλλιώς "αξιόγραφα" τα οποία αγοράζουν οι Τράπεζες με συμφωνημένο επιτόκιο και λήξη αποπληρωμής του. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το αντίστοιχο ποσόν του επιτοκίου αφαιρείται κατά την αγορά του “ομολόγου” έκ των προτέρων.

Σε ένα "υπεραπλουστευμένο παράδειγμα", ένα “ομόλογο” των 1000 ευρώ με ετήσιο επιτόκιο 7% και χρονική λήξη 10ετίας, το συνολικό ωφελούμενο ποσό για τον “αγοραστή” είναι 700 ευρώ (70 ευρώ/έτος χ 10 έτη) και αφαιρείται απο το αρχικό ποσό αγοράς του “ομολόγου” δηλ. ο αγοραστής (η Τράπεζα) πληρώνει 300 ευρώ μετρητά για την απόκτηση ενός “ομολόγου” ονομαστικής αξίας 1000 ευρώ, πληρωτέο σε 10 χρόνια με επικτόκιο 7%.

Ο αγοραστής (η Τράπεζα) ή αλλιώς ο “πιστωτής” μας, θα απευθυνθεί, σε δέκα χρόνια στο Ελληνικό Δημόσιο και θα ζητήσει να εξοφλήσει το “ομόλογο” και θα πάρει τα 1000 ευρώ, το ποσόν της ονομαστικής αξίας του.

Εάν επί αυτής της συναλλαγής προσθέσουμε και τίς ανάλογες προμήθειες τρίτων (διαμεσολαβούσες Τράπεζες, διαχειριστές, ανάδοχοι, τα bonus, κτλ. το εναπομένον ποσόν για χρήση απο το Ελληνικό Δημόσιο είναι ελάχιστο, και ουδείς δύναται να τεκμηριώσει πολιτικά αλλά και οικονομικά, την αναγκαιότητα σύναψης αντίστοιχης δανειακής σύμβασης.

Η χώρα κυβερνάτε απ’ευθείας από το εξωτερικό, όπως ποτέ στο παρελθόν, τουλάχιστον από την εποχή της βαυαυροκρατίας. Το σημερινό χρέος του Ελληνικού Δημοσίου ανέρχεται στο ποσόν τών 350 δις. περίπου.

Με απλά Ελληνικά απο τα δανεικά που πήραμε ώς κράτος, αυτά που έμεναν πρός εξυπηρέτηση του Ελληνικού κράτους ήταν και είναι “ψίχουλα”, απο την μία πλευρά, και απο την άλλη το χρέος αυξανόταν και αυξάνεται με ρυθμούς επιταχυνόμενους, επομένως ήταν και είναι ασύμφορη η σύναψη τέτοιου είδους δανειακών συμβάσεων.

Στην ηγεσία της κυβέρνησης της Ελλάδος, βρίσκεται ένας "διορισμένος" από τους ξένους και τα "οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα" τραπεζίτης.

Αυτοί οι οποίοι ωφελούνται, είναι μόνον οι Τράπεζες και οι εκάστοτε πιστωτές μας και μόνον, και βέβαια το “μάρμαρο” το πληρώνει πάντα το σύνηθες “υποζύγιο”, ο Ελληνικός λαός μέσα από έναν φαύλο κύκλο οικονομικής εξαθλίωσης και γεωστρατηγικής απαξίωσης της χώρας.

Αντιλαμβάνεται κανείς, ποιοί κερδίζουν και πόσα, και ποιός χάνει απο αυτήν την ιστορία του δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου.
Για αυτόν τον λόγο και η Ιστορία αυτού του τόπου είναι γεμάτη με δάνεια πρός το Ελληνικό δημόσιο, απο ντόπιους και ξένους Τραπεζίτες, διότι ήταν και είναι ή πιο συμφέρουσα επένδυση τών κεφαλαίων τους.

Όταν οι ανάγκες μιας χώρας δεν καλύπτονται από το ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) αυτή καταφεύγει στον δανεισμό. Το ποσό που χρωστάει είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο συνήθως εκφράζεται σε αναλογία με το ΑΕΠ.

Από το 1981 ξεκίνησε μια πελατειακή σχέση πολίτη-πολιτικού που όλες οι άλλες μετέπειτα κυβερνήσεις απλά τη συνέχιζαν και καμία δεν ενδιαφέρθηκε να τη σταματήσει.

Ο μύθος της δήθεν δόσης των 89 δις ευρώ, αποτελεί τα “μπιχλιμπίδια” και τίς “χάντρες” πρός τούς ιθαγενείς Έλληνες, διότι πολύ απλά δεν υφίσταται πλέον η συμφωνία της 26/27-10-2011.Εχουν αλλάξει τα πάντα, από το PSI+, έως τήν περίπτωση εξόδου της χώρας απο το ευρώ.

Οι τραπεζίτες ή αλλιώς “banksters” μετατρέπουν τον τόπο, αργά και μεθοδικά, με “πολιτικό πραξικόπημα” σε "χώρα υπό κατοχή και υπό βίαια λεηλασία", χωρίς ουδείς πολιτικός να ασχολείται περί αυτού, είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί δεν μπορεί, να λειτουργήσει ώς πατριώτης.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας καλό θα ήταν να ασχολείται και να εκφράζει την αντίσταση και τις αγωνίες επιβίωσης, του Ελληνικού λαού απέναντι στην αδικία και την βίαια φτωχοποίησή του, και όχι να φαντάζεται “πολεμικές” εκεί όπου δεν υπάρχουν, στηρίζοντας απροκάλυπτα τον εκπρόσωπο των Τραπεζών, τον, χωρίς καμμία δημοκρατική νομιμοποίηση Τραπεζίτη πρωθυπουργό της χώρας.

Άλλο ο σεβασμός και άλλο η ανοχή πρός τούς θεσμούς αυτής της χώρας.

Το ΥΠΕΚΑ αρνείται να δώσει άδειες γεωτρήσεων στα νότια της Κρήτης, επιμένοντας σε μια χρονοβόρα διαδικασία με βέβαιο τελικό αποτέλεσμα, να βρεθεί χαμένη η Ελλάδα, αφού είναι βέβαιο ότι σε συνθήκες χρεοκοπίας θα τίς αρπάξουν «για ένα κομμάτι ψωμί».

Οι βουλευτικές ή αλλιώς εθνικές εκλογές έπρεπε να είχαν γίνει στις 4 Δεκεμβρίου 2011, και παρ’ότι οι υπεύθυνοι και κυβερνώντες, γνωρίζουν ότι τίποτα δεν είναι πλέον σε ισχύ απο τίς συμφωνίες με τούς Ευρωπαίους, και ότι δέν υπάρχει η δόση των 89 δις όπως ευαγγελίζονται, αλλά είναι πρόσχημα για να “αρπάξουν” και την τελευταία σταγόνα πλούτου, παρατείνοντας το ψυχόδραμα του Ελληνικού λαού.

Ειναι πλέον Εθνική ανάγκη η δημιουργία Εθνικού πατριωτικού μετώπου απο όλους τους Έλληνες, όλα τα κόμματα, με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της κυβερνητικής της έκφρασης, της κυβέρνησης του Λ.Παπαδήμου.

Bέβαια δεν λείπουν οι εκβιασμοί όπως ο παρακάτω:

«Είτε θα μείνουμε στο ευρώ μειώνοντας το επίπεδο διαβίωσης όλοι μας, είτε θα αποχωρήσουμε από το ευρώ γυρνώντας δεκαετίες πίσω», τόνισε ο πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, κ. Β. Ράπανος.

Έχουν γνώσιν οι Έλληνες κύριε, και προτιμούν την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Ίτε παίδες Ελλήνων...

Λάζαρος Ελευθεριάδης για τους aegeantimes
Το είδαμε ΕΔΩ