Τα κινήματα των πλατειών φαίνεται να ξεφούσκωσαν. Δεν φταίει η καλοκαιρινή ραστώνη που τα έστειλε διακοπές. Ούτε το μούδιασμα από τα νέα μέτρα που έφτασαν με μπιλιετάκι στα σπίτια όλων μας. Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει πως ένας διάχυτος φόβος που προκύπτει από το γεγονός ότι οι δυνάμεις καταστολής είναι ένα βήμα μπροστά, συνδυασμένος με την ανασφάλεια για την επιβίωση πλέον, αποθαρρύνει τους πολλούς να επιστρέψουν στους δρόμους, όπως έγινε από την αρχή του καλοκαιριού. Η πραγματικότητα δεν είναι όμως αυτή. Δεν πιστεύω πως ακόμη οι περισσότεροι Έλληνες κοιμούνται.

Το πρόβλημα είναι εξ’ αρχής ένα, άσχετα με τα όσα διατυμπανίζονταν καλή τη πίστη και την θέληση. Δεν υπάρχει ενότητα στο λαϊκό κίνημα. Δεν γίνεται να απορριφθεί το κίνημα των “Αγανακτισμένων”, ούτε όμως να καθαγιαστεί. Δυστυχώς αυτό που παρατήρησα κατά την διάρκεια της καθημερινής μου παρουσίας στο Σύνταγμα μέχρι όσο διήρκεσε, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις έλειπε ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη και υπήρξε επιθετική διάθεση σε όσους δεν “συμμορφώνονταν” με το τι πρέπει να λέγεται και πως να λέγεται.

Αν το κίνημα κουβαλάει και κάποιες παθογένειες της κοινωνίας, τότε μια εξ’ αυτών, σίγουρα είναι η έλλειψη σεβασμού. Φυσικά δεν γενικεύω κι ούτε τσουβαλιάζω τους πάντες, άλλωστε κι εγώ συμμετείχα. Όμως αυτή η τάση της σύγκρουσης με όλους και με όλα, ακόμη και με εν δυνάμει συμμάχους είναι απολύτως λανθασμένη. Επίσης παρατήρησα πως απαξιώνονται άτομα πολύ εύκολα. Είναι δύσκολο σε ένα τέτοιο περιβάλλον να περάσουν τα τανκς; Γι’ αυτό προσπάθησαν να αποπολιτικοποιήσουν το κίνημα και να το προβάλλουν ως “ουδέτερο”. Γι’ αυτό παρουσιάστηκε ο αντιεξουσιαστικός χώρος ως μπαχαλάκηδες.

Το σενάριο έπρεπε να είναι το “όλοι εναντίον όλων“. Μόνο ναζιστές βγαίνουν κερδισμένοι από αυτό. To στοίχημα των πλατειών δεν έχει κερδηθεί ακόμη. Με την εμπειρία των προηγούμενων μηνών, είναι ευκαιρία να σχηματιστεί επιτέλους συγκεκριμένη πολιτική θέση, πλην της αντι-μνημονιακής που πλέον θεωρείται και ολίγον αυτονόητη. Πρέπει το κίνημα να περάσει στο επόμενο στάδιο και να πάψει να ασχολείται με το πως θα προβληθεί από τα media.

Πρέπει ο καθένας να ξέρει γιατί είναι εκεί ο διπλανός του. Δεν υπάρχει τίποτα το αυτονόητο, ειδικά όταν κάτι αποτελείται από ανθρώπους. Και δεν γίνεται η κάθε ιδεολογία να υπερτερήσει σε βάρος των ανθρώπων, διαφορετικά ανοίγει ο δρόμος για ένα νέο ή παλιό -μικρή σημασία έχει- δόγμα.

Η εξουσία είναι ενωμένη, ξέρει πως να μας αντιμετωπίσει και δεν την ενδιαφέρει τι ιδεολογική αφετηρία έχουμε. Έχει τα μέσα, τα οποία χρησιμοποιεί διαχρονικά και ξέρει πως να τα προσαρμόσει. Το έχω ξαναγράψει, αλλά το ξαναλέω: Η πείνα είναι κακός σύμβουλος και η πραγματική επανάσταση θα γίνει μόνο όταν βγουν οι πραγματικά πεινασμένοι στον δρόμο. Εκείνοι που δεν θα φοβούνται μήπως χάσουν ακόμη και την ζωή τους.

Στην Αργεντινή, όταν οι άνθρωποι απειλήθηκαν ανοιχτά με το να χάσουν τα σπίτια τους, δεν λογάριασαν τίποτα. Έχασαν το χαμόγελο και την ελπίδα τους. Εμείς δεν μοιάζουμε ακόμη αρκετά απελπισμένοι.
ΠΗΓΗ STRANGE JOURNAL