"Όσο  κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το συζητά , Πάντα  θα είναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει." Έτσι είναι.  Δεύτερη ζωή δεν υπάρχει, ούτε δεύτερη ευκαιρία. Η μόνη μας ευκαιρία είναι ΤΩΡΑ

Η γράφουσα  ανήκει σε κείνη τη κατηγορία των ανθρώπων που βλέπει όλα αυτά που γίνονται ,που μας γονατίζουν και μένει στάσιμη. ‘όχι από προσωπική επιλογή. Λόγω συνθηκών. Απλώς είμαι μάνα. Μάνα  δύο μικρών παιδιών. Χωρίς βοήθεια. Χωρίς να υπάρχει ένας άνθρωπος να κρατήσει έστω για δύο ώρες τα παιδιά για να ενώσω κι εγώ την φωνή μου με τους χιλιάδες άλλους πολίτες που διαδηλώνουν στο Σύνταγμα.  Κι απλώς φροντίζω τα παιδιά μου , τα βάζω για ύπνο και ανοίγω την τηλεόραση για να δω την εικόνα από το Σύνταγμα και να ονειρευτώ ότι είμαι κι εγώ εκεί. Και φωνάζω. Και αντιδρώ. Και γεμίζει η ψυχή μου από ικανοποίηση που είμαστε τόσοι πολλοί που δε αντέχουμε. Που αντιδρούμε. Που δεν είμαστε πρόβατα. Που δεν υπακούμε. Τώρα που το έβγαλα το παράπονο μου ξαλάφρωσα. Και αρχίζω με προσοχή να παρακολουθώ την εικόνα που μεταδίδει η τηλεόραση.

Χιλιάδες κόσμου με πανό περπατάνε , γεμίζουν ασφυκτικά όλο το κέντρο της Αθήνας. Με στόχο να φτάσουν στο κοινοβούλιο για να δώσουν το δικό τους ηχηρό μήνυμα. Διαφωνώ με αυτά που ακούω περί ειρηνικής διαδήλωσης. Γιατί η δική μου αίσθηση είναι πως πολλοί από τους διαδηλωτές δεν πήγαν για να χαϊδέψουν τα αυτιά των 300 με συνθηματάκια.  Για αυτό κι έβλεπες τόσους πολλούς διαδηλωτές , διαφόρων ηλικιών να έχουν μάσκες , να είναι εξοπλισμένοι.

Και βλέπω και τους κουκουλοφόρους. Αυτούς που παρεισφρέουν στην διαδήλωση εκτελώντας τη «δική» τους υπηρεσία.  Την οποία και θα πληρωθούν βέβαια   γιατί «τζάμπα» δε σπάει κανείς ούτε το νυχάκι του,  όχι τζαμαρίες και μαγαζιά. Πέφτουν χημικά, καίγεται το φυλάκιο του αγνώστου στρατιώτη χιλιάδες άνθρωποι τρέχουν κι 150 νοματαίοι κάνουν παιχνίδι με τους μπάτσους. Ναι , όχι με τους αστυνομικούς. Με τους μπάτσους. Που σήμερα είναι με το «σεις και με το σας». Όχι όπως την προηγούμενη φορά, πριν από λίγες μέρες που την πέσανε στον κοσμάκη και βαράγανε αλύπητα. Όχι. Οι μπάτσοι σήμερα  «έκαναν υπομονή» κατά τους ρεπόρτερ. Άφησαν τους κουκουλοφόρους να τα σπάσουν, να βάλουν φωτιές και μετά άρχισαν να ρίχνουν χημικά. Για να αμυνθούν, λέει. Για να προστατέψουν τους πολίτες που διαδήλωναν.

Όμως αυτή την φορά γίνεται και κάτι άλλο. Μαζί με τους κουκουλοφόρους είναι και απλός κόσμος. Σαν εμένα κι εσένα. Νέοι , μεγάλοι , ηλικιωμένοι. Που φωνάζουν, δεν αντέχουν και παίρνουν κι αυτοί πέτρες. Οπλίζεται το χέρι του λαού κι ο θυμός του ξεσπάει. Γιατί δε αντέχει άλλο. Γιατί βλέπει ότι μας έχουν βάλει στο τραίνο που πάει ντουγρού στη κόλαση και θέλει να κατέβει από αυτό. Έστω κι αν τσακιστεί. Άλλωστε τι σημασία έχει να κάνεις το ταξίδι όταν ξέρεις ότι Ιθάκη δεν θα βρεις  , η μόνη σου επιλογή το μόνο τέρμα για σένα θα είναι η κόλαση; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου όταν βλέπεις ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχεις ψωμί να τους δώσεις; Δεν μιλάμε για μέλλον, για αύριο , για ελπίδα, για όνειρο. Τι όνειρο να δώσεις σε ένα παιδί που πεινάει;

Για αυτό ενώ τα επεισόδια κρατάνε πάνω από 4 ώρες κανείς δεν το κουνάει. Κανείς δεν φεύγει. Μένουν όλοι στις θέσεις τους. Άλλοι μπαίνουν στον «πόλεμο» κι άλλοι προσπαθούν να προφυλαχθούν. Αλλά στο σπίτι τους δεν πάνε. Χιλιάδες άνθρωποι τρώνε δακρυγόνα και χημικά και μένουν εκεί.  Τέρμα ο καναπές. Δεν αντέχει άλλο ο κόσμος. Θέλει να δώσει το παρόν και να πει το δικό του ΟΧΙ.
Όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία δείχνουν εικόνα από την Ελλάδα. Από την χώρα μας. Που καίγεται, που αγανακτεί , που θυμώνει , που βγαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει. Που επιτέλους φωνάζει . φωνάζει γιατί φοβάται. Φοβάται το αύριο. Φοβάται την προδοσία των πολιτικών της. Ναι προδοσία. Κι όλοι ασχολούνται με την Ελλάδα γιατί το δικό μας αδιέξοδο θα γίνει η αιχμή του δόρατος για όλους τους άλλους λαούς συμπαθούντες και μη.

Και στο μεταξύ ενώ η Ελλάδα καίγεται οι δύο αρχηγοί Παπανδρέου –Σαμαράς κάνουν τσαχπινιές, το παίζουν γκόμενες και με εξοργίζουν ακόμη περισσότερο. Δεν μπορεί η ζωή μας να κρέμεται από μια κλωστή και αυτά τα δύο τυπάκια να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα λέγοντας «πάμε Βρυξέλες;» με τόση γελοιότητα που μου φέρνουν στο νου το «πάμε πλατεία;» του Λαζόπουλου.
Μέχρι πριν λίγες μέρες ήθελα κάποιος από τους πολιτικούς μας να βγει δημόσια και να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η  χώρα. Βλέποντας όμως και πάλι την  πόλη μου να καίγεται, για άλλη μια φορά δεν θέλω πια συγνώμη από κανέναν τους . Είναι πια πολύ αργά.  Δεν υπάρχει δεύτερη ζωή. Δεν έχετε άλλη ευκαιρία. Δεν έχουμε άλλη ευκαιρία.