Η ενωμένη Ευρώπη οικοδομήθηκε πάνω σε μια στρέβλωση. Αντίθετα σε αυτό που έλεγε ο Στρατάρχης Ντε Γκωλ. Ο μεγάλος αυτός ευρωπαίος ηγέτης, έλεγε, πως η Ευρώπη για να γίνει μεγάλη παγκόσμια δύναμη χρειάζεται κοινά σύνορα, κοινούς δημοκρατικούς θεσμούς, κεφάλαια και τεχνολογία, πρώτες ύλες και στρατό. Η Γερμανία είχε κεφάλαια, μαζί με την Γαλλία τεχνολογία και μαζί με μια σειρά χώρες μπορούσαν να συνεισφέρουν σε δημοκρατικές παραδόσεις και θεσμούς. Ο Ντε Γκωλ όμως αναφερόταν και σε πρώτες ύλες και Στρατό, γιατί ήξερε πως μόνο μια απέραντη χώρα, που είναι και Ορθόδοξη, μπορούσε να τα εισφέρει αυτά. Γι’ αυτό αναφερόταν σε μια Ευρώπη από τη Μάγχη ως τα Ουράλια. Προσέξτε, έλεγε «από τη Μάγχη..», άφηνε έξω τους περίεργους τύπους που οδηγούν ανάποδα κι αν η ημειρωτική Ευρώπη τους λέει καλημέρα, αυτοί απαντούν καληνύχτα. Αυτούς που κρέμαγαν δεκαοκτάχρονα ελληνόπουλα στην Κύπρο το 1955-59 για να διαφυλάξουν τα αποικιακά κλεψιμέϊκα.

Έβαζε λοιπόν ως πρόταγμα την πολιτική ενοποίηση κι ακολούθως τους υπόλοιπους υλικούς, οικονομικούς παράγοντες.

Κοινά σύνορα η Ευρώπη δεν έχει, όταν αρνείται να εγγυηθεί την νοτιοανατολική της εσχατιά, βάζοντας φραγμό στον επεκτατισμό της Τουρκίας. Αντιθέτως την κολακεύει, σε βάρος των συμφερόντων δυο μελών της Ένωσης. Ποιος θυμάται κιόλας την θρασεία δήλωση του Ερντογάν «Η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι χριστιανικό οχυρό» ; Τι κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των λαών της είναι χριστιανοί; Τι κι αν οι δυο μεγάλοι πυλώνες του πολιτισμού της είναι η Ελληνορωμαϊκή παράδοση κι η χριστιανική πίστη;

Κοινοί δημοκρατικοί θεσμοί σημαίνει επίσης πραγματικό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που να ψηφίζει νόμους κι όχι ευχολόγια. Θα σήμαινε ομοσπονδιοποίηση αλλά με παράλληλη διασφάλιση των συνόρων, των εθνικών πολιτισμών. Μια Ευρώπη των Λαών και των Πατρίδων. Και φυσικά, παράλληλα με τις εθνικές κυβερνήσεις, αληθινή κεντρική κυβέρνηση, που να εκλέγεται πανευρωπαϊκά αλλά και με θεσμικές δικλείδες ασφαλείας, ότι οι μεγάλοι δεν θα καταπιούν τους μικρούς.

Σε μια Ευρώπη χτισμένη πάνω στον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, μια χριστιανική Ευρώπη, που θα εγγυόταν με στιβαρό χέρι τα ελληνικά σύνορα και θα προστάτευε την Κύπρο, ως αναπόσπαστα κομμάτια της, ποιος Έλληνας θα είχε πρόβλημα να εκχωρήσει εξουσίες για μια κοινή εξωτερική και οικονομική πολιτική, όταν θα υπήρχαν δημοκρατικοί θεσμοί και νομιμοποίηση; Με διασφαλισμένη την εθνική παιδεία και ταυτότητα, τον παραγωγικό πλουραλισμό, σε μια κοινότητα που θα συμπεριλάμβανε όλες τις κοιτίδες του σύγχρονου Δυτικού Πολιτισμού, οι ευρωπαίοι νέοι θα μπορούσαν να υπηρετούν σ’ ένα ισχυρό κοινό στρατό, αποτελούμενο από μονάδες των εθνικών στρατών.

Αυτά θα μπορούσαν να κάνουν την Ευρώπη πραγματικά κοινή Πατρίδα, με σύμβολο που δεν θα μοιάζει με σημαία αντιπροσωπείας αυτοκινήτων.

Αυτό που τελικά προτάχθηκε ήταν η οικονομική ενοποίηση, μ’ έναν τρόπο που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα. Καμμία δημοκρατική νομιμοποίηση σε επίπεδο κεντρικών θεσμών και πανευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Ισορροπίες μόνο, που αποδείχθηκαν σε βάθος χρόνου εύθραυστες και μια σαράφικη λογική με τεχνοκρατικό επίχρισμα. Τα λύσαμε με τους δασμούς, φτιάξαμε μ’ ένα περίεργο τρόπο ενιαίο ευρωπαϊκό

Χώρο Σένγκεν, όπου εμείς ταξιδεύουμε μόνο με ταυτότητα αλλά μαζί με το Δουβλίνο 2, αν το λέω καλά, μας έχουν μείνει στην Ελλάδα αμανάτι περί τα δυο εκατομμύρια μουσουλμάνοι κι όλο έρχονται αλλά κοινή Πατρίδα δεν φτιάξαμε.

Πατρίδα είναι αυτή για την οποία δακρύζεις όταν τραγουδάς τον Ύμνο της κι αντικρύζεις την Σημαία της.

Πατρίδα είναι αυτή που όταν επιστρέφεις και την διασχίζεις νοιώθεις μια οικεία συγκίνηση, αδελφοσύνη κι αλληλεγγύη με τους ανθρώπους της.

Πατρίδα είναι αυτή για την οποία είσαι διατεθειμένος να πεθάνεις, αν χρειαστεί.

Είναι ολοφάνερο πως δεν φτιάξαμε μια τέτοια Ευρώπη. Το μεγαλύτερο της επίτευγμα δεν μπορεί να είναι το ενιαίο νόμισμα. Η μεγαλύτερη παράδοση της Ευρώπης δεν ήταν η νομισματοκοπία.

Η πολιτική ορθότητα, η στενά τεχνοκρατική και οικονομίστικη λογική, ειδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, για την οικοδόμηση της, οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση, όπου η έκφραση της αλληλεγγύης είναι δανεικά αλλά με τσαμπουκά και σαρωτική επικυριαρχία των ισχυρών. Λέγε με Γερμανία.

Η Ευρώπη λοιπόν, αν επιβιώσει ή ακριβώς για να επιβιώσει, χρειάζεται κάτι άλλο, κάτι μεγαλειώδες. Να γίνει κοινή, αληθινή Πατρίδα. Που θα σέβεται τις επιμέρους Πατρίδες και θα τις προστατεύει. Όπου δεν θα υπάρχουν μικρές Πατρίδες που θα γίνονται λεία των ισχυρότερων.

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται μια νέα Ευρωπαϊκή Ιδέα, που να έχει ρίζες στην Ιστορία, στις καρδιές, στις αξίες που είναι κοινές για τους Λαούς. Τα θεμέλια πρέπει πρωτίστως να είναι στις συνειδήσεις, όχι στα χαρτοφυλάκια. Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν τεχνοκράτες, διότι αυτή η νέα κεντρική Ιδέα, που χρειάζεται η Ευρώπη, είναι κατεξοχήν πολιτική. Δεν διδάσκεται στο London School of Economics και δεν αποτελεί μέρος της ημερήσιας διάταξης στα Διοικητικά Συμβούλια των Τραπεζών. Πρέπει να ξέρεις Ιστορία, που είναι η αληθινή πολιτική επιστήμη.

Από πού λοιπόν θα ήταν φυσικό να ξεκινήσει αυτή η νέα Ευρωπαϊκή Ιδέα, αν όχι από την πηγή των πάντων; Μα, εμείς οι επαίτες των δόσεων, θα πουν κάποιοι; Από εδώ, από το Έθνος των δανειοληπτών, όπως μας κατάντησε η μεταπολιτευτική «παράγκα»; Γιατί όχι; Ο αληθινός πλούτος μας ήταν, είναι και θα είναι οι άνθρωποι μας, οι Έλληνες. Τα δαιμόνια μυαλά κι οι καρδιές τους. Από αυτά πάντα θα δίνουμε και ρέστα.

(Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)
Το είδαμε ΕΔΩ