Δεν παρακολουθώ καθόλου ειδήσεις τελευταία. Όχι, δεν θέλω να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία από την μαζικοποιημένη κατάθλιψη των δελτίων των 8. Δεν θέλω ούτε εφημερίδες να διαβάζω και όσο μπορώ αποφεύγω και στο ίντερνετ να πέφτω πάνω σε αναπαραγόμενες τηλεοπτικές πληροφορίες. Δεν στρουθοκαμηλίζω, απλά το παιχνίδι είναι στημένο και βαρετό. Ο…Τροικός πόλεμος μαίνεται, με θύματα όλους πλην των τραπεζών. Ακούω εφεδρεία και το μυαλό μου πάει στην πλατεία Κλαυθμώνος. Βλέπω πολλούς να χαίρονται με την δυστυχία του διπλανού τους.

Oι εργατικές τάξεις φαίνονται διασπασμένες, στην λογική ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων. Η πολιτική της κατοχικής κυβέρνησης θα οδηγήσει σε διπλασιασμό της ανεργίας, σε τρομακτική αύξηση της πείνας ακόμη και σε περιοχές που δεν φανταζόμασταν, σε διάλυση κάθε πιθανής πηγής εσόδων. Η παιδεία θα πεθάνει η δωρεάν υγεία θα είναι σύντομο ανέκδοτο, η δικαιοσύνη θα απειληθεί από ιδιωτικά συμφέροντα. Δίκες εξπρές θα γίνονται για κατάσχεση σπιτιών, το χαράτσι για τα ακίνητα θα εξαθλιώσει περήφανους και αξιοπρεπείς ανθρώπους.

Κανένας πολιτικός φορέας και κανένα κίνημα δεν μπορεί να σώσει την παρτίδα. Αν στόχος είναι απλά “να την βγάλουμε και σήμερα”, τότε διαιωνίζουμε το παραμύθι του συστήματος. Η μεγάλη ήττα μας, είναι ότι πάψαμε να πιστεύουμε στις αλλαγές και ότι εμείς καθορίζουμε το μέλλον. Ακόμη περισσότεροι απ’ όσοι πίστευα, περιμένουν τον επόμενο πολιτικάντη για να του δώσουν την εξουσιοδότηση να συνεχίσει την αφαίμαξη του λαού. Η ΝΔ -που έχει δεσμευτεί να τηρήσει τα όσα υπογράφηκαν με την Τρόικα- είναι ένα σάπιο και δοκιμασμένο δεκανίκι.

Οποιοδήποτε ευχολόγιο ή συζήτηση για αλλαγή προς άλλη κατεύθυνση, στα αυτιά των ανθρώπων ακούγεται σαν σύνθημα των χίπις ή αντίστοιχο παλαιωμένο μότο πολιτικών. Οι προηγούμενες γενιές ακόμη και να πέρασαν δύσκολα, πρόλαβαν να ζήσουν, γαλουχήθηκαν μέσα από τις δυσκολίες και πολέμησαν. Οι σημερινές θυσιάζονται, μην ξέροντας τον σωστό τρόπο αντίστασης, γοητευμένοι από τις οθόνες, το life style και την πόζα της επιδειξιομανίας.

Η επαναστατικότητα πουλήθηκε μέσα από “εναλλακτικά” shows τύπου Αλ Τσαντίρι, είδωλα του δήθεν, όλη η νομενκλατούρα που χειροκροτάει με χαμόγελο ο μικροαστός. Ναι, αυτός που έβλεπε το dvd της Τζούλιας, που έδινε νούμερα στο κάθε reality, που έτρεχε για τις ομάδες στο ποδόσφαιρο. Αυτός που πάθαινε ονείρωξη με το νέο μοντέλο αυτοκινήτου και νόμιζε πως είναι διαφορετικός. Τώρα όλα κατέρρευσαν. Κάποιοι έχουν απογοητευτεί εδώ και καιρό από την νοοτροπία των συμπολιτών τους, αλλά και από το καρκινικό πολιτικό σύστημα και οδηγήθηκαν στην απάθεια.

Το δικομματικό καθεστώς (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ) και οι παραφυάδες του (ΛΑ.Ο.Σ, Δημοκρατική Συμμαχία) αρνούνται οποιαδήποτε αλλαγή πορείας και πολιτικής, δεν συζητούν με τον λαό που κοντεύει να μείνει λιπόσαρκος. ΔΕΝ υπάρχει οποιαδήποτε διέξοδος με πολιτικούς όρους, αφού ο λαός που υποφέρει αντιμετωπίζεται σαν κοπάδι κατσαρίδων που πρέπει να ψεκαστεί ή σαν φυλακισμένοι που πρέπει να πειθαρχήσουν. Η στρατιωτική λογική της κυβέρνησης είναι που οδηγεί τα πράγματα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Διαβάστε αυτό το δημοσίευμα της Telegraph, όπου γίνεται λόγος για πιθανή δικτατορία. Και δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται τέτοιου είδους εκτίμηση.

Οι παρούσες συνθήκες δεν έχουν μέση οδό. Εξέγερση στα πρότυπα της Αργεντινής, γενική απεργία διαρκείας σε όλους τους κλάδους και παύση πληρωμών προς το κράτος είναι το πρώτο ενδεχόμενο. Το δημοψήφισμα δεν μπαίνει καν υπό διαπραγμάτευση, παρόλο που ο λαός καταγγέλλει την αποικιακή σύμβαση, επομένως έχουν αποκλειστεί διαδικασίες που μας τοποθετούν σε διάλογο με τους εξουσιαστές.

H άλλη περίπτωση είναι η εφιαλτική, ο αργός θάνατος ενός λαού, που θα διώκεται παντού, θα πεινάει, θα βασανίζεται (με πολλούς τρόπους), θα αυτοκτονεί, θα αυξήσει τς πωλήσεις αντικαταθλιπτικών. Πόλεις μέσα σε πόλεις θα φυτρώσουν, όπου στρατιές ζητιάνων, πεινασμένων και τοξικομανών θα μολύνουν τον αέρα με την δυστυχία τους.

Όπως είπα και στην αρχή, δεν μπορώ να ασχοληθώ πλέον με όσα συμβαίνουν γύρω μου, ειδικά με τους ρυθμούς που συμβαίνουν. Μέρα με την μέρα βυθιζόμαστε στην άβυσσο και μοιάζει σαν να μην μας αφορούν όλα όσα πράττουν οι παγκόσμιοι οικονομικοί δολοφόνοι. Σαν να πρόκειται για κάποιο παράλληλο σύμπαν, στο οποίο μια άλλη ζωή, ξένη με την πραγματική προσπαθεί να αναπτύξει το δικό της, νοσηρό οικοσύστημα.
ΠΗΓΗ STRANGE JOURNAL