Όταν ένα αστείο επαναλαμβάνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε είναι όχι μόνο κακόγουστο, αλλά και εκνευριστικό. Σαν κι αυτό που εξελίχθηκε περί κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Τι σημαίνει όμως κυβέρνηση εθνικής ενότητας; Ενότητα των κομματικών δυνάμεων που μας οδήγησαν ως εδώ. Στην ουσία περί αυτού πρόκειται, ενώ ο πολίτης δεν ρωτήθηκε για αυτή την αλλαγή προσώπων που δεν εκλέχθηκαν από την ψήφο του. Αυτό συνιστά κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Oι πολιτικοί ηγέτες έπαιζαν και παίζουν παιχνίδια εξουσίας. Ο ΓΑΠ έχοντας όλο αυτό το διάστημα την υποστήριξη των ξένων ελίτ και της ντόπιας ολιγαρχίας είχε την δυνατότητα να εκτρέπεται συνταγματικά, χωρίς να κουνιέται από την καρέκλα.

Ο Σαμαράς από την άλλη με μόνη φράση στο μυαλό του “θέλω να γίνω πρωθυπουργός”, συνέχισε να αναδιπλώνεται και να δημαγωγεί. Θα στηρίξει το μνημόνιο και θα υπογράψει κάθε δανειακή σύμβαση, άσχετα αν υποκρίνεται για το αντίθετο, προκειμένου να πείσει ψηφοφόρους. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα, είναι ότι ταξική συνείδηση φαίνεται να έχουν μόνο τα αστικά κόμματα. Αυτά συμμάχησαν για να διαιωνίσουν τους συσχετισμούς εξουσίας. Αντιθέτως τα κόμματα της αριστεράς παρέμειναν εγκλωβισμένα στον δογματισμό τους, προστατεύοντας καθένας το μαγαζάκι του. Αδυνατούν να δημιουργήσουν ενιαίο μέτωπο που θα προσφέρει εναλλακτικές στον λαό και όχι μια εκ του ασφαλούς κριτική ή να κερδίσουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.

Όλες οι διεργασίες που γίνονται αυτές τις μέρες κι αφού έχουν αλλάξει καμιά δεκαριά υποψήφιους πρωθυπουργούς, γίνονται απουσία μας. Όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις (πολιτικοί, καναλάρχες, εργολάβοι, τραπεζίτες) χρησιμοποιούν σαν παρτίδα σκάκι τα πιόνια τους για να κερδίσουν κι αυτοί κάτι μέσα από την κυβέρνηση εθνικής φαιδρότητας. Ανοίγοντας έστω και για λίγο την τηλεόραση, το διαπιστώνεις. Τα κανάλια παίζουν πολύ άσχημο παιχνίδι, εκφράζοντας ωμά τις επιθυμίες των ιδιοκτητών τους. Βέβαια όλοι με πρόσχημα “το καλό της πατρίδας”.

Η ΝΔ ξαφνικά προσπάθησε να παρουσιαστεί ως φιλολαϊκή (λες και ξεχνάμε το καταστροφικό της έργο)και ο πρόεδρός της να μας πείσει πως βγήκε από παρθενογένεση, σαν να μην συμμετείχε πουθενά πριν. Αυτή η υποκρισία είναι εξοργιστική και περισσότερο οργίζομαι με όσους είναι διατεθειμένοι να την ψηφίσουν ξανά. Πρέπει να είσαι πέρα για πέρα αφελής για να φαντάζεσαι πως η ΝΔ (που έχει δοκιμαστεί και αποτύχει ως συνυπεύθυνη του καταντήματος) δεν θα πετάξει το προσωπείο που τώρα φοράει. Ο Σαμαράς, συγκάτοικος του ΓΑΠ, του πιο λαομίσητου πρωθυπουργού δεν θα διαφοροποιηθεί καθόλου. Ίσως εφαρμόσει πιο εθνικιστική\θρησκόληπτη πολιτική. Ρουσφέτια, φορολογικές ελαφρύνσεις στα ολιγοπώλια, σκάνδαλα και…ΔΝΤ θα παραμείνουν στο μενού.

O δικομματισμός, αυτό το άθλιο σύστημα που μας κατέστρεψε, θέλει να συγκυβερνήσει για να ολοκληρώσει τον όλεθρο. Όταν παίρνεις μια πράσινη αποτυχία και προσθέτεις την μπλε αποτυχία, τι άλλο μπορείς να περιμένεις; Ξεχνάμε την αναγωγή της μίζας σε εθνικό σπορ από το ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία συνδικαλιστικών “πράσινων” στρατών, ή μήπως την αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την τακτική κάθε-εβδομάδα-και-σκάνδαλο από την ΝΔ;

Aκόμη και το γεγονός ότι προσπαθούσαν επί 3 ημέρες να βρουν άτομο κύρους για την θέση του πρωθυπουργού, τα λέει όλα. Η Αριστερά δεν φαίνεται ικανή να διαδραματίσει τον ιστορικό της ρόλο, αν και επί την ουσίας θα είναι για πρώτη φορά, αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν προτείνουν λύσεις, δεν ξεφεύγουν από τον στείρο αντικαπιταλιστικό λόγο και αρκετές φορές φλερτάρουν με την καθεστωτική λογική. Όσα διαδραματίζονται θυμίζουν κιτς τηλεταινία της δεκαετίας του ’80. Ίδιοι πρωταγωνιστές, μηδέν σενάριο, πρόχειρη παραγωγή, κωμικοτραγικές καταστάσεις, φθηνή αισθητική.

Αυτό που ανησυχεί, είναι ότι δημιουργήθηκε μια κυβέρνηση σωτηρίας της…διακυβέρνησης! Όλοι κόπτονται για την Ελλάδα, αλλά μόνο αν πρόκειται να την διοικήσουν. Ο λαός πρέπει να καταλάβει πως το παιχνίδι παίζεται εις βάρος του. Πως δεν υπάρχουν μεσσίες και σωτήρες και πως ειδικά τα 2 κόμματα εξουσίας, είναι υπεύθυνα για την όλη κατάσταση και το μόνο που θέλουν είναι να την διαιωνίσουν. Δεν πρόκειται ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ να αλλάξουν τακτική, ούτε πολιτική, ούτε πρακτικές, ούτε το ποιους πραγματικά εξυπηρετούν. Γι’ αυτό αν ήταν στο χέρι τους θα καταργούσαν και τις εκλογές. Εξάλλου όλοι θα κυβερνούν τώρα. Στις επόμενες εκλογές, θα ήταν τουλάχιστον λυπηρό, να συμμετείχαν άνθρωποι σε προεκλογικές συγκεντρώσεις. Θα σήμαινε ότι όχι μόνο μυαλό δεν έβαλαν, αλλά ότι δεν έχει σωτηρία αυτός ο τόπος. Αν και ποτέ δεν γράφεται η ιστορία από τους πολλούς, ούτε από το “όλοι μαζί”.

ΠΗΓΗ STRANGE JOURNAL